بریده‌های کتاب پاستیل های بنفش

آدم ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند!

آدم ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند...

گفت: میو! من هم در جواب گفتم: میو!

آدم ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند

همیشه یک دلیل منطقی وجود دارد اما من میخواستم تا زمانی که می‌توانستم از این جادو لذت ببرم ✌🏾

چقدر خوب است دوستی داشته باشی که به اندازه‌ی تو از پاستیل بنفش خوشش بیاید.

مردم همیشه دوست ندارند حقیقت رو بشنوند.

حافظه چیز عجیبی است مثلا در چهار سالگی یادم می‌آید که توی بازار گم‌ شدم اما یادم نمی آید مامان و بابا م که مرا صدا می‌زدند و گریه می گردند چه طور پیدایم کردند

دانش یعنی واقعیت ها. زندگی هم از واقعیت ها تشکیل شده است. وقتی علت اتفاق ها را بفهمی، بعد می توانی کاری کنی که دیگر نیفتند یا برعکس.

دریافتم آدم ها طاقت شنیدن حقیقت را ندارند!

بذار اینجوری بگیم: تو میتونی حسابی از دست کسی شاکی باشی و در عین حال، از ته قلب دوستش داشته باشی.

_ بهترین شنونده ممکن خودِ آدمه.

تکرار کردم:((فنیان...اومم...کرنشا،اون وقت هایی که پیش من نیستی،کجا میری؟چی کار می کنی؟))

کتابدار مدرسه‌ی ما می‌گوید هیچ‌‌وقت نمی‌توانید کتابی را از روی جلدش قضاوت کنی. من هم باید بگویم که نمی‌توانید محله‌ای را از روی قوهایش قضاوت کنید.

دستم را انداختم دور کمرش و زور زدم. انگار شیری را بغل کرده بودم یک تن وزن داشت کرنشا پنجه هایش را فرو کرده بود توی لحافی که بچگی ها عمه بزرگم ترودی برایم بافته بود. نا امید شدم و ولش کردم. کرنشا پنجه هایش را کشید بیرون و گفت ببین من نمی توانم تا وقتی کمکت نکرده ام برم دست من نیست که پس دست کیه؟ کرنشا با همان چشم های تیله ای و سبزش به من خیره شد پنجه هایش را گذاشت روی شانه ام بوی کف صابون و نعناع میداد گفت تو جکسون دست توئه

تو نمی تونی امواج صوتی رو ببینی ولی می تونی از موسیقی لذت ببری