بریده‌های کتاب باران نویریان

عمر نه تیک‌تاک عقربه‌ها تا‌ک‌تاک سرخ خاطره‌هایی است که به صورت من روشنی می‌بخشد.

در این خیال گنگ و مبهم بودم که شاید خیلی هم خوب نباشد که بخواهیم همه‌چیز را بفهمیم، بلکه شاید باید فقط تماشا کنیم و به‌خاطر بسپاریم.

شاید راه رسیدن به حقیقت این باشد که حساب‌و‌کتاب را کنار بگذاریم و اجازه بدهیم زندگی روال خودش را طی کند.

خانه چنان نزدیک است که گویی در رگ و پوست ما ریشه دوانده است.

یک‌بار وقتی بچه بودم پروانه‌ای را نگاه می‌کردم که بال می‌زد و می‌چرخید، و همین احساس را داشتم که تحت‌تأثیر قرارش دهم و با نومیدی می‌خواستم بنشیند. نمی‌خواستم بگیرمش، فقط می‌خواستم از نزدیک ببینمش.

شاید هرگز خودت را پیدا نکنی؛ اما قشنگ به‌خاطر داری چطور دنبال خودت می‌گشتی؛ این خودش یک‌جور تسلّای خاطری است.

هربار در زندگی معنایی می‌یافتم، معنا فقط لحظه‌ای دوام می‌آورد و بعد در انبوهی از ندانستن‌های بسیار دود می‌شد و به هوا می‌رفت.

کتاب‌ها "عاملان آزادی" هستند. ما از طریق خواندن خود را به رهایی می‌رسانیم؛ به ذهن انسان‌‌های دیگر دسترسی پیدا می‌کنیم، به ذهن‌هایی که با ذهن خودمان فرق دارند، پس طی این فرایند ذهن خود را وسعت می‌بخشیم.

مسئله این است که مرگِ کسان، مدام به ما حمله می‌کند و رفتنِ هر مرده‌ای تمام روابطِ معنادهِ زندگی را معلق می‌کند.

شمشیر تو از تیزی افتاده اما پوستِ من خاطره‌ی عبور تو را مرور می‌کند.

اگر فکر کنیم که عکس‌ها کاغذ نیستند می‌فهمیم که چه‌قدر به درد مردم، جامعه‌شناسان، طراحان فیلم و حتی روان‌شناسان می‌خورند. عکس‌ها تکه‌ای از یک دوره هستند. ما یک دوره را با چه وسیله‌ای بهتر از عکس می‌توانیم نشان بدهیم..

همه‌ی آدم‌‌ها می‌خواهند با عکس یادگاری یک تکه از زمان خوشبختی خود را، یا یک تکه از زمان شادی بدون تکرار خود را، ابدی کنند و به تعداد همه‌ی لحظه‌هایی که دیگر شاد نیستند تکثیر کنند. انگار می‌خواهند به خودشان یادآور شوند که این زمان، زمان خوشبختی من بوده است.

امید، اگر امید و آرزوی بهبود شرایط نباشد، انسان مرده است، ساکن و فسیل می‌شود.

در طبیعت شعفی دیوانه‌وار وجود آدمی را فرا می‌گیرد. قدم گذاشتن روی زمین لخت، در چاله‌های برف، هنگام گرگ‌و‌میشِ هوا و زیر آسمان ابری، باعث می‌شوند بی‌آن‌که به مناسبتِ شادی‌بخشِ خاصی فکر کنم روحم تازه شود.

بوی نعش درخت‌ها زنده است، درست بر عکس نعش آدم‌ها.

میوه‌ی بسیار، شاخه‌ی درخت را می‌شکند، شادی بسیار، قلب را. ترکمن می‌گوید: با نصف خنده‌ات بخند تا مجبور نشوی گریه کنی. با جامه‌ی نو چاروق نو نپوش. کمال، غصه می‌آورد.

فیلسوف آلمانی، آرتور شوپنهاور، زمانی با بدبینی به ما یادآوری کرده است وقتی با افراد جدید ملاقات می‌کنیم، باید همیشه یادمان باشد ممکن است آن‌ها فقط چند قدم با برداشتن اسلحه و پایان دادن به زندگی‌شان فاصله داشته باشند.

فرد کم‌رو دلش نمی‌خواهد ناخوشایند یا سرد باشد، ولی تمام تفاوت‌ها را صرفاً مانعی غلبه‌ناپذیر در مقابل ابراز شخصیت و خوش‌نیتی‌اش می‌بیند.

دهکده پر بود از آدم‌هایی که شور[زندگی]شان کشته شده بود، و همه به کسی که شورش کشته می‌شد با نگاهی ترحم‌آمیز و رضایتمند نگاه می‌کردند، انگار دیگر طرف حسابشان کودکی بیش نیست.