بریده‌های کتاب لنا

زمانی تصور می‌کردم که به نهایت درد رسیده‌م، ولی نه. باز هم می‌شه دورتر قدم برداشت.

درد و رنج هر یک از افراد، به قدری بود که نمی‌توانست با دیگران ابراز هم‌دردی و کمک نماید.

گفته‌های انسان به ندرت همه حقیقت را در بر می‌گیرند، کم پیش می‌آید که چیزها کمی پنهان یا اشتباه نشوند.

شاید اگر تو را کمتر دوست داشتم، می‌توانستم بیشتر درباره‌اش صحبت کنم.

جوانی و شادی صبح همزادند و اگر غم و اندوه آن‌قدر نباشد که مانع خواب شود، حتما کاهش می‌یابد و جایش را به درخشش امید می‌دهد.

بعضی آدم‌ها هر چه بیشتر برایشان تلاش کنی، کمتر برای خود کاری می‌کنند.

«هدف همیشه وسیله رو توجیه نمی‌کنه، عزیزم. ولی گاهی هم می‌کنه. فرزانگی یعنی فهمیدن تفاوت بین این دو.»

آن‌چه فرا رسیده را گریزی نیست.

چرا آدم عاقل باید دلش بخواهد بیشتر از یک بار نوجوان باشد؟

«برای آنکه نسبت به درد بی اعتنا باشید، همیشه احساس رضایت کنید و از هیچ چیز متعجب نشوید باید به چنین وضعی رسیده باشید...»ایوان دمیتریچ به دهقان چاق و چله اشاره کرد ادامه داد:«و یا آنکه خودتان را آن قدر در برابر درد و رنج آبدیده کنید که هرگونه حساسیتی را نسبت به آنها از دست بدهید به عبارت دیگر از زندگی کردن دست بکشید.»

شوخی کردن هم یکی از راه‌های انکار واقعیت است

آدمیزاد به همه چیز عادت می‌کند.