بریده‌های کتاب چهار فصل در ژاپن

البته فلو از لفظ"بهترین دوست"استفاده نمیکرد،چون"بهترین"به معنای حد بالایی از صمیمیت است و او در شهر با هیچ کس چنین صمیمیتی نداشت.

چگونه می‌توانست این درد را با واژگانی که برای بقیه قابل درک باشد،نشان دهد؟اصلا ممکن بود؟

موضوع رسیدن به مرحله آخر کار یا اتمام اون نیست. این همون چیزیه که باید یاد می‌گرفتم. مسیره که مهمه؛ خود فرآیند کار چرخه‌ی کار و هنر مثل گذر فصل‌ها می مونه؛ رسیدن از یکی به دیگری به صورت زنجیره وار، دوباره و دوباره.

داستان تخیلی یه چیز کاملاً متفاوته؛ نوعی قرارداد ناگفته که بین نویسنده و خواننده بسته میشه خود کلمه داستان تخیلی نشون میده که همه محتواش ساختگیه هم نویسنده و هم خواننده اینو میدونن هیچ فریبکاری ای در کار نیست. اما هم نویسنده و هم خواننده عقل سلیمشون رو در نظر نمی گیرن و با حس ناباوری کنار میان.

اگه جای گربه‌ها باشی می‌فهمی که اونا رویا بافی می‌کنن، ولی نمی‌ذارن این رویاها تمام وقت‌ها وجودشون رو مختص خودشون کنن. ولی آدم‌ها کاملاً اینطوری هستن. ما در قبال تبدیل کردن رویاهامون به واقعیت، احساس اجبار می‌کنیم... و این همون چیزیه که هم باعث خوشحالی و هم باعث نارضایتی ما میشه.

آن‌ها دوستانش بودند و این کاری بود که همه دوستان انجام می‌دهند. اینطور نیست؟ آن‌ها به یکدیگر اهمیت می‌دهند.

مشکلات کیو در مقابل افتادن یک بمب اتمی بر روی شهر،بسیار کوچک و ناچیز محسوب می شدند.اما به هر حال او را آزار می دادند.و در حال حاضر همین موضوع برایش اهمیت داشت.

عمر زیبایی کوتاه است=بیجین هاکومی

اون روز هم رفت، ولی دیگه هیچ وقت برنگشت...

چیزی رو احساس کردم که خیلی وقت بود حس نکرده بودم؛ می‌خواستم زنده باشم و زندگی کنم. اون موقع که توی دو قدمی مرگ بودم، فهمیدم که هنوز آماده مُردن نیستم."

فرقی نمی‌کنه به کی رأی بدیم، سیاستمدارا همه دروغگو هستن.

گاهی اوقات رسیدن به رویاها می تونه اتفاق خطرناکی باشه.

می‌گویند پشت هر عکس، هزاران کلمه حرف است پس برای یک فرد بینا که دیگر به چشمانش ایمان ندارد، چه اتفاقی می‌افتد؟ دیگر به زبان آوردن کلمه هم برای بیان احساسات کافی نیست.

"وقتی به یکی قول می‌دی باید بهش عمل کنی."

فلو این حق ویژه را داشت که پیش نویس‌های ناقص و اولیه‌ای که هیچ کس نمی دید را بخواند؛ تمام کلمات پاک شده، تمام اشتباهات غیر عمدی.حتی اشتباهات عمدی.

زندگی عادلانه نیست.

زیادی فکرتو درگیر مسائل نکن و آرامش رو به خودت هدیه بده. فردا هم روز خداست. شاید امروز حس کنی هیچ کاری ازت بر نمیاد یا در حال سر و کله زدن با زندگی باشی . ولی این هم می‌گذره. همه چیز می‌گذره. خورشید غروب می‌کنه ولی خب ماه هم بالا میاد. فردا روز جدید می‌رسه و تو به عنوان یه آدم جدید با افکار تازه ای قدم به مسیر زندگی میذاری...

مردم عوض نمیشن،شخصیت آدما رو کاراشون شکل میده.

حالا به آیاکو و کیو احساسِ نزدیکی بیشتری می‌کرد تا آدم های واقعی دور و برش.آن‌ها همیشه بین صفحات کتاب منتظر فلو بودند.دو فرد حامی و قابل اعتماد.

ولی وقتی یه نفر رو می‌بینی که دقیقاً مثل خودت به یه چیز خاص علاقه داره ... یه جورایی... یه چیزی راجع بهش خیلی جذابه.اینطور فکر نمی کنی؟مخصوصاً وقتی همون اشتیاقی باشه که خودت هم داری.