بریده‌های کتاب خوب مثل مرده ها

راوی جوابش را داد. می گفت تسلیم نشو، حتی اگه آمار و منطق اینطور میگوید.«گور بابای کمتر از یه درصد. تو پیپا فیتز آموبی لعنتی هستی. گروهبان کوچولوی من. پیپوس مکسیموس. از پس هر کاری برمی‌ای.» ~:~)

یک سال و هشت ماه و شانزده روز بعد _ سلام گروهبان، من رو یادت می آد؟

«ولی یکی‌شان باید زودتر می‌رفت. باید آخرین نگاهش را به آن یکی می‌انداخت. باید آن جمله را برای آخرین‌بار به زبان می‌آورد»

فقط زندگی کن.

دختر عزیزم،چرا ساعت هشت صبح چهارشنبه داری عکس جسد می بینی؟!

بعضی وقتا باید بیرون از حوزه‌ی قانون دنبال عدالت بگردیم.

اون اشتباه می‌کنه. من دیوونه نیستم.

تو پیپِ منی. من راوی تواَم. ما یه تیم هستیم.

+تو مال منی.کوچولوی من،گروهبان من، باید ازت مراقبت کنم. -همیشه داری ازم مراقبت می‌کنی؛ حتی وقتی اینجا نیستی:)

هیچ چیز این زخم را التیام نمی‌داد.نه زمان نه مکان.هیچ چیز.

آیا طبیعی است که یک نفر این‌همه دشمن داشته باشد؟

دستگاه ها دروغ نمی گویند،این کار مختص انسان هاست.

قول می‌داد عوض شود، بهتر شود تا لیاقت زندگی قدیمی‌اش و عزیزانش را داشته باشد.

پیپ ناخود‌آگاه لبخند زد و تماشایشان کرد. این...کلمه‌ی مناسب چه بود؟ خیلی خوب بود. لحظه ای ناب و خوب که هیچ‌کس نمیتوانست آن را از او بگیرد. همگی در بدترین لحظات کنار هم بودند و راهی طولانی طی کرده بودند. تنهایی و در کنار هم. بخشی از زندگی خودشان، بخشی از زندگی او.

پیپ آرنجش را فشار داد . این راز آنها بود و معنایش میشد دوستت دارم 🥺✨️

فقط اینطوری از دست من در امانی -دلم نمی‌خواد از دستت در امان باشم.

دختری تنها در شهری خواب‌آلود که آرزو میکرد شب زودتر تمام شود.