بریده‌ کتاب‌های زن آقا

خدا را بعد از قسم به چهارده جگر گوشه اش، به آن ها قسم دادم: _الهی، به آینه هایی که در کنارم نشسته اند، العفو!

نخل واقعا مثل آدم می مونه. نفس می کشه. اگر آب از سرش بگذره خفه میشه‌. نخل رو خدا برای امید مردم این منطقه آفرید. همیشه به واسطه دعا کردنش، دامنش پر از محصوله‌. از تک تک اعضاش میشه استفاده کرد و نمی میره، مگر اینکه بکشیش.

نگاه ها به زندگیِ طلبگی همیشه افراطی و تفریطی است. توی همان روستا که ساکن بودیم، بعضی ها حتی سلام مان را جواب نمی دادند‌. با نگاهشان گلایه هایشان از دولت و وضع موجود را در کسری از ثانیه بهمان منتقل می کردند‌. کسانی هم بودند که گاهی پا از گلیمِ لطف بیرون می گذاشتند و با محبت های مکررشان آدم را کلافه می کردند‌. ازمان تقاضای غذا و نمک تبرکی می کردند و کم مانده بود به عنوان امامزاده درِ خانه مان دخیل ببندند.

_پس این پولایی که از حوزه می گیری چی کار می کنی؟ سید خندید و گفت: 《می کنیم توی بالشت، می ذاریم زیر سرمون تا قوت قلبمون باشه!》

آن اطفال صغیر، جوشن کبیر می خواندند‌.

- خانوم، سید بودن چجوری به آدم منتقل میشه؟ نمی دانستم باید بخندم یا گریه کنم. یعنی یک روز من هم مثل این ها این قدر پاک و ناب بوده ام؟ بغضم را قورت می دهم. - با روبوسی. می دونستید که روبوسی کردن یکی از کارهای خوبیه که باید عید غدیرها انجام بدیم؟ می دونید چرا؟ عید غدیر که میشه وقتی می رید دیدن سادات و می بوسیدشون، سید بودن اونها به شما منتقل میشه.

نه حاج طاهر و مناجات خوانی اش، نه پیرزن هایی که نمازشب می خواندند، نه ننه سهراب که حیاط را برای دیدن حضرت خضر جارو می زد، هیچ کدام نبودند.