بریده‌های کتاب Amadeus

ای کاش میشد کل بخش سیزدهم از کتاب(قهرمان وارد می‌شود) رو نوشت. واقعا قشنگ بود این چپتر از کتاب.

آدم چطور می‌تواند اشتباه زنده بودن را جبران کند؟ مرده‌های زیادی دیده‌ام، اما نفهمیده‌ام چطور می‌توان مرد.

که من ترسوام!آه اگر آن توله سگ از خود راضی می‌دانست چه طوفان خشمی را در جان من به راه انداخته است، از ترس فریادی می‌کشید و فرار می‌کرد زیر تختش. ترسو منم؟ منی که کل جهان بر سرم آوار شد، اما نتوانست لهم کند تازه از تکه‌های متلاشی وحشتناکش طبق طرح و نقشه خودم جهان جدیدی ساختم. تمام نیروهای شیطانی حیات، از تنهایی و حبس گرفته تا خیانت و دروغ علیه من بسیج شدند، اما من تک تک آنها را تابع اراده خودم کردم. یعنی من، منی که حتی بر خواب‌ها و رویاهایم چیره شدم، ترسو باشم؟...

فقط آنکس فریاد می‌کشد که از صحت سخنان خود اطمینانی ندارد،زیرا حقیقت در صلابت آرام و سادگی سرد است که جریان دارد.

بدبختی او این بود که هر وقت خود را کمی آزادتر حس می‌کرد، بلافاصله حرف نسنجیده‌ای به زبان می‌آورد.

درد اینجاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

خودم دیگر مرده بودم،چطور می‌توانستم انسان دیگری را نجات بدهم؟

بله غرور دارد!من هم از آدم‌های مغرور خوشم می‌آید.مغرورها به خصوص وقتی جذاب‌اند که دیگر مطمئنی رویشان تسلط داری، مگر نه؟

هرچه بیشتر خودم را متهم کنم،بیشتر حق آن را خواهم داشت که درباره شما قضاوت کنم.

صد و پنجاه سال پیش مردم برای دریاچه‌ها و جنگل‌ها دچار تأثرات شاعرانه می‌شدند. امروزه ما برای دخمه‌ی زندان‌ها غزل می‌سراییم...

آیا دروغ سرانجام انسان را به راه حقیقت نمی‌کشاند؟

هر انسان گواهی است بر جنایت همه‌ی انسان‌های دیگر.

وقتی از عشق و از عفاف ناامید شدم،عاقبت به این نتیجه رسیدم که عیاشی باقی مانده است.عیاشی به خوبی جایگزین عشق می‌شود،خنده‌ها را از میان می‌برد،سکوت را باز می‌آورد و مخصوصاً جاودانگی می‌بخشد.

انسان در عرق احتضار،رستگاری خود را به دست می‌آورد.

از کجا می‌دانم که دوستی ندارم؟بسیار ساده است.این موضوع را روزی کشف کردم که به فکر خودکشی افتادم تا به آنها کلک بزنم ،یعنی به طریقی آنها را تنبیه کنم.ولی چه کسی را می‌خواستم تنبیه کنم؟لابد چند نفری تعجب می‌کردند؛و هیچکس احساس نمی‌کرد که تنبیه شده است.آن وقت فهمیدم که دوستی ندارم.

گروهی فریاد می‌زنند «دوستم داشته باش !»گروهی دیگر: «دوستم نداشته باش!» ولی گروهی هم هستند، بدترین و بدبخت‌ترین آنها،می‌گویند: «دوستم نداشته باش و به من وفادار باش!»

ولی آیا می‌دانید برای چه ما همیشه نسبت به مردگان منصف‌تر و بخشنده‌تریم؟دلیلش ساده است!با آنها الزامی در کار نیست. ما را آزاد می‌گذارند،ما می‌توانیم هر وقت فرصت داشتیم، در فاصله میانه یک مجلس مهمانی و یک یار مهربان،یعنی روی هم رفته در اوقات هدر رفته، بزرگداشت آنان را قرار دهیم.

جنایت همواره جایی در قسمت جلوِ صحنه دارد،اما جنایتکار فقط چند لحظه خود را می‌نماید تا بی‌درنگ جایش را به دیگری واگذارد.

تا سرحد مرگ از انسان‌ها می‌ترسیدم،پس بهتر دیدم هیچ از آنها غافل نشوم.

تو فقط داری یک شب منو می‌سپری دست مادرم و خواهرم. اینکه انقدر وحشت نداره.