بریده‌های کتاب خداحافظ سالار: خاطرات پروانه چراغ نوروزی همسر سرلشکر شهید حاج حسین همدانی

من شنیدم سر عشاق به زانوی شماست و از آن روز سرم میل بریدن دارد...

دید که رفتم توی فکر، پرسید: «هستی؟!» محکم گفتم: «آره تا هرجا که بخوای با تو میام.» دستش را به شانه‌ام زد و گفت: «پروانه، سالارِ حسین یعنی همین.»

روزی زینب کبری (س) قرآن می‌خواند. پدرش علی (ع) رسید و گفت دخترم میدانی که خداوند برای فردای تو چه تقدیر کرده؟ زینب (س) فرمود مادرم زهرا همه قصه زندگی ام را برایم گفته؛ از ظلمی که به برادرم حسین در کربلا می‌رود تا اسارت خودم و قرآن می‌خوانم تا برای آن روزها خودم را آماده کنم.

کوله‌پشتی‌هایشان، عکس حاج‌قاسم سلیمانی را زده بودند. دیدن این‌همه شوروشعور، هر زائری را به عمق تاریخ می‌برد و با کاروان اسیران کربلا، همراه می‌کرد.

رفته بود اما خانه پر از او بود. به هرجا نگاه می‌کردم، می‌دیدمش و صدایش را می‌شنیدم که می‌گفت:"سالار شدی برای این روزها."

داشتیم از پله‌های هواپیما پایین می‌رفتیم که با دیدن کسی شبیه به حسین از دور، جا خوردم. یک آن تردید کردم که حسین است یا نه، اما خودش بود. در این چهار ماه گویی به قاعدهٔ چهار سال پیر شده بود.