بریده‌های کتاب چهار هزار هفته: مدیریت زمان برای میراها

مهم نیست به چند نفر کمک کرده‌اید یا چقدر کار انجام داده‌اید، مهم این است که در محدوده‌ی لحظات خود در تاریخ بشر با زمان و استعدادهای محدودتان توانسته‌اید هر آن شکوهمند یا عجیب و کوچکی را انجام دهید که بخاطرش به دنیا آمده‌اید و با انجام دادنش زندگی را برای باقی ما روشن‌تر و شادتر ساخته‌اید.

در وهله ی اول، مسئله این است که رسانه‌های اجتماعی تعریف ما از "مسائل مهم" را تغییر می‌دهند. به قول هری فرانکفورت، فیلسوف آمریکایی، آنها توانایی ما برای "خواستن چیزهایی که به راستی می‌خواهیم" را زایل می‌کنند.

والاترین هدف انسانی شبیه خدا شدن نبود بلکه کاملاً انسان بودن است!!!

حواس پرتی نوعی شکست روشمند درونی در استفاده از زمان خود در انجام کاری است که ادعا می کنیم برایمان ارزشمند ترین کار است.

توجه چیزی جز زندگی نیست،تجربه ی زنده بودن چیزی نیست جز مجموع تمام چیزهایی که به آن توجه می کنیم.وقتی در پایان زندگی به گذشته نگاه کنیم،هرچه توجه ما را به خود جلب کرده زندگی ما را تشکیل داده است.پس وقتی به چیزی که برایمان چندان ارزشی ندارد توجه می کنیم،مبالغه نیست اگر بگوییم داریم از زندگی خود مایه می گذاریم و بهایش را با زندگی مان می دهیم.

اگر نتوانید بخشی از توجه‌تان را معطوف به کارهایی بکنید که دوست دارید، زندگی در وضعیتی بهتر از اردوگاه کار اجباری، همچنان می تواند تا حدی بی معنا باشد.

شما مشتری نیستید، بلکه محصولی هستید که فروخته می شود.به عبارت دیگر، سود شرکت های حوزه فناوری، از گرفتن توجه ما و سپس فروختن آن به شرکت های تبلیغاتی تامین می شود.

قضیه فقط این نیست که دستگاه هایمان ما را از آنچه واقعا مهم است باز می دارند،بلکه مشکل این است که آن ها تعریفمان را از« چیزهای مهم» تغییر می دهند.

می‌دانیم رسانه‌های اجتماعی «رایگان» مورداستفاده‌مان به‌راستی رایگان نیستند؛ زیرا شما نه مشتریان این رسانه‌ها، بلکه محصولاتی هستید که فروخته می‌شوند.

همان طور که طی روز صدها تصمیم کوچک میگیرم، دارم زندگی خودم را می سازم، اما هم زمان دارم تا ابد هزاران هزار فرصت و احتمال را کنار می گذارم( واژه لاتین« decidere »برای تصمیم گرفتن« decide» به معنای بریدن است مانند بریدن فرصت های دیگر) شامل هزاران هزار خداحافظی با فرصت های دیگر است..

وقتی دو نفر به هم قول می دهند:«در خوشی و غم» کنار هم باشند به جای اینکه به محض سخت شدن اوضاع بگذارند و بروند، دارند توافقی می کنند که نه تنها در گذران سختی های زندگی کمکشان می کند، بلکه خوشی های زندگی را نیز شیرین تر می سازد، چون با تعهد دادن به یک مسیر زندگی محدود، احتمالا خیلی کمتر حسرت زندگی های خیالی دیگر را خواهند خورد.

پارکس می‌نویسد: " مشکل پرت شدن حواس نیست. مشکل این است که می‌خواهیم حواسمان پرت شود." داستان این نیست که ما خیلی سرمان شلوغ است یا خیلی زود حواسمان پرت می‌شود، بلکه مشکل این است که نمی‌خواهیم بپذیریم مطالعه فعالیتی است که برنامه‌ی زمانی خاص خودش را دارد. نمی‌توانید سرعت خواندنتان را بیشتر کنید و همچنان تجربه‌ی خواندن معناداری داشته باشید. می‌شود گفت این فعالیت به میل ما به کنترل زمان رضایت نمی‌دهد. به عبارت دیگر و مشترک با بسیاری از جنبه‌های زندگی که مایل نیستیم اعتراف کنیم، مطالعه‌ی درست و درمان همان‌قدر که وقت می‌گیرد، وقت می‌گیرد.

دقیقا آخرین چیزی که شکرگزارش هستیم همین است، مگر نه: رخ دادن. در واقع، لازم نبود رخ دهید. لازم نبود رقم بخورید، اما رخ دادید و رقم خوردید -داگلاس هاردینگ

اما زمانی که بتوانیم از میل به قطعیت خواهی در باب بروز رویداد هایی همسو با انتظارات مان دست برداریم و در تنها لحظه ای که به راستی وجود دارد_یعنی حال_ زندگی کنیم، از بند اضطراب رهایی خواهیم یافت.

تنها آن دستاوردهایی مهم یا بی‌مانند خواهند بود که ما برایشان به قدر نیاز، زمان گذاشته‌ایم.