بریده‌های کتاب محدثه علیمردانی

تو باید در باغ دست‌هایت چیزی بکاری. تو باید خودت را به روییدن و بارور شدن دعوت کنی؛ مگر نمی‌گویی: «حَیَّ عَلَی الفَلاح». مگر خودت را به رویش دعوت نمی‌کنی؛ مگر خودت را نمی‌خوانی؟

تمامی هستی، معجزه‌ای است که ما با آن مانوس شده‌ایم و تمام معجزات، طبیعت‌هایی است که هنوز با آن‌ها آشنا و مانوس نشده‌ایم. طبیعت،معجزه‌ی مانوس و معجزه، طبیعت مجهول و نامانوس است.

بی‌قراری عین ذات انسانی است، چرا که قرار او در عدم است؛ عدم نه به معنای لامکان و لازمان، بلکه عدم به معنای افق مثالی وجود، ماورای زمان و مکان، افق اعلی.

نظام تکنولوژیک، نظامی شقاوت‌آمیز است و فرد انسانی در آن نه به مثابه یک انسان صاحب روح و جسم و عقل و عواطف، بل به‌مثابه شیئی که می‌تواند نقص خط تولید را با دست، پا، چشم، گوش یا مغز خود جبران کند وجود دارد‌.

زنهار، مگویید که فهم کردم. هرچند بیش فهم و ضبط کرده باشی، از فهم عظیم دور باشی. فهم این بی‌فهمی است. خود بلا و مصیبت و حرمان تو از آن فهم است. تو را آن فهم، بند است. از آن فهم می‌باید رهیدن تا چیزی شوی. تو می‌گویی «من مَشک را از دریا پر کردم و دریا در مشک من گنجید.» این محال باشد. آری اگر گویی که مشک من در دریا گم شد این خو باشد و اصل این است.

مبارزه با فساد، دشمن‌تراش است. هرکس بخواهد با فساد مبارزه کند، یک صف طولانی دشمن جلویش به وجود می‌آید. امروز مهم‌ترین بخش اصلاح در این کشور عبارت است از مبارزه‌ی با فقر و فساد و تبعیض‌.

دانش، کار را صدا میزند؛ اگر کار پاسخ داد، دانش میماند و توسعه پیدا میکند؛ اگر کار پاسخ نداد، دانش هم میرود. ببینید چه بیان زیبایی است. یعنی پیدایش دانش، پایداری دانش، پیشرفت دانش، وابسته‌ی به کار است.

افراد حساس، افرادی که حرکات آنها، حرف آنها، اشاره آنها، تصریح آنها در مردم اثر میگذارد، اینها باید مواظب باشند. کسانی که قلم دستشان است، کسانی که تریبون در اختیارشان است، کسانی که از وجهه در میان جمعی از مردم برخوردارند، باید خیلی مراقبت کنند. وحدت کلمه را باید حفظ کرد؛ این وصیت دائمی امام بود.

آن کسی که برای تکلیفش کار می‌کند، پیروزی او به این است که موفق بشود به تکلیفش عمل کند، پیروزی او به این نیست که به مقصودش دست پیدا کند. به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل که گر مراد نجویم به قدر وسع بکوشم

امام صادق(ع) در عین حال که یاران و شیعیان خود را به تلاش و فعالیت اقتصادی دعوت می‌کرد تا عزت نفس و شخصیت آنان لگدمال نشود، چارچوب انصاف و اخلاق شرع را نیز کاملا در نظر داشت و مردم را به رعایت حدود موازین در تلاش‌های اقتصادی توصیه می‌فرمود.

عشق زمانی خیلی قیمتی می‌شود که برای کسی که اصلا او را ندیده‌ای، خودت را نگه‌داری. اینجاست که تقوا با عشق پیوند می‌خورد.

این است که جوانان دوست دارند بدانند به صورت مقطعی یا عمومی و فراگیر پیش خدا چقدر قدر و منزلت دارند. مثلاً میپرسند من این گناه را انجام دادم و توبه کردم آیا توبه من پذیرفته شده یا نه؟ یا در برنامه سیر و سلوک من نقصی ایجاد شده است آیا من نزد خدا جایگاه دارم یا نه؟» یا «اگر من فلان کار را بکنم آیا خدا جوابم را میدهد یا نه؟ درد مشترک این دسته از جوانان این است که میخواهند از نظر خدا نسبت به خودشان ابهام زدایی کنند و درکی که نیاز دارند این است که اساساً خدا بنا بر مصالحی در رابطه بین خود و بندگانش ابهام قرار داده است و هیچگاه این ابهام کاملاً برطرف نخواهد شد؛ زیرا ساختار وجود انسان به گونه ای است که رشد معنوی او در گرو وجود این ابهام است. لذا وجود این ابهام به معنای عدم رضایت خدا از بندگانش نیست.

ذخایر عظیم سلاح‌های هسته‌ای و کشتار جمعیِ ذخیره‌شده در زراد‌خانه‌های صهیونیستی، برای مقابله با مردم بی‌دفاع فلسطین نیست؛ بلکه برای برقراری سلطه بر جهان اسلام و بخصوص منطقه‌ی خاورمیانه است.

ما حق را از حق و برای حق بخواهیم و اینقدر بیدار باشیم که حق ما طعمه باطل نگردد و قدرت‌های استعماری از آن تغذیه نکنند؛ چون هنگامی که باطل از حق تغذیه کند به نیروی عظیمی دست می‌یابد.

یک مرد اگر به خاک می‌افتد، برمی‌خیزد به جای او صد مرد. اینست که کاروان نمی‌ماند. :)

آری، این پنجره بگشای که صبح می‌درخشد پس این پرده تار.

بعدها، سایر محققین نیز نشان دادند که اگر از چیزی وحشت داشته باشیم - به عنوان مثال غیر عادی بودن - پیام‌هایی که از محیط دریافت می‌کنیم را مطابق با همان چیزی که میخواهیم بشنویم، تغییر می‌دهیم. ما واقعیت را نسبت به چیزی که از آن می‌ترسیم، تغییر می‌دهیم.

درد است که آدمی را رهبر است در هر کاری که هست تا او را درد آن کار و هوس و عشق آن کار در درون نخیزد او قصد آن کار نکند و آن کار بی درد او را میسر نشود.

پدرم گفتند : 《آقا بیژی، در دنیا دانسته‌های انسان در مقایسه با آن چه نمی‌داند خیلی ناچیز است. حیف است وقت را تلف کنیم. آدم وقتی می‌بیند کسانی هستند که چشم‌شان سالم است و چیزی نمی‌خوانند، حیفش می‌آید. زمان می‌گذرد و برای هیچ کس هم متوقف نمی‌شود.》

پدر با تاسف می‌گفتند :《 کتاب‌های درسی در طی این ۳۵ سال اخیر به گونه‌ای نوشته شده‌اند که بچه‌‌های ایران را با ادبیات غنی خودشان بیگانه می‌کند.》