بریده‌های کتاب وسپرتین

«پس نمیدونی وقتی زنده بودی مرد بودی یا زن ؟» «نه؛ و نمی‌دونم دونستنش چه فایده ای می‌تونه داشته باشه. انسان ها خسته کننده‌ان. ای وای پسری، چه خوب. تبریک میگم. میتونی زره بپوشی و شمشیر بازی کنی. ای وای دختری... چقدر بد شد. حالا یا باید بچه پس بندازی یا راهبه بشی.» ارتمیسیا . راتانیل

اگه یه چیز باشه که همیشه بتونم بهش تکیه کنم، اطمینانم به حماقت اجتناب‌ناپذیر انسان هاست. یکی دو قرن به همنوعانت فرصت بده و ببین که سرخوشانه دوباره اشتباهایی رو تکرار می‌کنن که قرن ها پیش باعث شده بود بیشترشون از بین برن.

«با جانور بهتر از خودت رفتار می‌کنی.» «اسب خوبیه، تموم روز داشته منو حمل می‌کرده. نباید به خاطر کاری که من ازش می‌خوام رنج بکشه.» «تا حالا به این فکر کردی که بدنت هم داره تو رو حمل میکنه؟»

اگه یه چیز باشه که همیشه بتونم بهش تکیه کنم حماقت اجتناب‌ناپذیر انسان هاست. یکی دو قرن به همنوعانت فرصت بده و ببین که سرخوشانه دوباره اشتباه هایی رو تکرار می کنن که قرن ها پیش باعث شده بود بیشترشون از بین برن.

شاید تصمیماتی که سرنوشت تاریخ را تغییر داده بود در چنین صحنه های شورانگیزی رخ نداده و طوری نبود که بشود آن را به روی پرده ی نقش داری به تصویر کشید. شاید سرنوشت در چنین مکان هایی معمولی و در اوج درماندگی و دودلی رقم می خورد.

بانو دعاهایمان را می‌شنید.(خداشون) اما این بدان معنا نبود که بخواهد نجاتمان دهد. نمی‌توانست... او متکی به فانی ها بود تا خواسته هایش را در این دنیای فیزیکی به انجام برسانند. مردن یا زنده ماندنمان به دست خودمان بود و شاید حالا در اینجا حاضر بود که در تنهایی نمیریم.

«گاهی وقتی می‌خوای دیگران رو نجات بدی باید یادت بمونه که اول به نجات خودت فکر کنی.»

«نمی‌تونم کسی رو به حال خودش رها کنم تا بمیره. حتی اگه از اون نفر متنفر باشم.»

گاهی وقتی میخوای دیگران رو نجات بدی باید یادت بمونه که اول به نجات خودت فکر کنی.