بریده‌های کتاب Amadeus

با خودش گفت: یادت باشه، اون‌ها رو بسوزون، وگرنه اون‌ها تو رو می‌ سوزونن. الان قضیه به همین سادگیه.

گریه‌اش به خاطر مرگ نبود،از فکر گریه نکردن برای مرگ گریه‌اش گرفته بود...

با همه این‌ها انسان از روی ناچاری به زندگی می‌چسبد و سرانجام ترجیح می‌دهد که نقصان‌های زندگی، رنج و درد و پستی را تحمل کند و به اتکای اراده تن به گریز از این سراب را ندهد.

ولی به طور کلی نوع بشر همیشه به نظرم نفرت‌انگیز رسیده است.

عبارت «روزگار خوش گذشته» به معنی آن نیست که اتفاقات بد در گذشته کمتر رخ می‌دادند، فقط معنیش این است که- خوشبختانه- مردم به آسانی آن اتفاقات را از یاد برده‌اند.

دلیل پاکدامنی اش بزدلی ناشی از گرسنگی بود. اگر فقط دو سه وعده غـذای حسابی در شکمش داشت، جرئت دزدیدن شیر را پیدا میکرد.

ای کاش میشد کل بخش سیزدهم از کتاب(قهرمان وارد می‌شود) رو نوشت. واقعا قشنگ بود این چپتر از کتاب.

آدم چطور می‌تواند اشتباه زنده بودن را جبران کند؟ مرده‌های زیادی دیده‌ام، اما نفهمیده‌ام چطور می‌توان مرد.

که من ترسوام!آه اگر آن توله سگ از خود راضی می‌دانست چه طوفان خشمی را در جان من به راه انداخته است، از ترس فریادی می‌کشید و فرار می‌کرد زیر تختش. ترسو منم؟ منی که کل جهان بر سرم آوار شد، اما نتوانست لهم کند تازه از تکه‌های متلاشی وحشتناکش طبق طرح و نقشه خودم جهان جدیدی ساختم. تمام نیروهای شیطانی حیات، از تنهایی و حبس گرفته تا خیانت و دروغ علیه من بسیج شدند، اما من تک تک آنها را تابع اراده خودم کردم. یعنی من، منی که حتی بر خواب‌ها و رویاهایم چیره شدم، ترسو باشم؟...

فقط آنکس فریاد می‌کشد که از صحت سخنان خود اطمینانی ندارد،زیرا حقیقت در صلابت آرام و سادگی سرد است که جریان دارد.

بدبختی او این بود که هر وقت خود را کمی آزادتر حس می‌کرد، بلافاصله حرف نسنجیده‌ای به زبان می‌آورد.

درد اینجاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

خودم دیگر مرده بودم،چطور می‌توانستم انسان دیگری را نجات بدهم؟

بله غرور دارد!من هم از آدم‌های مغرور خوشم می‌آید.مغرورها به خصوص وقتی جذاب‌اند که دیگر مطمئنی رویشان تسلط داری، مگر نه؟

هرچه بیشتر خودم را متهم کنم،بیشتر حق آن را خواهم داشت که درباره شما قضاوت کنم.

صد و پنجاه سال پیش مردم برای دریاچه‌ها و جنگل‌ها دچار تأثرات شاعرانه می‌شدند. امروزه ما برای دخمه‌ی زندان‌ها غزل می‌سراییم...

آیا دروغ سرانجام انسان را به راه حقیقت نمی‌کشاند؟

هر انسان گواهی است بر جنایت همه‌ی انسان‌های دیگر.

وقتی از عشق و از عفاف ناامید شدم،عاقبت به این نتیجه رسیدم که عیاشی باقی مانده است.عیاشی به خوبی جایگزین عشق می‌شود،خنده‌ها را از میان می‌برد،سکوت را باز می‌آورد و مخصوصاً جاودانگی می‌بخشد.

انسان در عرق احتضار،رستگاری خود را به دست می‌آورد.