بریده‌های کتاب محدثه علیمردانی

پیراهنش خاکی شده بود. انگار نمی‌توانست راست بیاستد. درویش پشتِ پیراهنِ مشکیِ علی را که یک‌وری دکمه می‌خورد، تکاند و گفت: - غم را همین جوری، سهل، باید تکاند، علی! یا علی مددی.

حکماً کور به‌تر می‌بیند. چرا؟ چون چشمش به کار دیگران نیست، چشمش به کارِ خودش است، چشمش به معرفتِ خودش است...

انسان مومن، انسانی است که در غفلت‌زندگیِ تمدنی طاغوتی نیست؛ یعنی به ذات شئونی که او را احاطه کرده است آشناست و بهره‌ای از حکمت و ایمان دارد.

انسان آفریننده‌گی‌اش را از دست داده. ماشین جای انسان را گرفته‌ است.

آن کسی که نمی‌فهمد اومانیسم و مدرنیته بنیاداً انصراف وجه از دین و دین‌داری و حقیقت است، معلوم است یا دین‌داری را نفهمیده است یا مدرنیته را.

دوست داشتن از عشق برتر است. عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی. اما دوست داشتن پیوندی ناخودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال. ( این محبته که مقدسه‌.. نه عشق! 🤝🏻)

بعضی اوقات، ایمان به خدا و ایمان به طاغوت در نگرش انسان جمع می‌شود. آدمی انقلابی است، ولی از آمریکا نفرت ندارد. متدین است، به امام حسین علاقه دارد، اما به طاغوت کافر نیست. نخست، کفر به طاغوت است و بعد ایمان به الله که تمسک به عروه‌الوثقی را باعث می‌شود. بسیاری کفر به طاغوت ندارند. بعد از انقلاب، بسیاری از انقلابی‌ها مجدد در دام طاغوت افتادند؛ یعنی آمریکازده و طاغوت‌زده شدند. ( وای از اون روز که شیفته طاغوت بشیم! 👩🏻‍🦯 )

آن‌ها که ولایت را قبول کردند، آن‌هایی هستند که یافتند ماشین پیچیده وجود آن‌ها را امام و ولی بهتر از خود آن‌ها رهبری می‌کند و در این راه شلوغ هستی که اعمال و افکار انسان غوغایی بپا کرده، او بهتر انسان را به مقصد می‌رساند و نجات می‌دهد.

صبح زود برخواستن، طعمِ تمامِ روز را عوض می‌کند. - کارها هم چقدر جلو می‌افتد. - میدانی؟ صبح زود، عطر غریبی دارد؛ عطری که در انتهای صبحِ زود، تمام می‌شود و هرگز به مشام آنها که کمرکشِ ظهر می‌خوابند نمی‌رسد. کسالت، کسالت می‌آورد، خواب، خواب.

عسل! عشق، بهایی دارد که باید پرداخت. هرجا بشود رایگان خورد و به رایگان‌خوری تفاخر کرد، در میدان عاشقی، این کار ممکن نیست. من و تو قیمتی بسیار گران به‌خاطر اعتقاداتمان پرداخته‌ییم؛ باز هم اگه ضرورتش پیش‌آمد می‌دهیم.

هنوز هم، اما، می‌توان رو‌به‌روی آینه، در خلوتِ خانه، نشست، به خود نگاه کرد، و از خود پرسید: آیان همان‌قدر خوبی که سال‌ها پیش از این بودی؟ آیا طهارتِ کودکی، صفای نوجوانی، شور جوانی، و آن ایمانِ عظیم را که در دل داشتی، با خود نگه داشته‌یی؟

دور شدن از خویشتنِ خویش. این مصیبت است؛ و مصیبتِ بزرگ‌تر این است که قبول نکنیم که با شتاب، سرگرم و گرفتارِ دور شدن از خویشتنیم. این دیگر مصیبت عظماست.

عشق، قیامِ پایدارِ انسان‌های مقتدر است در برابرِ ابتذال. با این وجود، عشق یک کالای مصرفی‌ست نه پس اندازکردنی.

عشق، یک عکس یادگاری نیست؛ و یک مزاحم شش‌ماهه یا یک‌ساله نیست. واقعیتِ عشق در بقای آن است حقیقتِ عشق در عمقِ آن؛ و این هر دو در اراده‌ی انسانی‌ست که می‌خواهد رفعت زندگی را به زندگی بازگرداند.

اگر حسین بن علی بود می‌گفت: اگر می‌خواهی برای من عزاداری کنی، برای من سینه و زنجیر بزنی، شعار امروز تو باید فلسطین باشد.

در عقل‌های مردم، در فکر مردم، در روح مردم، در اعماق باطن مردم گنج‌هایی مدفون است؛ گنج‌هایی عقلانی در عقل مردم وجود دارد، ولی روی این گنج‌ها را خاک و غبار پوشانیده است.

دانش، چنانچه می‌دانیم و می‌بینیم، هرگز انسان را از ارتکاب جنایات و بیعدالتیها مانع نشده است بلکه شکل جنایات و ارتکاب جرم را دانشمند تغییر میدهد و حتی دامنه آن را نیز وسیع‌تر می‌سازد. چنانچه امروز ملل متمدن که از عالیترین مراحل علوم برخوردارند دست به استعمار، بهره‌کشی، بردگی، ظلم، جنگ، فریب و تجاوز و فساد می‌زنند ولی شکل آن با گذشته تفاوت کرده است.

پس مذهب هدف است یا وسیله؟ مسلماً "وسیلهِ راه." کسی که هدف ندارد راه را هدف میداند.

عسل بانوی من! روزگاری‌ست که دیگر کلامِ عاشقانه، دلیلِ عشق نیست، و آوازِ عاشقانه خواندن، دلیلِ عاشق بودن.

خداوندا! کینه‌ام را به دشمنانِ میهنم عمیق تر کن و زخم روحم را چرکین‌تر. خداوندا! خوفِ از ظالم را در من بمیران و توان آن عطایم کن که تختِ سینه‌ی ناکسان بکوبم بی‌ترس از عواقبِ خوف‌انگیزش‌‌... خداوندا! کینه‌ام کینه‌ام کینه‌ام...