بریده‌های کتاب نفرین بال سوخته: رویای رهایی

《این انتهای آرزوهات بود برادر؟》 کیاراد کانلا مبهوت مانده بود. رایان در سرش با تمسخر ادامه داد:《رگباروز زیبامون و مادر و پدرمون رو رها کردی... که تهش به اینجا برسی؟ چه پایان باشکوهی برای آرزوهات رقم زدی!》

رایان با بی‌رمقی گفت:《توی احساسات من نسبت به پروا، هیچ خللی به وجود نیومده. فقط حس می‌کنم قلبم شکسته. اونم فقط به زمان نیاز داره تا بهتر بشم نه بیشتر. پروا تا ابد نگران اینه که من نتونم فقط با یه دست قبولش کنم...》 (عشق رایان واقعا محکمه)

《بزرگترین کوه‌ها هم مانع اراده‌های آهنین نخواهند شد! ممکنه یکم شعارگونه به نظر برسه ولی... تو باهاش موافق نیستی؟》

《تو شبیه خورشید و ماه آسمون نبودی. می‌تونستم داشته باشمت... چیکار کردم که از دستت دادم؟》تکرار این جملات در سرش آغاز شده بود و رهایش نمی‌کرد.

درسته که دل بستن به چنین احتمالی اشتباهه، اما خب! دلخوشی‌ها همیشه آرامش‌بخشند و یه تسکین موقت -هورسا-

ما آدم‌ها واقعا چه مرگمون شده؟ چیزهایی رو می‌سازیم که از پسشون برنمیایم و باید تمام عمرمون رو بگذاریم پای نابود کردنشون! برای چی؟ چون همه‌چی به خطر کردنش می‌ارزه؟ نه نمی‌ارزه! نمی‌ارزه، رایان! می‌دونم تو خیلی خوب با همه کنار میای، حتی با سپهر. اما نجات تو باید آخرین خواسته‌م قبل از مرگم باشه. -پروا-

می‌خوام برای اولین بار به زبون بیارم که می‌تونم بیشتر از تو برای نجات کسی که دوستش دارم تلاش کنم.

دیگه چقدر دنبال مقصر بگردیم و مدام تو سر هم بزنیم و همدیگه رو پست و درمونده کنیم؟ -پروا-

《من این کار رو کردم تا برای همیشه، بهونه هات رو ازت بگیرم. تا بتونم قوی‌تر از همیشه ازت محافظت کنم. پس دیگه حرفی از مرگ نزن چون این حرفت رو جز توهین به خودم و غرور خودم برداشت نمی‌کنم! گمون نمی‌کنی که غرور مردها زیادی براشون با‌ارزش باشه؟》و خندید پروا بعد از یک سال بار دیگر خندیدن رایان را به چشم دیده بود. بغضش را فرو داد و او هم به خنده افتاد:《نمی‌دونی چقدر دلم برای اینطوری حرف زدن هات تنگ شده بود‌.》

رسیدن به چیزی مساویه با از دست دادن لذت و شوق رسیدن بهش! -مهرشید-

مهرشید با جدیت گفت:《امیدوارم که به این حرفم برسی تا با گوشت و خون درک کنی که من از چی حرف زدم و مسخره‌ام کردید!! اینکه شما عقاید من رو باور ندارید، هرگز دلیلی نمی‌شه که مسخره‌شون کنید!》

هورسا لحظه‌ای خندید و پرسید:《خب... پس این یه اعترافه به اینکه شبیه منی؟》 هورمان گفت:《من تا ابد نمی‌تونم منکر علاقه جنون‌آمیزم به جهان جادوگری بشم. من، تو، رایان و امثال ما، همگی شیفته‌های جادوییم. اما تفاوت شخصیت‌هامون داستان هامون رو می‌سازه. ما با هم فرق‌های خیلی زیادی داریم.》

اراده و امید آدم‌ها خیلی بزرگتر از هر مشکلی هستن که به خیالشون قصد نابود کردنشون رو داره. -هورسا-

تا کی قراره بهای چیزی رو که بودم و الان دیگه نیستم رو بدم؟ رایان من رو باور کرد، چرا تو نمی‌کنی؟ می‌خوای تاوان چیزی که بودم رو با چی پس بدم؟ چرا شبیه کسی که دوسش داری کمی مسائل رو ساده نمی‌گیری؟ -هورسا-

می‌دونم که بی‌تجربگی من قراره درس‌های زیادی بهم بده حتی شده به قیمت از دست دادن چیزهای بزرگ. اما خب... من عاشق تجربه کسب کردنم... -آرمان-

تو توی زمان حال زندگی می‌کنی با گذشته‌ای که زندگیت رو نابود کرد و می‌تونه حال و آینده‌ات رو هم با تکرار هزارباره‌اش ازت بگیره؟ -هورمان-

این طلسم قرار نیست نقطه ضعف من باشه! این درد قوی‌ترم می‌کنه، قوی‌تر از همیشه!

چه بلاهایی به سرمون اومد،رایان؟ دیگه ممکنه زمانی هم از راه برسه که ما خودمون رو به یاد بیاریم؟ بین هزاران نیرو توی این جهان، نیرویی وجود نداره که عذاب‌وجدان‌های بیهوده رو از ذهنمون بیرون بندازه؟ مثل اینه می‌مونه که یه ستاره بخواد مانع شهاب شدن و بعدش خاکستر شدنش بشه... آخه می‌دونی؟ یه افسانه هست که می‌گه ستاره‌های کم‌سوی آسمون، نیروهای سیاه متوقف شده توی زمین‌اند... منتقل می‌شن به آسمون و بعدش دیر یا زود از بین می‌رن... به نظرت من و تو ستاره هامون کم‌نوره یا نه؟ اما هر چیزی هم که باشه... به نظرم شهاب شدن نباید همچین هم بد باشه! تهش رهاییه... نیست؟ -پروا-

یه افسانه هست که می‌گه ستاره‌های کم‌سوی آسمون، نیروهای سیاه متوقف شده توی زمین‌اند... منتقل می‌شن به آسمون و بعدش دیر یا زود از بین می‌رن... به نظرت من و تو ستاره هامون کم‌نوره یا نه؟ اما هر چیزی هم که باشه... به نظرم شهاب شدن نباید همچین هم بد باشه! تهش رهاییه... نیست؟

تو مثل خورشیدی بودی که اونقدر به دیدنت عادت کردم و بودنت توی زندگیم برام عادی شد که به آسونی فراموشت کردم... شاید هم می‌ترسیدم که سر بلند کنم و بهت خیره بشم... می‌ترسیدم کور بشم از عشقی که توی وجودت داشتی. من ترسیده بودم... -هورمان-