بریده‌های کتاب چهار هزار هفته: مدیریت زمان برای میراها

همان طور که طی روز صدها تصمیم کوچک میگیرم، دارم زندگی خودم را می سازم، اما هم زمان دارم تا ابد هزاران هزار فرصت و احتمال را کنار می گذارم( واژه لاتین« decidere »برای تصمیم گرفتن« decide» به معنای بریدن است مانند بریدن فرصت های دیگر) شامل هزاران هزار خداحافظی با فرصت های دیگر است..

وقتی دو نفر به هم قول می دهند:«در خوشی و غم» کنار هم باشند به جای اینکه به محض سخت شدن اوضاع بگذارند و بروند، دارند توافقی می کنند که نه تنها در گذران سختی های زندگی کمکشان می کند، بلکه خوشی های زندگی را نیز شیرین تر می سازد، چون با تعهد دادن به یک مسیر زندگی محدود، احتمالا خیلی کمتر حسرت زندگی های خیالی دیگر را خواهند خورد.

پارکس می‌نویسد: " مشکل پرت شدن حواس نیست. مشکل این است که می‌خواهیم حواسمان پرت شود." داستان این نیست که ما خیلی سرمان شلوغ است یا خیلی زود حواسمان پرت می‌شود، بلکه مشکل این است که نمی‌خواهیم بپذیریم مطالعه فعالیتی است که برنامه‌ی زمانی خاص خودش را دارد. نمی‌توانید سرعت خواندنتان را بیشتر کنید و همچنان تجربه‌ی خواندن معناداری داشته باشید. می‌شود گفت این فعالیت به میل ما به کنترل زمان رضایت نمی‌دهد. به عبارت دیگر و مشترک با بسیاری از جنبه‌های زندگی که مایل نیستیم اعتراف کنیم، مطالعه‌ی درست و درمان همان‌قدر که وقت می‌گیرد، وقت می‌گیرد.

دقیقا آخرین چیزی که شکرگزارش هستیم همین است، مگر نه: رخ دادن. در واقع، لازم نبود رخ دهید. لازم نبود رقم بخورید، اما رخ دادید و رقم خوردید -داگلاس هاردینگ

تصمیمی که برای صرف کردن بخشی از زمان میگیریم به معنای قربانی کردن تمام روشهای دیگریست که میتوانستیم از آن بخش زمان استفاده کنیم اما نکردیم و تقدیم کردن این قربانی با اراده‌ی خود برابر است با انتخاب کردن آنچه برایتان از همه مهمتر است.

به جای اینکه فقط در گذر زمان زندگی کنیم_ یا شاید بشود گفت عوض اینکه خودِ زمان باشیم_ ناخودآگاه تک تک لحظات را فقط و فقط بر اساس فایده شان برای هدفی در آینده ارزش گذاری می کنیم یا فایده شان برای سراب آرامش آینده ای که امیدواریم بعد از تمام شدن کارهایشان به آن برسیم..

آنها بی محدودیتی را تنها مختص خدایان می دانستند؛ والاترین هدف انسانی شبیه خدا شدن نبود،بلکه کاملا انسان بودن بود🍃

اما من نتوانسته‌ام هیچ روش مدیریت زمان دیگری پیدا کنم که به اندازه‌ی نصف شیوه‌ی روبرو شدن با حقیقت اوضاع کارایی داشته باشد…

مهم نیست به چند نفر کمک کرده‌اید یا چقدر کار انجام داده‌اید، مهم این است که در محدوده‌ی لحظات خود در تاریخ بشر با زمان و استعدادهای محدودتان توانسته‌اید هر آن شکوهمند یا عجیب و کوچکی را انجام دهید که بخاطرش به دنیا آمده‌اید و با انجام دادنش زندگی را برای باقی ما روشن‌تر و شادتر ساخته‌اید.

والاترین هدف انسانی شبیه خدا شدن نبود بلکه کاملاً انسان بودن است!!!

اما زمانی که بتوانیم از میل به قطعیت خواهی در باب بروز رویداد هایی همسو با انتظارات مان دست برداریم و در تنها لحظه ای که به راستی وجود دارد_یعنی حال_ زندگی کنیم، از بند اضطراب رهایی خواهیم یافت.

تنها آن دستاوردهایی مهم یا بی‌مانند خواهند بود که ما برایشان به قدر نیاز، زمان گذاشته‌ایم.

ما تنها از طریق مواجهه با فناپذیری است که قادر خواهیم بود رابطه ای به راستی اصیل با زندگی مان برقرار سازیم.

در وهله ی اول، مسئله این است که رسانه‌های اجتماعی تعریف ما از "مسائل مهم" را تغییر می‌دهند. به قول هری فرانکفورت، فیلسوف آمریکایی، آنها توانایی ما برای "خواستن چیزهایی که به راستی می‌خواهیم" را زایل می‌کنند.