خب،من نقدها و ریویوها رو خوندم درمورد این کتاب و واقعا متعجب گشتم.
این همه هیت ز چ روی؟
قبول دارم که سلیقه ایه، ولی آخه...
نظر شخصیم درمورد این مورد که: زیادی پوچ و اینا بود اینه:
شخصیت اصلی یه ذهن داغون و زندگی فاکداپ داشت. پوینت اصلی داستان نشون دادن وضعیت روحی داغونه و به اضمحلال رفتن روانش بود و اینکه تهش فروپاشیشو کامل درک کنیم.
از نظر من واقعا خوب نشون داده شده بود.اشفتگی روانیش،پرش های فکریش،مه آلود بودن افکارش،تنوع و گستردگی شون و بلابلابلا...کاملا واسم ملموس و قابل درک بود.
شاید کسانی این نقد رو بهش وارد میکنن که خودشن این مدلی یعنی مدل شخصیت اصلی فکر نمی کنن و خب این جوری اوکیه که واسشون درکش سخت و ناملموس باشه.
ولی واسه من واقعا عادی بود خیلی از حرفاش، کاملا آشنا و قابل درک که خب نشونه ی خیلی خوبی نیس اما به هرحال