جلد دوم تاج دوقلو ها که توسط دو تا نویسنده نوشته شده و داستان زندگی دوتا خواهر جادوگره. جالبه نه؟ رن و رز.
راستش جلد اول برای منم جالب بود. یا شایدم توی زمانی که میخوندمش برام جالب بود و بهش سه و نیم امتیاز دادم.
اما الان دیگه مطمئن نیستم.
یعنی از لحاظ رشد شخصیتی و فضا سازی خیلی به نسبت پیشرفت کرده بود اما چیزی نبود که براش هیجان زده شم. چیزی نبود که بخوام بگم واو چه پلاتی، یا آخیییی چه کاپلی. هیچی فقط میخوندم که تموم شه. (با زور استیک نوت و هایلایت و یادداشت.)
خیلی قابل پیش بینی و کلیشه ای بود و سیستم جادوییشم واقعا چیز خاصی نبود، جادو هم طبق معمول هیچ محدودیتی نداشت. جلد اول زیاد به اینا اهمیت نمی‌دادم ولی وقتی نزدیک به هزار صفحه این کتابو میخونی، آره سیستم جادویی و فضاسازی الان خیلی اهمیت بیشتری پیدا میکنن. انتظاراتم ازش بیشتر بود خیلی دیزنی طور جلو رفت:]
و انگیزه شخصیتا خیلی بعضی وقتا احمقانه می‌شد. مثلا رز بعضی وقتا عاقل و قابل تحمل می‌شد اما رن... دلم میخواد از دست رن سرمو بکوبم تو دیوار. من کاملا با این قضیه که کاراکترا عالی نیستن و عیب و نقصای خودشونو دارن اوکی ام چون درستشم همینه اما رن دیگه زیادی احمق بود. تک تک تصمیماتش از روی حماقت گرفته می‌شد و بعضی وقتا شانسی موفق میشد.
و محض رضای خدا، دوتا نویسنده چرا یه شخصیت مذکر خوب نداریم؟ جلد اول شن رو دوست داشتم اما مشخص شد مثل رن یه احمق به تمام معناست و قدرت فکر کردنش کلا تعطیله. تور هم همینطور، کای هم که هیچی(اونایی که خوندن میدونن) الریک رو هم که نگم براتون این مرد از وسط کلیشه آباد زاده شده. یه وحشی جذاب سنگدل که از درون سافته. چقدر خلاقانه!
و اینکه مثلث عشقی؟ سیروسعلی؟ همون کاپل رن و تور کم رو مخ بود الریک هم بهش اضافه شد. خدایا بهم صبر بده.
فکر نکنم دیگه برم سراغ جلد سومش. هم بخاطر قیمت طلاییش و هم اینکه خیلی ها معتقد بودن بهترین جلدش همین جلد دومه دیگه وای به حال بقیش.
خلاصه که، خیلی حرف زدم.. 
تاج دو قلو ها هم با تمام خوبی ها و بدی هاش رفت توی لیست کتابایی که باید بخونیم تا قدر فانتزی های شاهکار رو بدونیم:)
      

        "بالاخره، متوجه می‌شود که اینجا شهر گربه ها نیست؛ این جا جایی است که قرار بوده درش گم بشود."
اولین کتابی که توی این سبک، و از این نویسنده میخوندم و میتونم بگم ازش لذت بردم.
با اینکه داستاناش بنظرم عجیب میومد، اما غرق فضا و شخصیتا شدم. انگار توی یه کافه نشسته بودم و هرکدوم از شخصیتا داستان هاشونو مثل خاطره برام تعریف میکردن. هرکدوم از داستانا میتونستن یه رمان باشن:) مطمئنم قراره داستان هاشو چندین بار دیگه بخونم. هر داستان مرز بین خاطره، رویا و واقعیت تلخ زندگی رو به تصویر می‌کشید و چقدر قلم این مرد قشنگه.
از بین همه، کینو رو بیشتر دوست داشتم. فضای تاریک و دنج بار، موسیقی جاز آهسته، گربه خاکستری خوش شانسی، کتاب، نوشیدنی... تک تک جزئیاتش قراره توی ذهنم باقی بمونه. یجورایی تونستم کینو رو هم درک کنم، تمایلش برای نادیده گرفتن درد و در نهایت بیرون انداختن قلبش تا آسیب نبینه.
"اون موقعی که باید درد واقعی رو حس میکردم، روی احساسم سرپوش گذاشتم. نمی‌خواستم به دوش بکشمش و به همین خاطر از مواجه شدن باهاش خودداری کردم. و دلیل اینکه قلبم حالا این‌همه خالیه همینه."
پایان داستان هاش و یجورایی باز بودنشون اذیتم نکرد. انگار یه بخشی از زندگی اون آدما بود و من مسافر این مسیر بودم، مثل قطاری که وقتی به مقصد میرسی، همسفرهات رو با داستان ها و راز های باقی مونده توی قلبشون رها میکنی و میری. راستش این کنجکاوی رو دوست دارم.
خلاصه که نمیدونم پیشنهادش میکنم یا نه. شاید شما اون احساسی که من ازش گرفتم رو نگیرید اما من با خوندن این کتاب دچار دژاوو شدم و دلم میخواد چیزای بیشتری از موراکامی بخونم. اون درک میکنه:)
      

