بریده‌های کتاب تنگسیر

اوقاتش تلخ بود. شادی و امید درونش فروکش کرده بود. دلش می‌خواست دعوا کند.

خدایا،‌ چه جونورایی داری، مثل آدم میمونن!

آهنگ پر شور شَروه از بچگی تو خونش و تو رگ هایش می‌گشت. رنگ و بوی مرگ را می‌داد. آدم وقتی آن را می‌شنید، دلش می‌خواست اصلا از مادر نزاده بود. نوایش سیاه و تلخ بود.

" نه اوسا اشتباه می‌کنی. اینا راه و چاه دنیا را اگه بلد بودن راه دُرُس می‌رفتن. این راهش نیس که شیخ ابوتراب برازجونی با یه من ریش و پشم جای پیغمبر بنشینه و مردم را لُخت کنه. پیغمبر چرا بایس یه همچو جانشینانی برای خودش بگذاره. من گول ریش و عمامه اش را خوردم. گولِ تسبیح و قرآنش را خوردم."