بریده‌های کتاب رضا میلانلویی

همیشه کمترین سهم هر کاری به سیاهان تعلق داشت و آنها جز پذیرفتن هیچ راه چاره دیگری نداشتند.

در آن روز‌ها هر سیاه‌پوستی حتی با مدرک لیسانس باید در مقابل سفیدپوستی که فقط دیپلم داشت سر خم می‌کرد و اهمیتی نداشت که تا چه اندازه از تحصیلات عالی برخوردار است، چون با وجود همه امتیازات خود پایین‌تر از حقیر‌ترین سفیدپوست در نظر گرفته می‌شد.

سفید‌پوست‌ها دوستی قبایل مختلف را به هم زدند. سفید‌ها گرسنه بودند و چشم‌ طمع به زمین‌ها دوخته بودند.

رهبر مثل یک چوپان است که در پشت سر گله می‌ماند و اجاره می‌دهد چالاک‌ترین فرد در جلو راه برود و بقیه دنباله‌روی او باشند و در تمام طول راه نشوند که از پشت سر هدایت می‌شوند.

هرکس باید در زمان زنده بودنش با آشنایان خود رفت‌وآمد کند و در غم و شادی‌های آن‌ها شریک باشد. اما اگر کسی در زندگی این‌ کار‌ها را نکرده باشد،پس از مرگ روحش باید در دنیا سرگردان و شاهد غم‌ها و شادی‌هایی باشد که دیگر نمی‌تواند در آن‌ها شریک باشد.

کارمند من با اینکه حقوقش هفته‌ای یک پوند هم نمی‌شود و زن و بچه‌ هم دارد،باز هم می‌گوید کریسمس مبارک! دیوانه است.

مردم گفتند مادرم جادوگر است و قاضی او را محکوم کرد که‌ زنده زنده در آتش بسوزد. آفرین بر قوانین انگلستان که او را از جهنم انگلستان نجات داد!

+ مگر آن‌ها فقط یک دست لباس دارند؟ _ خب برای چی دوتا داشته باشند؟ دوتا بدن که ندارند‌.

پتو‌هایی که می‌آوردند خونی نبودند. خیلی خاک داشتند؛ خاکی که از جبهه آمده بودو حس می‌کردم بوی بهمن شهیدم را می‌دهد.

کفن بدوز بهر تنم خواهرم مگر عزیزتر ز علی‌اکبرم

بچه‌ها با جنگ خیلی زود بزرگ شده بودند و به جای توپ‌بازی ، جلوی توپ و تانک می‌ایستادند

رفتم غسال‌خانه. خشکم زد. هیچ وقت چنین صحنه‌هایی ندیده بودم. همه مدل بود: بی‌دست، بی‌سر، نیم‌تنه، استخوان سوخته و... پ.ن: پس از بمباران ۴ آذر ۱۳۶۵، اندیمشک

خیلی از شب‌ها با خیال برگشت بابا می‌خوابیدم. چهارده سال و سه ماه و نه روز را شمردم تا بابایم را آوردند؛ چند تکه استخوان و یک پلاک!

با خودم گفتم تو با شستن خسته‌ شدی! پس آن‌ها که دارند توی جبهه می‌جنگند خسته نمی‌شوند؟!

هنوز هم گاهی شب‌ها خواب می‌بینم پای لگن لباس خونی نشسته‌ام، می‌شویم و با هزار امید برای پیروزی رزمنده‌ها و آزادی شوهرم دعا می‌کنم.

دست‌هایم را رو به آسمان گرفتم و گفتم: خدایا، تو را به آبروی حضرت ابوالفضل بهم توان بده. نذار از خونی که در راه تو ریخته شده فرار کنم. پ.ن: هنگامی که از خون می‌ترسیدم.

شستن هر لباس را نذر برگشتن بچه‌ام کرده بودم.

غلام‌عباس توی بسیج و جنگ قد کشید و بزرگ شد. خیلی کم می‌دیدمش.دلم برایش تنگ شده‌بود. ولی نه او از جبهه دل می‌کند، نه من از رخت‌شویی.

یکی از مجروح‌ها بهم گفت:مادر، چقدر برا ما سرپایی! این همه زحمت تو رو چطور جبران کنیم؟ گفتم: من مادر همه‌تونم. نمی‌خوام سروصورت بچه‌هام خاکی و خونی باشه.

رفتن به رخت‌شویی مثل نماز برایم واجب بود. دلم راضی‌نمی‌شد بمانم خانه و بی‌خیال رزمنده‌ها بشوم. صبح تا شب رخت‌شویی بودم.