بریده‌های کتاب بلندیهای بادگیر

" شعر، غلیان ناخودآگاه احساسات بشری است. "

زندگی بدون تو چطور خواهد بود...آه خدایا! چه کسی دوست دارد زنده بماند در حالی که روحش دفن شده است؟

I wish I were out of doors! I wish I were a girl again, half savage and hardy, and free; and laughing at injuries, not maddening under them! why am I so changed?

در چنان موقعی تمام آرزوها و امید‌های من در زندگی نقش بر آب و پوچ و بی‌معنی خواهد بود و آینده‌ام دو صورت خواهد داشت: مرگ یا ادامه یک زندگی دوزخی. زیرا زندگی پس از اطلاع بر این‌که عشق او را از دست داده‌ام برایم حکم زیستن در دوزخی را خواهد داشت.

واقعا عجیب است که عادت چگونه موجب پیدایش سلیقه‌ها و اندیشه‌های ما می‌شود.

اگر من بتوانم وجودم را فراموش کنم، به همان ترتیب هم قادر خواهم بود تو را از یاد ببرم و مهرت را از دل بیرون کنم.

- خدا خودش انتقام مظلومین را از آدم‌های بدجنس و بی‌رحم می‌گیرد. ما باید یاد بگیریم چگونه دشمنان را عفو کنیم. - نه، خدا نمی‌تواند از انتقام گرفتن از وی مانند من لذت ببرد و راضی شود. من در لحظاتی که فکر می‌کنم چگونه باید انتقامم را از این مردک بگیرم، آنقدر سرخوش می‌شوم که هیچ گونه درد و رنجی حس نمی‌کنم.

من تو را برای آنچه بر سرم آورده‌ای می‌بخشم. من آن کسی را که موجب بر باد رفتن امیدها و آرزوهایم شده است می‌بخشم، ولی چگونه تو را به خاطر بلایی که بر سر خودت آورده‌ای عفو کنم؟

من زمین زیر پاهای او و هوایی را که استنشاق می‌کند دوست دارم. هر چیز را که دست می‌زند و هر سخنی را که بر زبان می‌آورد دوست دارم. نگاه‌هایش را، تمام حرکاتش را و خودش را، هر طور که هست و همانطور که هست، تمام و کمال دوست دارم.

اشخاص شریف و راستگو، کردار و رفتار خود را پنهان نمی‌سازند.

بی‌وفایی و کینه توزی چون نیزه‌ای است که از دو سرتیز باشد و غالباً سینه شخص را زودتر از سینه دشمنش سوراخ می‌کند.

عشق من به هیت‌کلیف نه از لحاظ قیافه و ظاهر اوست. من او را به این جهت دوست دارم که باطناً و روحاً مثل خودم است. ما در حقیقت مثل یک‌روح در دو بدن می‌باشیم.ارواح ما از هرچه ساخته شده باشد کاملا همانند و شبیه به یکدیگر است.

اگر قلب پاک و مهربانی داشته باشی، خیلی بهتر از چشمان آبی و پیشانی برجسته است و زودتر می‌توانیم مورد محبت مردم واقع شوی.

وقتی جبار ستمگری غلامان و بردگان را زیر پای خود خرد می‌کند، آنها دست روی او دراز نمی‌کنند بلکه بر بردگان و غلامانی که پایین‌تر از آنها هستند فشار می‌آورند و آنها را له می‌کنند.

گاهی از اوقات ما برای اشخاصی متاثر می‌شویم که نه برای خودشان و نه برای دیگران کوچک‌ترین احساس همدردی و شفقتی ندارند.

روح بسیار حساس و سرکشی داشت و اصلا نمی‌توانست یک دقیقه روی پایش بند شود. زبانش هم دائما به‌ کار بود. می‌خندید. صحبت می‌کرد. متلک می‌گفت، آواز می‌خواند و هرکس را که از کارهایش خرده می‌گرفت مسخره می‌کرد و دست می‌انداخت.

اما اگر نگاه‌ها می‌توانستند سخن بگویند، ابله‌ترین آدم‌ها خیلی خوب می‌توانستند بفهمند که من با همه وجودم عاشق آن دخترک شده‌ام.

هیچ کشیشی نمی‌توانست منظره بهشت را به آن زیبایی و صفایی که آن دو برای هم‌دیگر وصف می‌کردند، مجسم کند.

عشق من به هیت کلیف به دلیل قیافه و ظاهر او نیست. من او را بدین جهت دوست دارم که باطناً و روحاً مثل خودم است. ما، در حقیقت، مثل یک روح در دو بدن هستیم. ارواح ما از هرچه ساخته شده باشد کاملاً همانند و شبیه یکدیگرند.