بریده‌های کتاب ملیکا

مثل مادام کم پیدا می‌شود که از تهران بکوبد و برود بندر پهلوی سراغ مُرده‌ها. یا این‌که آن‌قدر معرفت داشته باشد که فقط برای این‌که شعر حافظ بخواند، سواد فارسی یاد بگیرد. خُب این هم خودش یک جور معرفت است. یعنی من به آدم می‌گویم با معرفت.

آدم با معرفتی بود که بعد از این همه سال دوستانش را فراموش نکرده بود. مردم همه دم از معرفت می‌زنند، چون حرف زدن خرجی ندارد، ولی عمل کردنش را به قول بانو می‌کوبند به تاق نسیان. چون که حرف زدن یک چیز است و عمل کردن یک چیز دیگر.

تا مجریه برگشت مرده‌هه از اون طرف دیوار، از تو قبرش، گفت:«چرا این‌قدر به مُرده‌ها بی احترامی می‌کنی و خشک‌وخالی فقط می‌گی مُرده. مُرده برای خودش عزت و آبرو و حیثیت داره. حداقل بگو "مثل مُرده‌های عزیز" یا "مثل مُرده‌های باشخصیت" باور کن خیلی زشته این‌جوری از مُرده‌ها اسم ببری.»

به گواهی سنگ‌ها همه ‌آدم‌هایی که مرده بودند،یا دلبند بودند یا دلسوز یا مهربان؛ انگار آدم‌های نامهربانِ بی‌خیال نمی‌میرند. از گورشان توی گورستان که خبری نبود.

زندگی بعضی وقتا از قصه‌هام قصه‌تره.

روزهای آخر ترم رسیده بود و هرکس جزوه نداشت، مثل گدای سامرا، دنبال جزوه بود و هرکس که جزوه کامل داشت جوری قیافه می‌گرفت که انگار کلیددار کعبه است.

تنهایی رو اگه حال نکنی باهاش عینهو آمپول هواست... در جا می‌کشدت.

ملکتاج گفت:« افسوس، زندگی مثل ساعت نیست که بشه عقربه هاشو راحت کشید عقب و گفت از این ساعت به بعد، می خوام خوشبخت یا بدبخت باشم.»