بریده‌ کتاب‌های نه آدمی

یک بار هم که شده اندوهِ شادمانی را به جان می‌خرم.

تا آنجا که می توانستم، می خواستم از کشمکش با انسان ها دوری کنم،چراکه از افتادن در گرداب آن مجادلات می ترسیدم.

در نامه‌ای که برای همسرش به جا گذاشت، نوشت:(( میچی عزیز! بیش از هر کس به تو عشق ورزیدم. لطفا فراموشم کن. اگر مدت زیادی می‌ماندم همه را زجر می‌دادم که این خود زجری دیگر بود... اگر می‌میرم، نه به خاطر نفرت از شما، که به خاطر نفرت از داستان‌نویسی است...))

بزدل ها حتی از خوشبختی هم می ترسند.از پنبه هم زخم‌ می خورند.از خوشبختی هم جراحت می بینند.پس قبل از اینکه زخمی شوند ، عجله می کنند تا زودتر از آن وضعیت بگریزند.

درد های تنهایی ام را در صندوق سینه مهر و موم میکردم. خاک شان میکردم تا نکند فاش شوند.

از خدا هم میترسم. نمی‌توانم به مهرش دل ببندم. تنها به کیفرش ایمان دارم. ایمان باور به بپذیرش قهر خداست با سری افکنده. می شد به دوزخ ایمان داشت ولی به بهشت نه.