بریده‌های کتاب Afagh

«همیشه به جای اینکه ببینی چی به دست میاری، روی این تمرکز می کنی که چی از دست می دی؟ بعضی چیزها هرچقدر هم که هزینه بر باشن، ارزش به دست آوردن رو دارن.»

با تحکم می گویم:« خوبم.» ـ خوب می شی، ولی اگه نباشی هم اشکالی نداره. ❤️🖤

گریسون سرش را بلند و به من نگاه کرد.« دوباره بهم بگو که من نشکستم.» فکر نمی کنم. سرش را در دستانم می گیرم. شروع می کنم به گفتن:« تو عاشقش بودی و از دستش دادی.» « من ناامیدش کردم و اون تا روز مرگم دست از سرم برنمی داره.» چشمان گریسون بسته شد. « مثلاً باید قوی تر از این باشم. می خواستم قوی تر از این باشم. برای تو.» آن دو کلمه ی آخر تقریباً نابودم می کند. « تو لازم نیست به خاطر من چیزی باشی، گریسون.» صبر می کنم تا چشمانش را باز کند... تا به من نگاه کند. می گویم:« این، تو. این کافیه.» دوباره می گویم:« تو کافی هستی.» « من هیچ وقت کافی نخواهم بود.» 😭

اما مهم تر از آن، چرا من دوست ندارم ما فقط رقیب و دشمن باشیم؟

من مدت زیادی از عمرم را صرف این باور کردم که هیچ چیز هیچ وقت واقعیت ندارد. تمام دوستی ها دروغین و تمام محبت ها حساب شده هستند.

چیزی در صدایش بود ، در طرز نگاهش به من که گیر افتادن را آسان می‌کرد. در احتمالات. در معما. در او.

:«این امواج که جادوگر ها اسمش را گذاشته اند امواج بوگندو، توی هوا حرکت می کنند و یک راست وارد سوراخ های دماغ جادوگر ها می شود و آن ها را به سرگیجه می اندازد.» -یک لحظه صبر کنید ببینم ، مادربزرگ ... او گفت :« وسط حرفم نپر. نکته ی مهم همین جاست. وقتی یک هفته حمام نرفته باشی و سر تا پایت کثیف باشد، آن وقت معلوم است که امواج بوگندو نمی توانند با شدت از پوست بدنت بیرون بزنند.» گفتم:« دیگر از این به بعد حمام نمی روم.» مادربزرگم گفت :« فقط بیش از حد نرو. برای یک بچه ی عاقل ، ماهی یک بار کافی ست.» این جور موقع ها، مادربزرگم را بیشتر از همیشه دوست داشتم...

مردم چه قدر عجیبند! گاهی فردی به نظرت خیلی نفرت انگیز است و هر چه بگویی از او بر می آید ، ولی بعد نظرت درباره اش آن قدر تغییر می کند که دلت می خواهد با او دوست شوی.

گذشت زمان و فاصله ، خاطره ی چیزی که از دست رفته رو کمرنگ می کنن. دیگر نمی‌دانستم داریم درباره ی کوه یخ حرف می‌زنیم یا درباره ی من و بلو ۵۵ یا درباره‌ی خانواده ی آن یا درباره ی مادربزرگ و پدربزرگ. شاید داشتیم درباره ی همه ی شان حرف می زدیم.

هرروز با کارهایی که می کنیم و حرف هایی که می زنیم داریم داستانمون رو می نویسیم و اگه توی یکی از فصل ها اتفاق بدی برام بیفته، این خودمم که تعیین می کنم داستان چطور پیش بره.