شعر همون نجات‌دهنده‌ایه که نمی‌ذاره حس‌های لطیفمون توی ازدحام زندگیِ زمخت و یکنواخت گم بشن و از یاد برن. مثل یه پنجره‌ی کوچیکه که حتی توی یه اتاق گرفته و تاریک، یه تیکه نور به دل آدم می‌تابونه. وقتی که همه‌چیز آدم رو به سمت تکرار و بی‌حسی می‌کشونه، شعر میاد و یادمون می‌اندازه که هنوز می‌شه یه نسیم خنک رو حس کرد، هنوز می‌شه از صدای بارون لذت برد...

شعرهای رسول یونان سادگی خاصی دارن، اما این سادگی فقط روی سطحه، چون پشت هر جمله یه دنیا احساس و معنا پنهان شده. زبونش صمیمی و بی‌تکلفه، پر از تصاویر ملموسی که از دل زندگی روزمره بیرون کشیده شدن. 

اگه از شعرهایی خوشتون میاد که پیچیده و سخت نباشن، ولی به عمق دلتون سرک بکشن، یا برای زمان‌هایی که دوست دارید شعر براتون یه پناه باشه، نه یه معما، این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم.
        

          «وارونه»
نه درختان کج روییده‌اند
نه ساختمان‌ها کج شده‌اند
فقط تو زمین خورده‌ای
تو زمین خورده‌ای و 
سرت گیج می‌رود...
مرگ را بپذیر!
نظم دنیا تو را کنار گذاشت...

من به جادوی کلمات ایمان دارم و معتقدم می‌شه با چند تا کلمه، تا مدت‌ها مُرد. رسول یونان این رو بارها ثابت کرده. توی این مجموعه‌ی شعر هم کم نیست ن این کلمات. احتمالاً اینی که نوشتم، مثال خوبی باشه براش. :]
حس م این ه که اگه بیشتر بگم از ارزش ش کم می‌شه. :د خودتون بخونیدش و از زاویه‌ی دید رسول یونان، توی ۴ بخش کلی به دنیاش نگاه کنید. :)
        

          آشنایی با رسول یونان را مدیون ریحانه ام. سال بعد حتما بیشتر از او می خوانم...