بریده‌های کتاب رَشاد

اگر صد بار حکومتت را از بیخ و بن عوض کنی، اگر تمامی دشمنان فرضی و حقیقی خارجی‌ات را از روی زمین محو کنی، اگر تمامی افلاک و سماوات را به خدمت درآوری، تا ریشه مشکل را در خودمان خشک نکنیم، تمامی این عوامل احتمالاً مسکن‌هایی خواهند بود و درد بعد از مدتی به نحو و شکل دیگری باز هم گریبانت را خواهد گرفت.

همه چیز را از ما گرفت شعر حتی به تو هم رحم نکرد... هی محبوب زیبا! که در قاب کلمات نشسته‌ای، تو پاره‌ی قلب ما بودی...

آرامش واقعی حکومت‌ها و رژیم‌ها را پلیس، مسلسل، توپ، تانک و بمب‌های هسته‌ای به وجود نمی‌آورد، بلکه آن جامعه و رژیمی پابرجا خواهد بود که نیازمندی‌های طبیعی جامعه را برآورده ساخته و در وجدان و درون مردم، آرامش و احساس انسانی به وجود آورده باشد. و بی شک در آن روزگاری که این دو پایگاه اساسی از بین برود دیگر نیروهای آهن و آتش هرگز نمی‌تواند زندگی سعادتمندانه و انسانی را تأمین سازد و به وجود آورد. این حقیقتی است که سِیر زمان در طول تاریخ، اصالت آن را تصدیق کرده است.

اما بدترین جلوه‌ی این جهانِ مجازی گسترده، بالانشینیِ عالم‌نمایان و پیش افتادن بی‌ارزش‌ها و برجسته شدن نادانانی است که سکان رهبری غیرمستقیم نسل فردا را به دست دارند. و جسارتی است که نادان‌ها علیه دین و شریعت یافته‌اند.

اثاثِ خانه را کشیدیم و سیگار را تا آخرین نخ حالا چند ساعتی‌ست تنها تنهایی می‌کشم تنهایی هم که لایت و اولترا ندارد تنها تلخ است و می‌چسبد چمدان تلخ است و می‌چسبد به دستانت به جای دستانم من در تمامیِ بی‌تو غمگینم و ادامه نمی‌دهم...

یا سراغ من می‌آیی چتر و بارانی بیار یا به دیدار منِ ابری نیا، تر می‌شوی

مسئله اصلی، استعمار است؛ استعمار سیاسی و استعمار اقتصادی، آنگاه توفیق حاصل می‌کند که در استعمار فرهنگی توفیق به دست آورده باشد. بی‌اعتماد کردن مردم به فرهنگ خودشان و تاریخ خودشان شرط اصلی این موفقیت است.

در جامعه‌ی مدینه، بلال حبشی و صهیب رومی و سلمان فارسی با بزرگان قریش همگی در راس این جامعه قرار داشتند؛ طوری که رسول خداﷺ می‌فرمود: "سلمان از ما اهل بیت است" و عمر(رضی الله عنه) می‌فرمود: "ابوبکر سرور ماست و سرور ما را آزاد کرده است". که مقصود وی بلال(رضی الله عنه) بود. انگار که گل سر سبد قریش است؛ در مورد بلال می‌فرماید: "سیدنا بلال" و این امر در واقع قله‌ای است که بشریت در تمام تاریخ خود به جز در امت عقیده به آن نرسیده است.

شیخ ما محکم و مصمم از جا برخاست و فرمود: اینک بر ماست که بر اجرای عدالت همت گماریم. یکی از مریدان نورسته اظهار فضل کرد: چرا فقط ماست؟! همه محصولات لبنی تشنه عدالتند. یک مرید عوام‌تر از او جواب داد: چون ماست مادر همه لبنیات است. و برای هر امری ابتدا مادرش را باید اصلاح کرد!

بزرگترین فضیلت شیخ ما این بود که بیشتر می‌گفت و کمتر می‌شنید و گاهی اصلا نمی‌شنید. و این نشنیدن از سر سهو نبود!

چه خواهد کرد با ما عشق؟! پرسیدم و خندیدی فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معما را

آنقدر از تو می‌نویسم تا زبان فارسی، تمام شود...

اتفاقاً من اصرار دارم بگویم که همه پادشاهان اصولاً و ذاتاً معمولی‌اند ولی برخورد غیرمعمولیِ مردم با آنها سبب می‌شود که به تدریج احساس غیرمعمولی بودن بکنند و بلاهای معمول را سر مردم بیاورند.