یکی از شب‌های برفی دی ماه، در تهران به دنیا آمدم. فکر می‌کنم سال‌های عمر آدم شبيه حلقه‌های روی تنه درخت است. هر سال، در دلِ سال‌های گذشته قرار دارد و در واقع همیشه با همه ی سال‌های درون‌مان زندگی میکنم. پس من پنجاه، چهل، سی، بیست، ده... هفت، پنج، سه، دو و یک ساله هستم.
از همه ی این سالها حلقه‌های کودکی و نوجوانی را بيشتر دوست دارم. برای همین دلم می‌خواهد برای بچه ها بنویسم.
بچه‌هایی که دوستشان دارم و دوستشان دارم... 
آوازهایم برای تو
نورا حق پرست
دقیقا همین مطلب و نگاه قشنگ نویسنده روی جلد کتاب، باعث شد کتاب رو بخونم و خیلی لذت ببرم و به شما پیشنهاد بدم
          

            رمانی خانوادگی با محوریت دفاع مقدس
راوی هر فصل یکی از اشخاص خانواده است و داستان بین حال و گذشته در رفت و برگشت است
ابتدای هر فصل با روایت یک عکس شروع می‌شود و بعد در طول فصل با مطالعه داستان آن عکس و ماجراهای قبل و بعدش، روایت اصلی کتاب تکمیل می‌شود
نویسنده سعی کرده از المان‌های مختلف جنگ مانند شهادت، اسارت، آوارگی، سختی‌های زندگی و... در این خانواده استفاده کند
          

            من با این کتاب یاد گرفتم که عکس‌ها پر از زندگی‌اند؛ که نباید ساده از کنارشان گذشت‌. 
نثر ساده و روان کتاب دست مرا می‌گیرد و به آشیانه‌ی گنجشک‌های شیمیایی‌شده‌ی اندیمشک می‌برد و از لابه‌لای شاخه‌های درخت پرتم می‌کند پایین. 
شوق روزنامه‌نگار شدن به جانم می‌اندازد و مجابم می‌کند مثل مادرِ قصه، قلم از دستم نیفتد.‌
هربار که دلم برای داستان عکس‌ها تنگ می‌شود و کتاب را ورق می‌زنم، به قلم نورا حق‌پرست غبطه می‌خورم که این کلمات را نوشته است. 
کاش آوازی بلد بودم تا برایش بخوانم‌.