بریده‌های کتاب هانیه

خنده، این آبروریزی سراپا عریان، خودکرده و تصادفی.

شوخ‌طبعی به سرزمین جدید منتقل نمی‌شود، شاید چون وقتی حقوق بشر در جایی رعایت شود دیگر نیاز نیست از مسیر انحرافی تردید، بر ارزشمندی خودت پافشاری کنی.

هیچ تصویری مقدس نیست. زندگی روزانه که به طور کامل در اختیار ما قرار گرفته، از همه چیز دوست‌داشتنی‌تر است.

بدترین فاجعه‌ها را انسان‌های بدجنس و خبیث به وجود نمی‌آورند بلکه مردانِ صرفاً ضعیف و ناآگاه مسبب آنها هستند.

من به مهربانی و احسانی فکر می‌کنم که به اندازهٔ شر و شرارت قابل رشد و پرورش باشد.

مادامی که بودجه‌ی اقتصادی شهر تغییر بنیادینی نکند، فاجعه محرک سرمایه‌گذاری مجدد و تخریب خلاقانه خواهد بود.

شهرها فقط مکان‌هایی نیستند که ما در آن‌ها زندگی، کار و تفریح می‌کنیم بلکه تجلی ایمان غایی ما به پروژه‌ی انسانی و باور ما به یکدیگرند.

«شهرها دوباره به پا می‌خیزند» اما نه به دلیل وجود نیرویی خودانگیخته و مرموز، که چون مردمان به شهرها ایمان دارند.

درت را بگذار بابا

ما به واسطهٔ اشیایی که دوست داریم می‌اندیشیم، ما اشیایی را که به واسطهٔ آنها می‌اندیشیم دوست داریم.

در این شهر نمی‌توانی کوتاه بیایی. و این را خود شهر یادت می‌دهد.

نوستالژی نوعی انذار است با هدف حفاظت از ما در برابر تقدیری خوف‌انگیز

به‌نظرم آدم واقعا به پیامبر احتیاج دارد. دلیلی ندارد خودش به عنوان خودش با خدا روبه‌رو شود.

هیچی همانی که نشان می‌دهد نیست. هیچی فقط همانی که نشان می‌دهد نیست.// این را هم کتاب‌ها یادم داده‌اند، توی کتاب‌ها آدم‌ها این شکلی تصمیم می‌گیرند. // کتاب‌ها جرئت قضاوت را از تو می‌گیرند ولی لذت سرکشی را به تو می‌بخشند.

آنچه شاعرانه است حقیقت دارد. به شرط این‌که خودت باشی.

شاعرانگی به آدم خلاقیت می‌دهد. و خلاقیت مگر یعنی چه؟ خلاقیت یعنی آدم خودش باشد. خیلی خودش باشد.

ما تنهاییم آن‌ها هم تنهایند. می‌خواهیم همدیگر را ببینیم. آدم‌ها به همین دلیل می‌خوانند. می‌بینند. می‌سازند. می‌آفرینند و در همهٔ این‌ها حدی و رنگی از افشاگری و خودشیفتگی هست. باید باشد. هنر همین است. فقط محافظه‌کارها، روانکاوها -شاید چون همهٔ رازهای بشر را می‌دانند و نیازی به افشاگری ندارند- و متوسط‌ها از این کار پرهیز و چشم‌پوشی می‌کنند و فقط جوانان هجده سالهٔ دنیانادیده و خودشیفته‌های سرد و گرم‌نچشیده و تازه‌کاران ذوق‌زده در هر بده بستانی خرجش می‌کنندو هدرش می‌دهند. انگار قیمتی ندارد. انگار پول سیاه است. اما نه سیاه است نه مفت. بهایی ست که آدم‌ها برای تنها نماندن و رستگاری‌شان می‌دهند.

هر گاوی که سر راهت سبز شد استحقاق این‌که مشتی یونجه برایش بریزی ندارد هر چند گرسنه بنماید.

ما همین که استقلال پیدا کردیم تکه‌تکه شدیم.

نفرت واقعی از اعماق می‌آید، از جوانی‌ای که کارِ مظلومانهٔ بی‌دفاع تباهش کرده. این نفرتی ست که آدم را می‌کشد.