بریده‌های کتاب ریحانه مویدی

فرضیه‌بافی قبل از داشتن اطلاعات اشتباه بزرگی است.در این حالت آدم به تدریج حقایقی را به هم می‌بافد تا با فرضیه‌اش جور در بیاید، به جای آنکه فرضیاتی را به هم ببافد که با حقیقت جور در بیاید.

وقتی گذشته حسرت و آینده آرزوست در تنگنای این دو عدم ، دم غنیمت است

مرا قیاس مکن با خودت که من هرگز به اسم عشق به تنهایی‌ات نیفزودم

کسی برای ابد با کسی نمی‌ماند زمانه است رفیقا زمانه را بپذیر

هرچه با لبخند پنهان میکنی اندوه را ماه پشت ابر هم پیداست بعضی وقت ها

.....در پایدارترین شادی ها نیز غمی نهفته است ، و در پاک ترین اعمال ، قطره ای از ناپاکی.

آن کس که غریب نیست شاید که دوست نباشد.

آنها که تا سپیدِ صبح بیدار می‌نشینند ستایشگران بیداری نیستند.

مرا ببخش. می‌ترسم که یک علاقهٔ دیگر ایجاد بشود.از غمگین شدن می‌ترسم....

تأسف ، مُزوّرانه ترین شکل فرار است. اظهار تأسف ، حربه ایست برای شکست خوردگانی که می‌خواهند به مجازات نرسند. اظهار تأسف ، در حقیقت، یک دهان بند است بر دهان کسی که قصد اعتراض دارد.

....خود را بی نقاب ببینید و به دیگران بنمایانید.و البته این آغاز مصیبت شماست! یک انسان بی نقاب در میان خیل نقاب‌داران، بی‌پناه و تنهاست.در میان مردمانی که به نقاب خو کرده اند و بی‌نقاب بودن را نمی‌پذیرند،همواره در خطر است....

من با آنها بودم و با این همه تنها بودم.

گرچه مصیبت ها امری رایج‌اند ، دشوار می‌توانیم باورشان کنیم وقتی بر سر خودمان نازل می‌شوند.

آه،خنده.قضیه مهمی است.انسان از هیچ چیز مانند خنده نمی‌ترسد.خنده جان و مال گناهکار را از او نمی‌ستاند ، ولی او را گرفتار می‌کند و انسان از ترس خندهٔ دیگران ، از دست زدن به کارهایی خودداری می‌کند که تحت هیچ نیروی دیگری حاضر به صرف‌نظر کردن از آنها نبود.......

.....اما از نشاط و زندگانی سعادت‌بار چیز زیادی نمی‌توان گفت تا آنکه فرجام آن فرا برسد؛چه، آنچه زیباست و شگفت‌انگیز ،تا آنگاه که پابرجاست و چشم آن را می‌بیند،خود سندی است از برای خویش،و آنگاه که در آستانه‌ی خطر است یا برای همیشه نابود می‌شود،به سرودها راه می‌یابد.

«قلب، خاک خوبی دارد. در برابر هر دانه که در آن بنشانی، هزار دانه پس می‌دهد. اگر ذره‌یی نفرت کاشتی،خروار ها نفرت درو خواهی کرد. و اگر دانه‌یی از محبت نشاندی، خرمن ها بر خواهی داشت.....»

از هیچ، به قدرِ هیچ باید خواست، نه بیشتر....

هنوزم که هنوزه زمان همه‌ی زخم ها رو بهبود می‌بخشه.اون زخم هایی هم که جاشون باقی می‌مونه، میراث به یادموندنی ما هستن.

از داخل مشما سیب ها را برداشتم و پوست گرفتم و به احمد گفتم:«بفرمایید.» احمد سیب را از دستم گرفت و به رویم لبخند زد و گفت:«هیچ وقت زمستانی به این گرمی نداشتم!» :)))))))

امام (ره)میگفتند. نگویید شکست،بگویید عدم فتح.یک جا پیروزی نصیب انسان میشود،بعضی ها هستند که اگر چنانچه جریان کار بر وفق مرادشان پیش آمد و به نقطه‌ی مورد نظرخودشان رسیدند، از دنبال کردن آرمانها دست میکشند؛این خطا است.