روح و جوهرِ هزار و یک شب " کلام" است.
 کلمه در هزار و یک شب هم نجات‌دهنده است و هم معجزه‌گر. شهریاری که سه سال کشته است زنان را چه در بستر و چه پس از هم‌آغوشی، اکنون سه سال به کلماتی گوش می‌کند که یادآوری عمیقی به گذشته اوست. شهریار در میان حکایت‌ها دوباره خودش را تماشا می‌کند. در می‌یابد که کجا می‌توانست طور دیگری رفتار کند و کجا به همدردی کسی نیاز داشت، کجا زخم‌هایش عمیق شدند و کجا رها شد و گم شد.
هزار و یک شب گفت‌وگوی طولانی شهرزاد است با شهریاری که پیش از این تنها شیوه‌ی ارتباطی‌اش شهوت و شمشیر بود. از این پس با کلام و کلمه به صحبت می‌نشیند و حرف‌های زنی را می‌شنود که راه و رسمش قصه‌گویی است.
به راستی کلمه می‌تواند رنج‌های تلنبار شده را فاش کند و تسکین دهد؟

_وی خوشحال است که بالاخره بعد از مدت‌های طولااانی توانسته جلد اول را تمام کند.
        

          این مفصل‌ترین چیزی بود که تابحال دربارهٔ غلامرضا تختی خونده بودم. یک‌جور اسطوره‌زدایی و اسطوره‌سازی توأمان از یکی از نمادهای ایران معاصر.
کتاب از جستار/مقاله‌های جداگانه‌ای تشکیل شده که هرکدوم با یک محوریت خاص نوشته شده‌ان، اما در کنار و در ارتباط با هم یک شخصیت چندبعدی و همچنان مرموز و مبهم از تختی می‌سازه. احساس خواننده در حین خوندن این کتاب چندبار نسبت به تختی تغییر می‌کنه، گاهی همدلانه‌تر و گاهی غیرقابل‌درک‌تر. و همین بیشتر نشون می‌ده که چطور زندگی و مرگ قهرمان می‌تونه تا دهه‌ها بعد همچنان محل بحث و چالش باشه. 
یک جملهٔ کتاب هم تو ذهنم حک شده: «مردان قدرت محتاج تمکین‌اند، اما تمرد حق قهرمان است».
نویسنده از انجام کار سختی براومده واثر ارزشمندی خلق کرده.