بریده‌های کتاب تاوان عاشقی

اگر می دانستم عشق این قدر خطرناک است عاشق نمی شدم..!

وقتی پدربزرگِ مسیحی ام چهره آیت الله خمینی را در تلویزیون دید گفت کاش جهان عرب هم رهبری مثل او داشت.

بگذار خونمان بریزد ، ملتی که رهبرش محمد (ص) است زانو نمی‌زند!

همین خمپاره بود یا هنوز ادامه دارد؟! حرص و هراسش بدتر از مردن بود،مرگ که یک بار می آمد و خلاصت میکرد،انتظارش کشنده تر است.

اگرمیدانستم عشق این قدر خطرناک است عاشق نمی شدم

_ تحقیق درباره شیعه آدم را کافر می کند؛ بعد تو می خواهی با آن ها ازدواج کنی؟! _ آن ها هم مثل ما مسلمان هستند، نماز و قرآن می خوانند! _قرآن شان با قرآن ما فرق دارد، روایات شان همه ساختگی ست. فیلم هایشان را بیاورم ببینی چقدر به مقدسات ما فحش می دهند

_این وصله ناجور ستاره ی بخت نیست؛فرشته ی مرگ است.

-پذیرش پدر،پسر و روح القدس به عنوان یک خدای واحد. اشتباهی روشن که فطرتم قبول نمیکرد. +چرا قبول نمی کردی؟! _احساس میکردم خدا باید واحد باشد؛نه سه تا و چه نیازی به فرزند دارد؟!

تا خودِ مرز حرفِ آخرِ سوسو سوزاندم! مغزم آن را هزاربار تکرار کرد (( دلم می‌گوید دیگر برنمی‌گردی!)) راستی راستی اگر پایم را از مرز می‌گذاشتم بیرون، پشت گوشم را می‌دیدم خاک فلسطین را هم می‌توانستم ببینم!

تا کی آلاخون والاخون؟ تا کی ندانی چه آینده‌ای در انتظارت است؟ آن قدری که غوره شراب شود صبر کردم! پس تا کی؟

وقتی از زیر بمباران و مرگ حتمی نجات پیدا می کنی رقیق می شوی. معنویتی وصف نشدنی راه می افتد توی رگ هایت. خدا را نزدیک تر می بینی؛ در آغوشت.

رسانه های اسرائیلی چه کلاه گشادی بر سر ما مردم غزه گذاشته اند. این شور و علاقه و دغدغه مردم ایران کجا و آن تصوری که ایران با اسرائیل دوست مشترک است کجا؟

ـ «... برگشتم قم؛ با غَسّان‌حیدر. بدون خلیل و مجتبی. تمام راه چشمم به خورشیدی بود که داشت غروب می‌کرد؛ مثل زندگی من. مثل آرزوهای من. مثل آرزوهای خلیل. مسجد شیعیان در شیلی. تبلیغ در آمریکای لاتین. ساختن خانه در فلسطین. گُر و گُر بچه‌آوردن. زمزمه کردم زیر لب «وطن روز را آغاز کن. محبوب من آواز روز را دوست دارد!» کلید را که در قفل خانه چرخاندم حس غربت و تنهایی، پاشنۀ پوتین سرباز اسرائیلی شد بیخ گلویم. نمی‌خواستم خودم را بریزم بیرون. غَسّان‌حیدر همین‌طورش بهانۀ خلیل را می‌گرفت. وای به حال این‌که من هم آینۀ دق شوم. سعی کردم دل نبازم. باید توکل می‌کردم به خدا. ... » صص 138 و 139

دلم نمیخواست بمیرم،باز هم فوبیای زیر آوار ماندن و ذره ذره جان کندن.انگار آن ها نمی خواستند ما مفت بمیریم،با زجر ما را می کشتند.

می دانستم دیوانگی است،حماقت محض. مثل قمار بازی که همه دار و ندارش را ریخته روی دایره؛ اما دلم گیر بود،دوستش داشتم؛ نمیدانم چرا!