بریده‌های کتاب فاطمه سرایانی

ساداکو ساساکی در ۲۵ اکتبر ۱۹۵۵ چشم از جهان فرو بست. همکلاسی‌هایش ۳۵۶ درنای کاغذی دیگر ساختند تا تعدادشان با مجموع درمانهای کاغذی ساداکو به هزار رسید. بعد همه‌ی آن‌ها را به همراه ساداکو به خاک سپردند. این گونه آرزوی ساداکو برآورده شد و معجزه‌‌اش به وقوع پیوست. او در قلب همه‌ی مردم جاودانه شد. در سال ۱۹۵۸، در پارک صلح شهر هیروشیما، از روی مجسمه‌ای پرده برداری کردند. آن مجسمه ساداکو بود که با بازوانی گشوده در حالیکه یک درنای طلایی در دست، روی کوهی از سنگ مرمر ایستاده بود. به افتخار ساداکو، انجمنی در ژاپن تاسیس شد که اعضای آن هنوز هم هزار درنای کاغذی می‌سازند و هر سال در روز ششم ماه اوت، روز صلح، در زیر مجسمه‌ی ساداکو می‌گذارند. آرزوی آن‌ها روی سنگ مرمر چنین نقش بسته است: این است فریاد ما، این است آرزوی ما، صلح در تمام دنیا .

معجزه‌ی مشرق‌زمین این است که در آنجا اندیشمندی مفرط شهرزاد همراه با علاقه‌ی او به مسائل سیاسی و فلسفی گسترده او را بسیار جذاب می‌کند. و تنها راهی که شهریار را مطمئن می‌کرد که شهرزاد به تمامی از آن خودش است این بود که به شهرزاد عشق بورزد. عشق ورزی ماهرانه تنها ابزاری بود که شهریار با آن می‌توانست چند ساعتی حواس شهرزاد را از این جهان پرت کند.

او به ندرت به خودش زحمت می‌داد تا احساساتش را هر ثانیه تحلیل کند، ترجیح می‌داد افکارش را سرجمع کند و بعداً سعی کند تا بفهمدشان. مثلا ممکن بود وسط حرف زدن با کسی ناگهان اشک‌هایش جاری شوند . اشک‌ها می‌ریختند، اگرچه آن لحظه خودش نمی‌دانست که دلیلشان چیست. احساسات کازو برای خودش قابل درک نبود.

خدای مسلمان، در قلب بی‌خدایان بر پای ایستاده علیه ظلم جاری‌ست- همان‌گونه که چشمه‌ی زلال در دل سنگ.

درد نرسیدن به قله از آن کسانی‌ست که اهل صعودند. رنج غرق شدن از آن کسی است که دل به دریا سپرده است. مدعیان پرمدعا از آن رو می‌توانند همه‌ی مبارزان و مومنان و معتقدان را مورد تهاجم و بی‌حرمتی قرار بدهند و خود برکنار از تهاجم دیگران بمانند، که هرگز در مخاطره نبوده‌اند، اهل میدان نبوده‌اند, مرد اقدام نبوده‌اند. بزدل، هرگز متهم نخواهد شد به این که در معرکه‌ای به قدر کفایت، شجاعت بروز نداده است؛ زیرا در معرکه‌ای نبوده تا شجاعتی_به هر مقدار_ نشان داده باشد تا در معرض اتهامی قرار بگیرد.

شب آن‌گونه آرام است که نباید باشد. راه آن‌قدر دور است که نه انگار به جایی می‌رسد. غم آن‌قدر سنگین است که تنهایی، چگونه تحملش کنم؟ آه محبوب من! امشب، از این سفر بگذر! مرا به حرف نیاور، به گریستن مجبور نکن! مرا کنار اسبت مخوان، الوداع مکن! نامم را نبر، دستم را نگیر، به چشمانم نگاه نکن! آه... محبوب من! تنها امشب، از این سفر بگذر!