بریده‌های کتاب بر استخوان‌های مردگان

مطابق نظریه‌ی من بزرگترین ایراد برنامه‌ریزی بدن‌مان این است که مخچه‌مان به صورت صحیح و مناسب با مغزمان ارتباط ندارد. بدجور طراحی شده‌ایم. باید براساس الگویی متفاوت جایگزین شویم. اگر مخچه‌مان با مغزمان پیوند داشت از شناخت کامل نسبت به آناتومی‌مان برخوردار بودیم و می‌دانستیم در بدن‌مان چه می‌گذرد. مثلاً به خودمان می‌گفتیم «آهان، سطح پتاسیم خونم پایین اومده. یک چیزی داره به سومین مهره‌ی گردن لطمه می‌زنه. امروز وضعیت فشار خون تعریفی نداره باید برم یک کم ورزش کنم. با مایونزی که دیروز خوردم کلسترولم از حد عادی بالاتر رفته، باید حواسم بهش باشه!» بدن‌مان بار و بندیل دست و پاگیری است که دنبال خودمان می‌کشیم و چون ازش چیز زیادی نمیدانیم مجبوریم به ابزارهای متفاوت متوسل شویم تا از ساده‌ترین فرایندهایش اطلاع پیدا کنیم. یگانه ابزار بدوی و زمختی که بهمان پیشکش شده تا مثلاً تسلی خاطرمان باشد درد است. اگر فرشته‌ها وجود داشته باشند حتماً با مشاهده حال و وضع‌مان از خنده روده بر میشوند. بدنی نصیبشان شده که راجع به‌اش چیزی نمیدانند. بدون دفترچه راهنما تحویلش گرفته‌اند.

بهترین کسی که آدم می‌تواند باهاش اختلاط کند، خودش است _ لااقل سوءتفاهم پیش نمی‌آید.

یکهو فهمیدم مرگ می‌تواند چقدر مفید و منصفانه باشد، درست مثل محلول ضدعفونی کننده یا جاروبرقی.

زمان در خدمت ماست و این فرصت بزرگ را به ما میبخشد تا عالم محنت زده دردمند را به جهانی شاد و قرین آرامش بدل سازیم.

آنچه از این کالبد می رود بخشی از دنیا را همراهش می برد ؛ مهم هم نیست که خوب باشد یا بد ، خطاکار یا پرهیزکار ، زیرا به هرحال جایش بسیار خالی می ماند.

راستش ، بهترین کسی که آدم میتواند باهاش اختلاط کند خودش است _لااقل سوءتفاهم پیش نمی آید.

عجب پهناور و مالامال از زندگی است این عالم!

چه کسی موجودات دنیا را به مفید و بی‌فایده تقسیم کرده و به چه حق؟.......... چه کسی وقاحت به خرج داده تا تعیین کند کدام بهتر است؟

سال های دراز تیره روزی بیشتر از مرضی مهلک منزلت انسان را پایین می آورند .

اصلا چه کسی سزاوار مرگ است؟

راستش، بهترین کسی که آدم می‌تواند باهاش اختلاط کند خودش است _ لااقل سوءتفاهمی پیش نمی‌آید.

من همچنین شنیده ام که زاغ ها گاهی اشتباهاً ته سیگارهای روشن را به لانه هایشان میبرند و به همین راحتی آتشی به پا کرده و ساختمانی که در رویش لانه ساخته اند را با خاک یکسان میکنند:)

برخلاف سرحالی ظاهری‌ام، که مردم ساده‌لوحانه آن را به حساب آرامش روحی‌ام می‌گذارند، از ورای دل‌شوره‌ها و هراس‌هایم آن‌هارا مشاهده می‌کنم. انگار همه‌چیز در آینه‌ای کدر منعکس شده باشد یا از پشت شیشه‌ای تیره ببینم‌شان.

آنچه از این کالبد می‌رود بخشی از دنیا را همراهش می‌برد؛ مهم هم نیست که خوب باشد یا بد، خطاکار یا پرهیزگار، زیرا بر حال جایش بسیار خالی می‌ماند.

بر اثر خشم، ذهن بازتر و نافذتر می‌شود، به روشن بینی می‌رسد. خشم بر سایر عواطف غلبه می‌کند و جسم را به اختیار خویش در می‌آورد. بی‌هیچ تردید، خرد از خشم سرچشمه می‌گیرد، زیرا فقط خشم قادر است از هر حد و مرزی بگذرد.

خشم باعث می‌شود ذهن آدم روشن و شفاف شود و چیزهای بیشتری را ببیند. این حس بر سایر غلبه می کند و سرتاسر بدن را تحت سلطه خود در می آورد. بدون تردید خشم منشأ خردمندی است، چون با قدرتی دارد که از تمام محدودیت ها فراتر می رود.

همواره خشم پس از خویش فضای‌خالی عظیمی باقی می‌گذارد که بلافاصله سیلابِ اندوه به‌سان رودی بی ابتدا و بی انتها بر آن جاری می‌شود.