بریده‌های کتاب 𝗭𝗮𝗵𝗿𝗮

کسی توی تاریکی شب قرآن می خواند و گریه می کرد... معنی آیه هایی را که می خواند بلد نبودم ، اما من هم گریه ام گرفته بود. لحن خواندنش، حس خواندنش، یادم می انداخت که همین چند دقیقه پیش یک نفر اینجا جان داده بود برای خاک، برای وطنش

«یک مرد با دادن جان و زندگی اش می تواند پیروزی را بخرد. چه بسا مردانی دیده شده اند که در جنگ زندگی شان را فدای کشورشان کرده اند.» (این کتاب ایرانی نیست... اما ایرانی ها این قسمتش رو خوب درک می کنند!)

ازدشمن شرارت دیده بودند و از دوست خیانت ، اما باز هم ناامید نشده و می خواستند روی پای خودشان بایستند.

دست خدا بود که باید می آمد و این موشک روسیِ عاشق ایران را برمی داشت و می گذاشت جایی که دشمن اسلام ادب شود، جایی که خودش بهتر می‌دانست کجا بود.

« هستینگز، تو واقعا مرا به شگفتی می اندازی. تو واقعا نمی دانی که کارآگاهان مشهور برادرانی دارند که اگر کاهلی مشروط نبود آنها از خودشان مشهورتر می شدند؟»

گفت: «یعنی ستاره ها هم می جنگند ، هستینگز؟ اگر اینطور نباشد، اگر نباشد، دوست من، سوگند می خورم که اگر آن وقت فرا برسد کوچک ترین رحم و عطوفتی بخرج ندهم!» از او پرسیدم: «منظورت از این حرف چیست؟» اما پوآرو سرش را به سوی پرستار برگردانده بود و چیزهایی از او می پرسید...

پوآرو خوبی های زیادی دارد، اما حجب و حیا در آن ها جایی ندارد!

حتی پارک بازی هم می توانست در عرض چند دقیقه، تبدیل به سلاخ خانه ی کودکان شود.

هرروز بر دیوار دبیرستان های پسرانه ، عکس شهید جدیدی از شاگردان مدرسه می نشست.

آری، بشر پیرو دل خویش است نه پیرو عقل خویش!

خیلی‌ها فکر می‌کنند زندگی در جنگ و شهید دادن برای ما عادی شده؛ ولی این طور نیست. هرکدام این جوان‌ها را که از دست می‌دهیم، تکه‌ای از قلبمان کنده می‌شود. آدم هیچ‌وقت به از دست دادن عادت نمی‌کند. به آوارگی و ویرانی عادت نمی‌کند. فقط چاره‌ای به جز صبر ندارد.

اگر آن سفیر مرگ نیم ساعت دیرتر یا زودتر به هدف می خورد دیگر روزنامه های فردا صبح نمی توانستند این تیتر را بزنند که: «هلاکت ششصد سرباز مصری در ترمینال بغداد، توسط موشک جمهوری اسلامی ایران.» پ.ن : از خوشحالی این قسمت ، تا از ایرپاد پخش شد یادداشتش کردم و بریده کتاب گذاشتم. ببینید خداوند که صاحب بالاترین قدرت هاست، چطور می تونه هدف یک موشک رو به طورکل جوری تغییر بده که ۶۰۰ تا سرباز خائن مصری به درک واصل بشن!!!!

هنوز که پس از گذشت هزار و سیصد و اندی از فاجعه ی عظیم کربلا می گذرد، مظلومیت اهل بیت، از درب و دیوار حرم می بارد...(بخشی از نامه شهید طهرانی مقدم به همسرشان هنگامی که در سوریه بودند.)

«لردکلوین» بزرگترین دانشمند فیزیک می گوید: اگر صحیح فکر کنید ، علم شما را ناچار خواهد کرد که به خداوند ایمان داشته باشید.

«مردم! ببینید چه کسی پیش روی شما ایستاده است، سپس به وجدانهایتان مراجعه کنید و ببینید که آیا کشتن من و شکستن حرَم من رواست؟ آیا من فرزندزاده پیامبر شما نیستم؟ آیا انکار می‌کنید که پیامبر جد من است؟ فاطمه مادر من است؟ علی پدر من است و...؟ بغض راه گلویت را سد می‌کند، اشک در چشمهایت حلقه می‌زند و قلبت گُر می‌گیرد. می‌خواهی از همان شکاف خیمه فریاد بزنی برادر! همین افتخارات ما جرائم ماست. اگر تو فرزند علی نبودی، اگر جدّ تو پیامبر نبود که سران این قوم با تو دشمنی نمی‌کردند و چنین لشکری به جنگ با تو نمی‌فرستادند! عدوات اینها به احد برمی‌گردد، به بدر، به حنین، کینه اینها کینه خندقی است. بغض اینها بغض خیبری است».

این بوی حسین(ع)است. این صدای گام‌های حسین(ع) است که به خیمه تو نزدیک می‌شود و این دست اوست که یال خیمه را کنار می‌زند و تبسم شیرینش از پس پرده طلوع می‌کند. همیشه همینطور بوده است هر بار دلت هوای او را کرده او در ظهور پیش قدم شده و حیرت را هم بر اشتیاق و تمنا و شیدایت افزوده. تمام قد پیش پای او بر می‌خیزی و او را بر سجاده‌ات می‌نشانی. می‌خواهی تمام تار و پود سجاده از بوی حضور او آکنده شود. می‌گوید: «خواهرم در نماز شب‌هایت مرا فراموش نکنی» و تو بر دلت می‌گذرد چه جای فراموشی برادر؟ مگر جز تو قبله دیگری هم هست؟ مگر ماهی حضور آب را در دریا فراموش می‌کند؟ مگر زیستن بی یاد تو معنا دارد؟ مگر زندگی بی حضور خاطرت ممکن است؟! 📗 ص۲۵، ۲۶

أعوذ بالله من الشيطان الرجيم "إنا فتحنا لك فتحاً مُبينا"✌🏻💖