بریده‌های کتاب زهراسادات هاشمیان

آنچه شمشیر غرض‌ورزی‌ها را جلا میدهد و تیز میکند، جهل توده‌ها است. مصلحین بزرگ باید پابه‌پای قطع دست غرض‌ورزان، غبار جهل را از ذهن توده‌های مردم دور کنند.

اصلا تربیت یعنی همین که : به او 《ندهی》 تا 《فعال》 بشود. اینطور نیست که تربیت همه‌اش 《دادن》 و کمک کردن باشد؛ بلکه چیزی بین 《کمک کردن》 و 《کمک نکردن》 است؛ چیزی بین 《دادن》 و 《پس گرفتن》 است. اینطور نیست که تربیت فقط تامین تسهیلات و شرایط برای موجود قابل تربیت باشد؛ بلکه گاهی تربیت عکس آن است؛ ایجاد شرایط نامساعد در حد قدرت ترمیم است تا این قدرت ترمیم، فعال بشود؛ قدرت تطبیق، فعال بشود.

این همان مسئله 《فطرت》و《طبیعت》 است. آن که می‌گوید برویم بدهکاری بابا را بپردازیم، 《فطرت》است. آن که می‌گوید این را هم به مال خودمان اضافه کنیم، ما نیاز داریم، کمبود داریم، این 《طبیعت》 است. طبیعت انسان یعنی همان که می‌گوید: 《کاری نداشته باش حلال است یا حرام است، لازم داری، بردار.》. فطرت انسان آن است که می‌گوید: 《کاری نداشته باش که دارا هستی یا ندار، امانت را به صاحبش رد کن؛ ولو خودت هم مشکل داشته باشی》.

درطول تاریخ اسلام، بعد از زمان ائمه تا امروز، بنده هیچ‌یک از علما و بزرگان را سراغ ندارم که به‌قدر امام، به جامعه اسلامی عموماً، و به شیعع خصوصاً، خدمت کرده باشد. در طول تاریخ، علمای بزرگی بوده‌اند. بنده تاحدودی به شرح حال این بزرگان وقوف دارم و تا اندازه‌ای قدر کارهایشان را می‌دانم؛ اما کاری که این بزرگوار انجام داد، از نوع کار انبیا بود؛ نه از نوع کار علما. اگرچه علما ورثه انبیا هستند؛ اما غیر از این بزرگوار، عالمی که توانسته باشد شان وراثت را تحقق بخشد، نداشته‌ایم.

من با خدای خود پیمان بسته‌ام که رضای او را بر رضای مردم و دوستانم مقدم دارم؛ اگر تمام جهان علیه من قیام کنند دست از حق و حقیقت برنمی‌دارم.

امیر خوبی‌ها، علی (علیه السلام) فرمود: هر نگاهی که در آن عبرت گیری نباشد، لهو است. 《لهو》 در لغت به معنای چیزی‌ست که انسان را به خود مشغول کرده و از امر دیگری غافل می‌کند. برخی از لغت شناسان، این قید را نیز اضافه کرده‌اند که در 《لهو》، چیزی که انسان از آن غافل می‌شود، مهم‌تر از چیزی است که به آن مشغول است. تکنه قابل توجه، این که مشغول شدن به چیزی و غافل شدن از امر مهم‌تر، در معنای لهو، ناآگاهانه است؛ یعنی انسان، بی آن که توجه داشته باشد، از مسائل مهم زندگی، غافل می‌شود. این، اوج ظرافتِ کار چشم در مدیریت وجود است.

در دوره حکومت روم، و بعدها در دوره بیزانس، فلسطین یکی از استان‌های امپراطوری بود و سرنوشت آن هم تاحد زیادی به بخت و اقبال رم (و بعدها به بخت و اقبال قسطنطنیه) بستگی داشت. از اواسط قرن هفتم میلادی به بعد، تاریخ فلسطین شدیدا به جهان عرب و دنیای اسلام گره خورد (البته به‌جز یک وقفه کوتاه در دوران قرون وسطی که این منطقه به صلیبی ها واگذار شد).

میزان پیش‌رفت و کیفیت هریک از اجزاء تمدن را نوع نگاه آن تمدن به عالم و اجزاء آن مشخص می‌کند. در تفکری که کاملاً این جهانی است، اهمیت بازار، پول و سرمایه بالا می‌رود و در نتیجه نهادهای پولی_مالی مانند بانک‌ها و شرکت‌های تجاری غول پیکر کم کم در آن تمدن یاد می‌شوند و در این راه هر مانع یگری مثل موانع شرعی و... هم حذف می‌شوند. برعکس در تفکری که نگاه خدا محورانه در صدر قرار می‌گیرد، نهادهای تمدنی مرتبط با چنین معارفی که معمولاً هم با انسان سر و کار دارند، بیشتر می‌شود.

از دردهای رنج دیدگان و محرومین، دو شعله زبانه کشیده است؛ شعله عدالت و شعله کینه. شعله کینه، آهسته آهسته درمیان امواج خون فرو می‌نشیند اما شعله دیگر، شعله مقدس عدالت، هرگز کاملا خاموش نمی‌شود.

جوانان ما در کتا‌ب‌های درسی‌شان تاریخ را از انسان‌های غارنشین شروع می‌کنند، بعد به عصر حجر و بعد به پارینه‌سنگی می‌رسند تا به شکارچی‌گری و کوچ‌نشینی ، سکونت کنار رودخانه‌ها و بعدها تشکیل شهرها و ایجاد تمدن و... این یعنی پذیرش نظریه ترقی تاریخی یا داروینیسم اجتماعی. این نظر که پشتوانه‌ای جز طرز تلقی خاص بشر غربی ندارد، باعث ی‌شود که تمام تاریخ گذشته را به صورت کودکی در حال رشد ببینیم که امروزه و به واسطه فکر غربی یعنی اومانیسم (بشر مداری) به بلوغ رسیده است. در نگاه دینی تاریخ با پیامبران شروع می‌شود. خداوند همان ابتدا بسیاری از چیزهایی که برای سعادت بشر لازم بود را به او آموخت که اگر نمی‌آموخت حجت بر او تمام نبود.