بریده‌های کتاب دال دوست داشتن

ما شدیم آدم های انبار کننده ی خاطرات برای روزهایی که هیچ‌وقت نیامدند. دل سپردیم به خاطرات خطراتی که کرده بودیم، و خود خطر کردن را فراموش کردیم. به جاش یاد گرفتیم چطور هر چیزی را که دوست داریم، اما نمی‌توانیم توی زندگی جایش بدهیم، یک گوشه انبار کنیم: شکسته، دل‌مرده، خاک گرفته.

و بیش از هر کلمه‌ای باید از «همیشه‌ها» و «هرگز‌ها» «هیچ وقت‌ها» و «هیچ کجاها» پرهیز کرد- از این «همیشه با تو می‌مانم ها» و «هرگز ترکت نمیکنم ها»- که «ه‍» آغازشان با دو چشم حیران و متعجب ، به آدم‌هایی می‌نگرد که مقید به زمان و مکان‌اند، اما فراتر از زمان و مکان وعده میدهند و باور و اعتماد را به سخره میگیرند!

در فقره ی تنهایی، باید دریابیم که تنهایی یک کیفیت است. یک واقعیت مستقل.

حالا من این جور خیال می کنم که آدم باید یکی _و فقط یکی_ را داشته باشد توی زندگی اش که جلوش کم بیاورد. یکی که مشتش را ببرد جلو پیشش وا کند،که سری که بر سر گردون به فخر می ساید را بیاورد، با خیال راحت بگذارد بر آستانش. نه به ذلت و خاکساری که به مهر و فروتنی. از «پناه» حرف نمی زنم؛ از «مرشد» و «معشوق» هم! نام ندارد شاید. فقط میدانی کسی است و هست.

و البته که باید احتیاط کرد در گفتن ، بیش از شنیدن. برای جلب شادی یا خوشنودی محبوبی که معشوق نیست، عشق و عاشقی را نباید به پایش سر برید. «دوستت دارم» را نباید لقلقه زبان کرد «عاشقت هستم» را نباید نقل و نبات کرد و بر سر این و آن پاشید.

ما گمان می کنیم_به خطا_ که چون تنهاییم یا دلواپسیم یا شکست خورده ایم یا کسی را از دست داده ایم، غمگینیم. در حالی که این ها تنها بهانه ای است تا حضور غم را به روی خودمان بیاوریم. ظرفی است تا غم خود را در آن بریزد و شکل بگیرد.

اما هیچ کس به اندازه ی غم ، سهم خودش را_به تمامی_ از زندگی ما طلب نکرده است.

لذتِ کشفِ لذتِ ناشناخته - به تمام معنا ناشناخته- نیک بختی بزرگ و بی نظیری است که آدم را آدم می‌کند

و آخ به آدمِ گرفتارِ عادت! آدمِ وهم زده ای که گمان میکند همه چیز، همیشه، همان جا و همانطور می ماند. انسانِ پوکِ پر از اعتماد. آخ از لحظه ای که باید برود!

از «پناه» حرف نمی زنم؛ از «مرشد» و «معشوق» هم! [...]فقط میدانی کسی است و هست.

عشقی که درتنورش هیزم وابستگی بسوزاند، نانِ سوخته ی نفرت بیرون می آورد. یگانه کسی را دوست داشتن، دلیل بر زانو زدن، فرو ریختن و شکستن در برابرش نیست.

چون غم _ و تنها غم _است که ما را تنها نمی گذارد.

ما شدیم آدم های انبار کننده خاطرات، برای روزهایی که هیچ وقت نیامدند. [...] یاد گرفتیم چطور هر چیزی[و هرکسی] را که دوست داریم اما نمی توانیم توی زندگی جایش بدهیم، یک گوشه انبار کنیم:شکسته، دل مرده، خاک گرفته... ✍️🏻خرده جنایت های آینده نگری | ۴۱

و اعتراف می‌کند که یک مرد،یک آدمی‌زاد، هیچ وقت مطمئن نیست

زندگی که می‌کنیم،درگیر قطعه‌های یک پازلیم بزرگیم انگار.عاشق که می‌شویم، شکست که می‌خوریم،دوست که پیدا می‌کنیم،تنها که می‌شویم، کشف که می‌کنیم،کم که می‌اوریم،بی خیال که می‌شویم،هر کدامشان شبیه یک قطعه از پازل هستند.

ناگهان شگفت‌زده می‌شویم از اینکه در می‌یابیم قطعه‌ای سیاه و تیره و تاریک از زندگی،زیبایی خیره‌کننده‌‌ی چشم مونالیزا را می‌سازد.تکه‌ای که اگر سفید و روشن می‌بود،چشمان زن زیبای تصویر را، افت‌زده و بیمار وا می‌نمود.

پازل زندگی را که بازی می‌کنی، باید از کشف هر قطعه لذت ببری. وقتی قطعه ۷۸ در دستانت است، باید تمام پازل بشود قطعه ی ۷۸؛ تیرگی هایش،همچنان که روشنی هایش. باید چنان زندگی کرد که انگار زندگی همین قطعه است و لاغیر.