بریده‌های کتاب آوین شیخ ها

اگنس مرده است، داستانی او را کشت.

داستان مشهور کشف جاذبه ی زمین از سوی نیوتون در نتیجه ی افتادن سیبی روی سرش، داستانی بود که «ولتر» برای فهماندن این مطلب به غیر متخصصان ساخت.

عنصر اساسی اندیشه ی مدرنیته این باور است که تقدیر هرچیزی آن است که سرعت بگیرد، زایل شود، جایگزین شود، تغییر کند و شکلی دیگر به خود بگیرد.

غالبا قدرت اقناعی بحث فلسفی به شکل رتوریکی آن بستگی بیشتری دارد تا به منطق عقلانی آن. در واقع روایت علاوه بر این که معنایی را به رویداد ها تحمیل می کند، اقتداری بی چون و چرا یا (حقیقت) نیز به شرح می بخشد. *: نظر فیلسوفان طرفدار واسازی

هر که دله س، ذلیله مخلصش عزرائیله هر که اسیرِ آز تر دستاش از پاهاش دراز تر!

من وقت هایی که ناراحتم، دوست دارم به خودم اجازه دهم ناراحت باشم.

برای او **ازدواج به سان ساییدن دو سنگ آسیاب به هم است تا زمانی که یکی از آن ها خرد شود.**

در عکس همیشه این جمله ی عکاس مستتر است: دیدم، ببین! و چیزی شبیه به دیدیم یا دیدند معنی ندارد.

لبخندزنان گفت: تو از من پرسیدی که چرا لبخند می زنم، منیس ؟ لرد فرمانروا فکر می کنه که خنده و خوشی فقط برای اونه. من نمی خوام اجازه همچین کاری بهش بدم. این مبارزه به تلاش زیادی نیاز نداره.

نه آن کس که جوان است باید در تحصیل و مطالعه فلسفه تاخیر کند، و نه آن کس که پیر شده است باید از مطالعه خویش خسته و بی زار شود. زیرا تامین سلامت نفس هرگز برای هیچ کس نه زود است و نه دیر. ✍🏻اپیکوروس

«من میک رو از دست ندادم، خانومِ بری هیل. من نذاشتمش یه جایی، فراموشش هم نکردم، یا مثلا توی اتوبوس جا نذاشتمش. اون مُرد. می‌فهمید؟ میک مُرد اما من هیچ‌وقت، هیچ‌وقت اونو از دست نمی‌دم.» *: این بریده را از صفحه91ایبوک برداشته ام.

عدالت زمان دارد، از زمانش که بگذرد هر چه حکم شود عین بی عدالتی است.

من این جور خنده رو به دفعات بی شمار تو عمرم شنیدم. خودم هزار دفعه این طوری خندیدم. یه جور خنده ی خاصه که نه می شه با خنده های دیگه اشتباه گرفتش، نه می شه مخفیش کرد. یه ریشخنده از روی آز، ریشخند مردیه که اون چیزی رو که بیشتر از هر چیز دیگه ای می خواسته به هزینه ی یکی دیگه به دست آورده. اگه تو دنیا فقط یه نفر باشه که بدونه این چه جور خنده ایه منم.