بریده‌های کتاب ریحانه مویدی

در این جهان پر از جنایت،عابر بودن،بزرگ ترین جنایت است........

خواب چون ورشکست شود و نتواند از عهدهٔ ادای دین مقرر خود که اندوه‌کاهی باشد برآید،اندوه بر روح انسان بیش از پیش سنگینی می‌کند......

چون احتیاج داشتم که دوست بدارم و دوستم بدارند،تصور کردم عاشق شده‌ام.به عبارت دیگر خودم را به حماقت زدم.

«خانه»مهم است. یک نفر باید همیشه در خانه باشد؛تا انتظار معنا پیدا کند؛تا دلمان برای خانه تنگ شود.

این جنگ ماست،جنگ روایت ها؛ کسی که می‌تواند بنویسد و قلمش را زمین می‌گذارد مثل سربازی است که می‌تواند بجنگد و اسلحه اش را زمین می‌گذارد.

تا روح و جان باقی است، کالبد فاسد نمی‌شود.اگر جان فاسد شود و بمیرد،کالبد سالم و تنومند چیزی جز جیفه و مردار نیست،زیر خاک می‌رود.و جنگ از عوامل شدت و حیات روح و جان است،نه ضعف و سستی و فساد.

....در زندگانی ما میرندگان هیچ شادی بسیاری نیست که با بسیاری اندوه همزاد نباشد؟

فرضیه‌بافی قبل از داشتن اطلاعات اشتباه بزرگی است.در این حالت آدم به تدریج حقایقی را به هم می‌بافد تا با فرضیه‌اش جور در بیاید، به جای آنکه فرضیاتی را به هم ببافد که با حقیقت جور در بیاید.

وقتی گذشته حسرت و آینده آرزوست در تنگنای این دو عدم ، دم غنیمت است

مرا قیاس مکن با خودت که من هرگز به اسم عشق به تنهایی‌ات نیفزودم

کسی برای ابد با کسی نمی‌ماند زمانه است رفیقا زمانه را بپذیر

هرچه با لبخند پنهان میکنی اندوه را ماه پشت ابر هم پیداست بعضی وقت ها

.....در پایدارترین شادی ها نیز غمی نهفته است ، و در پاک ترین اعمال ، قطره ای از ناپاکی.

آن کس که غریب نیست شاید که دوست نباشد.

آنها که تا سپیدِ صبح بیدار می‌نشینند ستایشگران بیداری نیستند.

مرا ببخش. می‌ترسم که یک علاقهٔ دیگر ایجاد بشود.از غمگین شدن می‌ترسم....

تأسف ، مُزوّرانه ترین شکل فرار است. اظهار تأسف ، حربه ایست برای شکست خوردگانی که می‌خواهند به مجازات نرسند. اظهار تأسف ، در حقیقت، یک دهان بند است بر دهان کسی که قصد اعتراض دارد.

....خود را بی نقاب ببینید و به دیگران بنمایانید.و البته این آغاز مصیبت شماست! یک انسان بی نقاب در میان خیل نقاب‌داران، بی‌پناه و تنهاست.در میان مردمانی که به نقاب خو کرده اند و بی‌نقاب بودن را نمی‌پذیرند،همواره در خطر است....

من با آنها بودم و با این همه تنها بودم.

گرچه مصیبت ها امری رایج‌اند ، دشوار می‌توانیم باورشان کنیم وقتی بر سر خودمان نازل می‌شوند.