《این انتهای آرزوهات بود برادر؟》 کیاراد کانلا مبهوت مانده بود. رایان در سرش با تمسخر ادامه داد:《رگباروز زیبامون و مادر و پدرمون رو رها کردی... که تهش به اینجا برسی؟ چه پایان باشکوهی برای آرزوهات رقم زدی!》

رایان با بی‌رمقی گفت:《توی احساسات من نسبت به پروا، هیچ خللی به وجود نیومده. فقط حس می‌کنم قلبم شکسته. اونم فقط به زمان نیاز داره تا بهتر بشم نه بیشتر. پروا تا ابد نگران اینه که من نتونم فقط با یه دست قبولش کنم...》 (عشق رایان واقعا محکمه)

《بزرگترین کوه‌ها هم مانع اراده‌های آهنین نخواهند شد! ممکنه یکم شعارگونه به نظر برسه ولی... تو باهاش موافق نیستی؟》

《تو شبیه خورشید و ماه آسمون نبودی. می‌تونستم داشته باشمت... چیکار کردم که از دستت دادم؟》تکرار این جملات در سرش آغاز شده بود و رهایش نمی‌کرد.