بریده‌های کتاب Amadeus

درد اینجاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

خودم دیگر مرده بودم،چطور می‌توانستم انسان دیگری را نجات بدهم؟

بله غرور دارد!من هم از آدم‌های مغرور خوشم می‌آید.مغرورها به خصوص وقتی جذاب‌اند که دیگر مطمئنی رویشان تسلط داری، مگر نه؟

هرچه بیشتر خودم را متهم کنم،بیشتر حق آن را خواهم داشت که درباره شما قضاوت کنم.

صد و پنجاه سال پیش مردم برای دریاچه‌ها و جنگل‌ها دچار تأثرات شاعرانه می‌شدند. امروزه ما برای دخمه‌ی زندان‌ها غزل می‌سراییم...

آیا دروغ سرانجام انسان را به راه حقیقت نمی‌کشاند؟

هر انسان گواهی است بر جنایت همه‌ی انسان‌های دیگر.

وقتی از عشق و از عفاف ناامید شدم،عاقبت به این نتیجه رسیدم که عیاشی باقی مانده است.عیاشی به خوبی جایگزین عشق می‌شود،خنده‌ها را از میان می‌برد،سکوت را باز می‌آورد و مخصوصاً جاودانگی می‌بخشد.

انسان در عرق احتضار،رستگاری خود را به دست می‌آورد.

از کجا می‌دانم که دوستی ندارم؟بسیار ساده است.این موضوع را روزی کشف کردم که به فکر خودکشی افتادم تا به آنها کلک بزنم ،یعنی به طریقی آنها را تنبیه کنم.ولی چه کسی را می‌خواستم تنبیه کنم؟لابد چند نفری تعجب می‌کردند؛و هیچکس احساس نمی‌کرد که تنبیه شده است.آن وقت فهمیدم که دوستی ندارم.

گروهی فریاد می‌زنند «دوستم داشته باش !»گروهی دیگر: «دوستم نداشته باش!» ولی گروهی هم هستند، بدترین و بدبخت‌ترین آنها،می‌گویند: «دوستم نداشته باش و به من وفادار باش!»

ولی آیا می‌دانید برای چه ما همیشه نسبت به مردگان منصف‌تر و بخشنده‌تریم؟دلیلش ساده است!با آنها الزامی در کار نیست. ما را آزاد می‌گذارند،ما می‌توانیم هر وقت فرصت داشتیم، در فاصله میانه یک مجلس مهمانی و یک یار مهربان،یعنی روی هم رفته در اوقات هدر رفته، بزرگداشت آنان را قرار دهیم.

جنایت همواره جایی در قسمت جلوِ صحنه دارد،اما جنایتکار فقط چند لحظه خود را می‌نماید تا بی‌درنگ جایش را به دیگری واگذارد.

تا سرحد مرگ از انسان‌ها می‌ترسیدم،پس بهتر دیدم هیچ از آنها غافل نشوم.

تو فقط داری یک شب منو می‌سپری دست مادرم و خواهرم. اینکه انقدر وحشت نداره.

صحبت فقط بر سر این است که مرگ کی میرسد.

ما پیش از آنکه به اندیشیدن عادت کنیم به زیستن عادت می‌کنیم.

همه با این نظر موافق بودند که راحتی و آسایش زندگی گذشته یک شبه باز نمی‌گردد و اینکه ویران کردن بسیار ساده‌تر است ساختن است.

مسلماً عدالت و برابری بی‌ عیب و نقص مرگ که همه را به یک دید می‌نگریست همچنان باقی و برقرار بود،اما هیچکس طالب آن نبود.

آنها کلاً روی شانس قمار می‌کردند.. و شانس از آنِ کسی نیست.