بریده‌های کتاب آقایِ چِ

رو به شاه می فرماید: ما یتیمی از بلاد کرمان بودیم که چون زلزله آمد و آن بلاد را کن فیکون کرد، نوخطی بودیم که هنوز حتی نرمه مویی بر عذار نداشتیم و بی اذن سر انگشتان مادر به خواب نمیرفتیم و اینک کاشف رشته ای از گیسوانش بودیم که از زیر تلی خاک پبچان بیرون مانده و صدای هیچ ذی روحی نمی آمد که مدد جوییم.

میگفت : شما هم مثل من تنهایید. گفتم : همه ی تنهایی ها به هم شبیه اند.

ولی من برداشت دیگری از عدالت داشتم. برایش گفتم شاید یکی از معناهای عدالت این باشد که انسان به همه ی اشیا حق بدهد که مفهوم خود را حفظ کنند.

گفتم: اما... نگذاشت حرفم را ادامه بدهم و گفت : هروقت حرف دلت رو گفتی، با اما و ولی و شاید بی‌اعتبارش نکن.

در مسیر گز که میرفتم، گاهی مردم به خاطر خارجی بودنم یک " پدر سوخته" نصیبم می‌کردند که در ایران یک لیچار رایج است. :-)

رشد، رهبری کردن استعداد های تکامل یافته است. رشد در زبان قرآن خیلی پربارتر و عمیق تر از تکامل است. رشد در برابر خسر است و کمال در برابر نقص .

ما پیش از انکه تشنه شده باشیم، نوشیده ایم و پیش، از آنکه به اشتها آمده باشیم و با سوال ها گلاویز شده باشیم،خوو را تلنبار کرده ایم و پیش از آنکه به معناها دست یافته باشیم، به کلمه ها رسیده ایم... و این است که باد کرده ایم و با آنکه زیاد داریم، مریض و بی رمق هستیم و به امتلای ذهنی و پرخوری فکری دچار شده ایم....

سوال این است که چه‌طور در دنیایی سرشار از فرصت و وسوسه، تمرکز خودمان را حفظ کنیم؟ محرک ها شبانه‌روز دارند ما را بمباران می کنند وددر این مسیر از همه چیز بهره می‌برند. از تبلیغات خیابانی تا رسانه های اجتماعی.

"آنچه در حافظه ما می‌ماند، نسخه کاملی از یک کتاب نیست، بلکه برش هایی است از جزئی خوانیِ کتابِ به یاد مانده و هر از گاهی به هم پیوند خورده و سپس با فانتزی های شخصی مان بازآرایی می‌شود. سرانجام، ماییم و بازمانده ای ساختگی از کتاب ها، چیزی از جنس خاطره پوشان های فروید که کارکرد اصلی‌شان پوشاندن دیگر چيزهاست. "

" آیا کتابی که خوانده و کاملاً فراموش کرده اید، یا حتی کتابی که فراموش کرده اید آنرا خوانده اید، هنوز هم کتابی خوانده شده به شمار می‌آید؟" :-)