گاهی آدم قدر داشته‌هایش را نمی‌داند، تا وقتی که حسرتش را در چشمان دیگری ببیند.

استعداد عجیبی است. اینکه آن‌قدر دست‌وپاچلفتی باشید که احتمالاً خودتان بزرگ‌ترین دشمن جان خودتان به حساب بیایید.

چیزی سنگین تر از ایمان و باور دیگران به شما وجود ندارد.

در غم و سوگ است که ما یادمان می‌آید انسانیم. در زندگی شاید دشمن باشیم، اما در برابر مرگ، حقیقت آشکار می‌شود: ما یک گونه‌ایم، تنها پناهمان خودمانیم و این یعنی هرجا که تو بروی، من هم به دنبالت خواهم آمد.

-به خودت آسیب نزن، چون من هم باهات درد می‌کشم.