بریده‌های کتاب چهار فصل در ژاپن

گاهی اوقات ساکت موندن و حرف نزدن هم به اندازه حرف زدن اهمیت داره.

او درباره طراحی کمیک چه می‌دانست؟ تا به حال چنین کاری نکرده بود. اما چیزهای دیگری بودند که درباره آن‌ها اطلاع داشت؛ مانند شکست و فقدان. درباره سخت کار کردن و موفقیت چیزهای زیادی می‌دانست. درباره تسلیم نشدن هم همه چیز را حفظ بود. شاید همه این‌ها از زندگی و تجربيات شخصی خودش نشأت می‌گرفت.

مردم از روز از کوه بالا می‌رفتند. برخی بزرگ و برخی دیگر کوچک. اما همگی از جایشان بلند شده و تعدادی از آنها هیچگاه تسلیم نشدند.‌ ولی تعدادی دیگر چرا... سر خم کردند. آیا کو این افکار را از سرش بیرون کرد و روی پسرک متمرکز شد. دقیقاً می‌دانست که وقتی او را پیدا کند، چه می‌خواهد بگوید. می‌خواست بگوید که خیلی دوستش دارد. و بگوید که به او افتخار می‌کند. دوست داشت پیش پسرک برود و به تمام سوالات او درباره پدرش پاسخ دهد. بگوید که چقدر او را دوست داشت، چقدر به او مفتخر بود، اینکه چقدر زندگی بی رحم است و چیز هایی را که با تمام وجود دوستشان داریم، از ما می‌گیرد؛ و بگوید که این تقصیر هیچ یک از ما نیست. گاهی اوقات زندگی سخت می شود.

ولی زندگی همینه،کیو. بالا و پایین داره.

آیاکو احساس کرد که قلبش پر از افتخار شده است و لبخندی بر لبانش نشست.اینکه خودش فکر میکرد نقاشی قورباغه زیباست چیز خوبی بود؛اما شنیدن همین تعریف از فردی خارج از خانواده دلگرم کننده تر به نظر می رسید.

کیو اغلب با خودش فکر می‌کرد اگر در یکی از این شهرهای کوچک باشی و بیچارگی بکشی، حتی اگر خودت هم به بودن در این شرایط سخت راضی باشی، امکان ندارد که مردم در عرض چند ثانیه به سراغت نیایند و نپرسند که اوضاعت خوب است یا نه. ولی در توکیو دیده بود که فردی در گوشه خیابان خونریزی می‌کرد و مردم بی‌توجه از کنارش رد می‌شدند. اینجا هرگز چنین چیزی اتفاق نمی‌افتد.

اگه هرازگاهی به حرف بقیه آدما هم گوش بدی،شاید یه چیزی یاد بگیری.

حتی نمی‌توانست خودش را درک کند.

"ولی چیزی عوض نمی‌شه. فرقی نمی‌کنه به کی رای بدیم. سیاستمدارا همه دروغگو هستن."

هر سختی به نوبه خودش به نوع مشکله.فرقی نمیکنه بزرگ باشه یا کوچیک‌.

مردم عوض نمی شن.شخصیت آدما رو کاراشون شکل میده.

"موضوع رسیدن به مرحله آخر کار یا اتمام اون نیست. این همون چیزیه که باید یاد می‌گرفتم. مسیره که مهمه؛ خودِ فرآیند کار. چرخه‌ی کار و هنر، مثل گذر فصل‌ها می‌مونه؛ رسیدن از یکی به دیگری، به صورت زنجیره‌وار، دوباره و دوباره."

"تو هنرمندی. مهم نیست چیکار می‌کنی. به هر حال همیشه هنرمند بودی و می‌مونی."

"شاید این همون چیزی باشه که درباره اشتیاق گفتین. طوری که درباره ادبیات صحبت می‌کرد... فقط می‌توانستم بفهمم که بهش علاقه داره. اهمیتی نمی‌داد اگه بقیه می‌گفتن چیزی که دوست داره احمقانه‌ست یا هر چی. شجاع به نظر می‌رسید. نترس بود."

شاید بهتر باشه بیشتر گوش بدی و کمتر حرف بزنی.

زندگی عادلانه نیست.

"همش به خاطر این بود که بهت اهمیت می‌دادم. اینو می‌دونی، مگه نه؟ همش به خاطر این بود که می‌ترسیدم کوه‌ها تو رو از من بگیرن. دقیقا همونطور که پدرتو گرفتن."

مادربزرگت آدم بدی نیست.فقط تو زندگیش سختی های زیادی کشیده.تا به حال به این فکر کردی؟

"ولی زندگی جز درس خوندن، چیزای مهم دیگه‌ای هم داره."

ولی چرا من باید عذر خواهی کنم؟ چرا اونی که باید مثل بزرگسالا رفتار می کنه،من باشم؟ اون بهم گفت بچه ام ولی گاهی اوقات خودش شبیه به بچه خیلی کوچولو میشه.