"بالاخره، متوجه می‌شود که اینجا شهر گربه ها نیست؛ این جا جایی است که قرار بوده درش گم بشود."
اولین کتابی که توی این سبک، و از این نویسنده میخوندم و میتونم بگم ازش لذت بردم.
با اینکه داستاناش بنظرم عجیب میومد، اما غرق فضا و شخصیتا شدم. انگار توی یه کافه نشسته بودم و هرکدوم از شخصیتا داستان هاشونو مثل خاطره برام تعریف میکردن. هرکدوم از داستانا میتونستن یه رمان باشن:) مطمئنم قراره داستان هاشو چندین بار دیگه بخونم. هر داستان مرز بین خاطره، رویا و واقعیت تلخ زندگی رو به تصویر می‌کشید و چقدر قلم این مرد قشنگه.
از بین همه، کینو رو بیشتر دوست داشتم. فضای تاریک و دنج بار، موسیقی جاز آهسته، گربه خاکستری خوش شانسی، کتاب، نوشیدنی... تک تک جزئیاتش قراره توی ذهنم باقی بمونه. یجورایی تونستم کینو رو هم درک کنم، تمایلش برای نادیده گرفتن درد و در نهایت بیرون انداختن قلبش تا آسیب نبینه.
"اون موقعی که باید درد واقعی رو حس میکردم، روی احساسم سرپوش گذاشتم. نمی‌خواستم به دوش بکشمش و به همین خاطر از مواجه شدن باهاش خودداری کردم. و دلیل اینکه قلبم حالا این‌همه خالیه همینه."
پایان داستان هاش و یجورایی باز بودنشون اذیتم نکرد. انگار یه بخشی از زندگی اون آدما بود و من مسافر این مسیر بودم، مثل قطاری که وقتی به مقصد میرسی، همسفرهات رو با داستان ها و راز های باقی مونده توی قلبشون رها میکنی و میری. راستش این کنجکاوی رو دوست دارم.
خلاصه که نمیدونم پیشنهادش میکنم یا نه. شاید شما اون احساسی که من ازش گرفتم رو نگیرید اما من با خوندن این کتاب دچار دژاوو شدم و دلم میخواد چیزای بیشتری از موراکامی بخونم. اون درک میکنه:)
      

        جلد سوم، مورد علاقم از کل مجموعه‌ست:)

      

        دنبال یه کتاب بودم که به وضعیت الانمون و جنگی که درگیرش هستیم مرتبط باشه و انتخاب زیبایی بود:))
لحن ساده و صمیمی و یه روایت خودمونی و کمی هم غم انگیز از جبهه، کودکان جنگ و اتفاقات بعدش از زاویه دید شخصیتای مختلف و دوست داشتنی... خیلی تونستم باهاش ارتباط بگیرم و توی این روزا بهتون پیشنهادش میکنم.
      

        مجموعه ای که از آن‌شرلی هم بیشتر دوستش داشتم:))) 
 شاید اولش فکر کنید شبیه آن‌شرلیه ولی هرچی جلوتر میره تفاوت هاشون آشکار تر میشه مخصوصا توی جلد های بعد. امیلی درون‌گرا تر، مغرور تر و شجاع تره به نوعی.
امیلی خیلی هم منو یاد خودم مینداخت و حس میکردم توی یه دنیای موازی بجای اون من توی نیومون زندگی میکردم..
توی داستان های مونتگمری نباید منتظر مقصد و پایان باشید باید از مسیر لذت ببریم:) از طلوع خورشید، از صحبت های کودکانه تابستونی، از خاطرات.
      

        اون فقط یه کتاب بود اما اشک های من واقعی بودن...
      

        بعضی از کتابا دیگه تکرار نمیشن:)
      

        مارگارت راجرسون، بعد از 'افسون خارها' تبدیل به یکی از نویسنده های مورد علاقم شد و من قلمش و سبک آشنا و خاصش رو میپرستم:) داستاناش فضای مه آلود، تاریک و جادویی دارن که خیلی زود توی ذهن آدم میشینه. من با اینکه پنج سال پیش افسون خارها رو خوندم هنوز شخصیتاش با همون زیبایی توی ذهنم حک شدن. باید بگم این زن میتونه پلید ترین و شرور ترین شخصیت هارو به اسطوره های دوست داشتنی تبدیل کنه و تو کاری جز تحسینشون نکنی. (مثلا من هیچوقت فکر نمیکردم دلم بخواد یه شبح هزارساله مثل بازمانده توی ذهنم زندگی کنه ولی خب)
تم و درونمایه و همچنین پیامشو به شدت دوست داشتم:) خیلی نو و متفاوت بود و عاشق شخصیتاش شدم. عاشق ایده، فضا و توصیفاتش شدم. تنها چیزی که باعث شد یه نمره کم کنم (احتمالا دارم در حقش اجحاف میکنم) روند داستان بود که یه جاهایی خیلی کش دار شد و من علاقمو از دست میدادم. در کل خیلی پیشنهادش میکنم و برای بار هزارم، قلم این زن>>>>>