بریده‌های کتاب صَعوِه

در رمان جستجو[ی زمان از دست رفته]،هیچ‌گاه توصیف یک مکان بدون حضور هیئتی انسانی صورت نمی‌پذیرد؛ همچنان که چهره‌ی انسانی هیچ‌گاه بدون چارچوب فضایی ظاهر نمی‌شود. (نقل قول از کتاب فانوس جادویی زمان؛ نوشته داریوش شایگان)

همه‌ی ماجراهای زندگی جایی اتفاق می‌افتند و در اصطلاح فصازمانی هستند. تناسب هر اتفاق و جای رخ دادنش باعث می‌شود به شکلی متفاوت در خاطر ثبت شود. گویی فضاها انتخاب می‌کنند چه خاطراتی را در خود نگه دارند و چه خاطراتی را نه.

خرد کردن میله های محبس به مراتب از گشودن در های نامرئی زندگی آسان تر است.

اسماعیل کاداره؛ شاعر آلبانیایی روزی گفته بود: ابر ها مثل پاکت نامه های غول‌پیکر، مثل نامه هایی که فصل ها برای هم فرستاده اند؛ شنا می کنند.

به هر حال ابر ها در جعبه های کفش بهتر هستند تا در سینه دخترکان.

در آنجا[بهشت و جهنم]دو تا دستگاه حساب و کتاب و عقاب-دستگاه خدا و دستگاه علی-وجود نداشته است؛ علی و خدا اختلاف حساب نداشته اند:))

«العلم نور یقذفه الله فی قلب من یشاء» ...این تعبیر خاص که در سخن پیامبر است؛ یک مفهوم اسرار آمیز غیبی ندارد...علمی که نور است؛ «علم مسئول» است.

می خواهم بگویم مخالفت با فرهنگ غالب مثل این است که بخواهی کوهی را با شالی ابریشمی بتراشی‌.

چینش کلمه ها مثل ترتیب اعداد راه به بی نهایت نمی برد.

...هر سه مرد روحانی به خوبی می دانند که همواره امور دنیوی است که در مورد ساختار آسمان تصمیم می گیرد.

...اما وقتی دیکنز می خوانی در واقع در حال خواندن تصنیفی بلند در وصف دنیایی هستی که دورانش به سر آمده. دنیایی که در آن همه چیز باید معادله وار در انتها به هم برسد. جایی که هر آن چه به هم ریخته باید در نهایت تعادلش را بازیابد تا دوباره لبخند بر لبان خدایان بنشیند.

ناگهان گوزن ها را دیدم که به سمتم می دویدند. زانو زدم و گونه ام را تکیه دادم به لوله تفنگ. گوزن ها از فرط ترس چنان می دویدند که متوجه حضور من نشدند. شاید هم توان هراسیدن از یک دشمن دیگر را نداشتند.

آتش من آتش مسحور کردن بود؛ و این درست همان چیزی ست که مرا می رنجاند. این که با انگیزه مهربانی، دردی عمیق را بر جای گذاریم.

راهی ندارم. قدم هایم از من جسور ترند. من همیشه در شروع کار هایم،بدهکار قدم هایم مانده ام...یعنی پیش از من کسی به فکر تشکر از پاهایش افتاده است؟ پس چرا روی این همه دیوار؛ تصویری از پاها نیست؛ و در میدان ها تندیسی از آنها نتراشیده اند؟...

وقتی در اندیشه هایم به بن بست می رسیدم؛ دلواپس عشقم می شدم و آرزو هایم را تازه می کردم.به هر حال آرزو های معذب بهتر از یأس های آرامش بخش اند.