بریده‌های کتاب علیرضا اورسجی

ما آدم‌هایی را که عاشقشان می‌شویم انتخاب نمی‌کنیم. عشقی که تجربه می‌کنیم تقدیر ماست. ما تقدیرمان را انتخاب نمی‌کنیم.

حالا نظرم درست برعکس است. حالا شگفت‌زده‌ام که چطور این همه آدم تسلیم اعتیاد نشده‌اند، چطور این همه آدم خودشان را نکشته‌اند.

زندگی زنجیره‌ای از غافلگیری‌هاست و اگر چنین نبود، به زحمتِ زاده‌شدن و زیستن نمی‌ارزید.

طلبی از دنیا ندارم و همیشه برای کوچک‌ترین نیکی‌ها سپاسگزارم.

چیزی که تصورش سخت است به خاطر سپردنش هم سخت است.

محبوبم، مسرورم که با ایمانی راسخ بر آب‌های شک‌وتردید گام برداشته‌ام و به جزیره‌ی قلب تو رسیده‌ام؛ همان‌جا که درد شکوفا می‌شود. سرانجام مسرورم.

یعنی ممکن است پینوشه به‌خاطر چشم‌های آبیِ روشنِ فوق‌العاده‌اش از مجازات فرار کند؟

ولی هرچه سکوت شب ژرف‌تر، فروافتادن شبنم سنگین‌تر.

شاید همان زندگی پیشین را برگزینم، ولی باید انتخابی در کار باشد، انتخاب من.

اندیشید بالاخره برایم اتفاقی افتاد، اتفاقی واقعی، نه فقط در فکر، بلکه در دنیای واقعی اتفاقی افتاد. بارها و بارها این صحنه را مجسم کرده بودم. حالا حسش می‌کنم! حالا می‌دانم در دست گرفتن سرنوشت خویش یعنی چه. هولناک است و شگفت‌انگیز.

درخت برای غره شدن بر بلندی‌اش نیازمند هوایی توفانی است.

معمولاً مهم‌ترین سؤال آن است که پرسیده نمی‌شود!

«چون نمی‌توانم مثل شما تشخیص بدهم چی را صلاح است بگویم چی را نه، پس همه چیز را می‌گویم. چون در نهایت و همیشه Transparency is the best policy»

هیچ وقت مردم از کار سرنوشت سر در‌نمی‌آورند و برای همین است که من سرنوشت شده‌ام. من قیافه ابلهانه و نامفهوم خدایان را به خود گرفته‌ام. و همین بود که رفقایت الان می‌پرستیدند‌.

در نظر بگیرید که بدبختی مثل ازدواج است. آدم خیال می‌کند که انتخاب کرده است، بعد می‌بیند انتخاب شده است. این است و کاری هم نمی‌شود کرد.

این که «یا» محتوم نیست و آنچه شاعرانه است حقیقت دارد.

همیشه موقعیت‌ها یا آدم‌هایی که دست کمشان می‌گیری زندگی‌ات را تغییر می‌دهند. بزرگ یا کوچکش هم مهم نیست. مهم این است که تغییر می‌دهند. آدم معمولا با همانی که چندان هم داخل آدم حسابش نمی‌کرده ازدواج می‌کند و معمولا همان بچه‌اش که از همه بی‌خیال‌تر و بی‌عرضه‌تر به نظر می‌آمده دستش را می‌گیرد و زندگی‌اش را همان شغلی سر و سامان یا به باد می‌دهد که فکر می‌کرده هیچ‌وقت سراغش نمی‌رود.

کوشش برای «فهمیدن» قضایا به صورت عقلانی همان، و شکست همان.

اگر ما بپذیریم که زندگی بشر تابع دلیل است، امکان زندگی [یعنی فعالیت خودجوشی که مستلزم آگاه بودن از اختیار است] از میان می‌رود.

نمی‌فهمم چرا آدم باید کرم شب‌تاب بماند، وقتی که می‌تواند ستاره باشد؟