بریده‌های کتاب نه آدمی

بدبختیم از آن جهت بود که قدرت رد کردن چیزی را نداشتم؛ چرا که همیشه این ترس را داشته‌ام که اگر پیشنهادی شود و رد کنم در دل مخاطبم و در دل خودم شکافی عمیق ایجاد خواهد شد که تا ابد ترمیم و معالجه نمی‌شود.

شاید نشود گفت زشت ؛چون آدم های بی احساس ،منظورم کسانی است که نسبت به معیار های زیبایی و زشتی بی توجه اند ، با دیدن آن لوک سبک مغزانه بگویند:《آخی،چه پسر بچه ی نازی.》

می دانستم زیرپوست جامعه انسانی دیو سیاهی خوابیده که در اقتصاد نمی گنجد.

او هم زیر بار آدم بودن کمر خم کرده بود.

آدم هایی که رفتار های درون و بیرون خانه‌شان به کلی متفاوت بود.اما منِ احمق بدون هیچ پرده‌پوشی آدم‌گریز بودنم را فریاد می‌زدم.

تا سر حد مرگ از انسان ها می ترسیدم.پس بهتر دیدم هیچ از آنها غافل نشوم.

باری،برای زنان مردی شدم که سینه اش، صندوق اسرار عشق بود.

روحیه‌ی اعتماد معصومانه سر چشمه‌ی گناه شد.

بزدل ها حتی از خوشبختی هم می ترسند. از پنبه هم زخم می خورند.از خوشبختی هم جراحت می بینند.پس قبل از اینکه زخمی شوند، عجله می کنند تا زودتر از آن وضعیت بگریزند و خود را با دلقک بازی معمول استتار کنند.

برایم فاحشه مانند سَفیه یا دیوانه‌ای بود که نه انسان بود و نه موجودی به نام زن، فقط می‌توانستم با آرامش تمام با او به خوابی عمیق فرو روم. آنها همه غمگین بودند و خالی از هر نوع شهوت. احساس صمیمیت و نزدیکیِ «همانند بودن» با آنها را خوب به خاطر دارم و نیز لطف بی‌پایانی که نثارم می‌کردند؛ لطفی نه از روی سودجویی و نه از سر اجبار، لطفی که ممکن بود دیگر هرگز پیش نیاید و [در چنین روابطی] کاملاً طبیعی بود. گاه پیش می‌آمد که شبی بر گرد سر این فاحشه‌های بیگانه از خویش، هالهٔ مریم مقدس را ببینم.