بریده‌ کتاب‌های نه آدمی

یک بار هم که شده اندوهِ شادمانی را به جان می‌خرم.

در نامه‌ای که برای همسرش به جا گذاشت، نوشت:(( میچی عزیز! بیش از هر کس به تو عشق ورزیدم. لطفا فراموشم کن. اگر مدت زیادی می‌ماندم همه را زجر می‌دادم که این خود زجری دیگر بود... اگر می‌میرم، نه به خاطر نفرت از شما، که به خاطر نفرت از داستان‌نویسی است...))

بزدل ها حتی از خوشبختی هم می ترسند.از پنبه هم زخم‌ می خورند.از خوشبختی هم جراحت می بینند.پس قبل از اینکه زخمی شوند ، عجله می کنند تا زودتر از آن وضعیت بگریزند.

درد های تنهایی ام را در صندوق سینه مهر و موم میکردم. خاک شان میکردم تا نکند فاش شوند.

شاید نشود گفت زشت ؛چون آدم های بی احساس ،منظورم کسانی است که نسبت به معیار های زیبایی و زشتی بی توجه اند ، با دیدن آن لوک سبک مغزانه بگویند:《آخی،چه پسر بچه ی نازی.》