بریده‌ کتاب‌های دال دوست داشتن

اما من از یک جایی به بعد سعی کردم یاد بگیرم که به فکر روز مبادا نباشم، لنگه کفش‌ها را بیندازم و پا برهنه راه رفتن در بیابان را تمرین کنم، سعی کردم یاد بگیرم که به جای ماندن برای رفتن آماده باشم!

دوست داشتن حساب و کتاب دارد. دوست داشتن حد و مرز می‌شناسد. _حساب و کتابش؟ ظرفیت خودت. که اگر می‌توانی ظرفت را بزرگ‌تر، ظرفیتت را بیشتر کن. اگر نمی‌توانی اما اندازه نگه دار. _حد و مرزش؟ عزت خودت، کرامت خودت، شخصیت خودت. دوست داشتن که نباید تو را بی‌عزت، بی‌کرامت، بی‌شخصیت کند. باید؟

بیش از هر کلمه ای باید از همیشه ها و هرگزها و هیچ وقت ها و هیچ کجاها پرهیز کرد - از این «همیشه با تو می مانم»ها و «هرگز ترکت نمی کنم»ها - که «ه» آغازشان با دو چشم حیران و متعجب به آدم هایی می نگرد که مقید به زمان و مکان اند، اما فراتر از زمان و مکان وعده می دهند و باور و اعتماد را به مسخره می گیرند. ۴۸ | دال دوست داشتن

و بیش از هر کلمه‌ای باید از «همیشه‌ها» و «هرگز‌ها» «هیچ وقت‌ها» و «هیچ کجاها» پرهیز کرد- از این «همیشه با تو می‌مانم ها» و «هرگز ترکت نمیکنم ها»- که «ه‍» آغازشان با دو چشم حیران و متعجب ، به آدم‌هایی می‌نگرد که مقید به زمان و مکان‌اند، اما فراتر از زمان و مکان وعده میدهند و باور و اعتماد را به سخره میگیرند!

حالا من این جور خیال می کنم که آدم باید یکی _و فقط یکی_ را داشته باشد توی زندگی اش که جلوش کم بیاورد. یکی که مشتش را ببرد جلو پیشش وا کند،که سری که بر سر گردون به فخر می ساید را بیاورد، با خیال راحت بگذارد بر آستانش. نه به ذلت و خاکساری که به مهر و فروتنی. از «پناه» حرف نمی زنم؛ از «مرشد» و «معشوق» هم! نام ندارد شاید. فقط میدانی کسی است و هست.

و البته که باید احتیاط کرد در گفتن ، بیش از شنیدن. برای جلب شادی یا خوشنودی محبوبی که معشوق نیست، عشق و عاشقی را نباید به پایش سر برید. «دوستت دارم» را نباید لقلقه زبان کرد «عاشقت هستم» را نباید نقل و نبات کرد و بر سر این و آن پاشید.

لذتِ کشفِ لذتِ ناشناخته - به تمام معنا ناشناخته- نیک بختی بزرگ و بی نظیری است که آدم را آدم می‌کند

و آخ به آدمِ گرفتارِ عادت! آدمِ وهم زده ای که گمان میکند همه چیز، همیشه، همان جا و همانطور می ماند. انسانِ پوکِ پر از اعتماد. آخ از لحظه ای که باید برود!

از «پناه» حرف نمی زنم؛ از «مرشد» و «معشوق» هم! [...]فقط میدانی کسی است و هست.

عشقی که درتنورش هیزم وابستگی بسوزاند، نانِ سوخته ی نفرت بیرون می آورد. یگانه کسی را دوست داشتن، دلیل بر زانو زدن، فرو ریختن و شکستن در برابرش نیست.

ما شدیم آدم های انبار کننده خاطرات، برای روزهایی که هیچ وقت نیامدند. [...] یاد گرفتیم چطور هر چیزی[و هرکسی] را که دوست داریم اما نمی توانیم توی زندگی جایش بدهیم، یک گوشه انبار کنیم:شکسته، دل مرده، خاک گرفته... ✍️🏻خرده جنایت های آینده نگری | ۴۱