        جلد سوم، مورد علاقم از کل مجموعه‌ست:)

      

        شاخه های من برای توست، گرچه برگ های من یکی یکی
با نسیم صبح زود رفته اند...
 گرچه خشک و خالی ام، گوش من همیشه خدا پر از صدای توست
همچنان روی شاخه های من بمان...
دانه دانه برگ می‌دهم، بهار می‌شود، دوباره سبز می‌شوم.
صبر کن. ببین. پرنده جان.

دنبال یه کتاب بودم که به وضعیت الانمون و جنگی که درگیرش هستیم مرتبط باشه و انتخاب زیبایی بود:))
لحن ساده و صمیمی و یه روایت خودمونی و کمی هم غم انگیز از جبهه، کودکان جنگ و اتفاقات بعدش از زاویه دید شخصیتای مختلف و دوست داشتنی... خیلی تونستم باهاش ارتباط بگیرم و توی این روزا بهتون پیشنهادش میکنم.
      

        مجموعه ای که از آن‌شرلی هم بیشتر دوستش داشتم:))) 
 شاید اولش فکر کنید شبیه آن‌شرلیه ولی هرچی جلوتر میره تفاوت هاشون آشکار تر میشه مخصوصا توی جلد های بعد. امیلی درون‌گرا تر، مغرور تر و شجاع تره به نوعی.
امیلی خیلی هم منو یاد خودم مینداخت و حس میکردم توی یه دنیای موازی بجای اون من توی نیومون زندگی میکردم..
توی داستان های مونتگمری نباید منتظر مقصد و پایان باشید باید از مسیر لذت ببریم:) از طلوع خورشید، از صحبت های کودکانه تابستونی، از خاطرات.
      

        اون فقط یه کتاب بود اما اشک های من واقعی بودن...
      

        بعضی از کتابا دیگه تکرار نمیشن:)
      

        مارگارت راجرسون، بعد از 'افسون خارها' تبدیل به یکی از نویسنده های مورد علاقم شد و من قلمش و سبک آشنا و خاصش رو میپرستم:) داستاناش فضای مه آلود، تاریک و جادویی دارن که خیلی زود توی ذهن آدم میشینه. من با اینکه پنج سال پیش افسون خارها رو خوندم هنوز شخصیتاش با همون زیبایی توی ذهنم حک شدن. باید بگم این زن میتونه پلید ترین و شرور ترین شخصیت هارو به اسطوره های دوست داشتنی تبدیل کنه و تو کاری جز تحسینشون نکنی. (مثلا من هیچوقت فکر نمیکردم دلم بخواد یه شبح هزارساله مثل بازمانده توی ذهنم زندگی کنه ولی خب)
تم و درونمایه و همچنین پیامشو به شدت دوست داشتم:) خیلی نو و متفاوت بود و عاشق شخصیتاش شدم. عاشق ایده، فضا و توصیفاتش شدم. تنها چیزی که باعث شد یه نمره کم کنم (احتمالا دارم در حقش اجحاف میکنم) روند داستان بود که یه جاهایی خیلی کش دار شد و من علاقمو از دست میدادم. در کل خیلی پیشنهادش میکنم و برای بار هزارم، قلم این زن>>>>>