بریده‌های کتاب Wuthering heights

I wish I were out of doors! I wish I were a girl again, half savage and hardy, and free; and laughing at injuries, not maddening under them! why am I so changed?

باید به خودم فشار بیاورم که نفس بکشم...حتی باید به قلبم نهیب بزنم که بتپد!

اکنون من از این بیماری که لذتی در مصاحبت دیگران جستجو کنم کاملاً شفا یافته‌ام، خواه این مصاحبت در شهر و خواه در ده باشد. آدم عاقل باید در وجود خودش مصاحبه مناسبی بجوید.

زندگی بدون تو چطور خواهد بود...آه خدایا! چه کسی دوست دارد زنده بماند در حالی که روحش دفن شده است؟

زیر آن آسمان دلپذیر کمی ماندم و آن جا پرسه زدم. نگاه کردم به پروانه‌ها که لا به لای بوته‌ها و سنبله‌ها بال می‌زدند. گوش سپردم به صدای ملایم باد که لا به لای سبزه و علف می‌وزید. و فکر‌ کردم چه طور می‌شود تصور کرد که خفته‌های این خاکِ آرام خواب‌زده‌هایی بی‌قرار باشند...

روح ما از هرچه ساخته شده باشد،‌ روح من و او یکی است.

اگر کتاب‌های مرا از من بگیرند، زندگی برایم لطفی ندارد.

من عاشق قاتلم هستم

«بیچاره‌ی بدبخت. تو هم مثل همه‌ی انسان‌ها قلب داری. چرا تلاش می‌کنی احساساتت را مخفی کنی؟

در چنان موقعی تمام آرزوها و امید‌های من در زندگی نقش بر آب و پوچ و بی‌معنی خواهد بود و آینده‌ام دو صورت خواهد داشت: مرگ یا ادامه یک زندگی دوزخی. زیرا زندگی پس از اطلاع بر این‌که عشق او را از دست داده‌ام برایم حکم زیستن در دوزخی را خواهد داشت.

کل دنیا همه اش انگار حکایت این قصه ی پر غصه است که او وجود داشته و من از دستش داده ام!

واقعا عجیب است که عادت چگونه موجب پیدایش سلیقه‌ها و اندیشه‌های ما می‌شود.

اگر من بتوانم وجودم را فراموش کنم، به همان ترتیب هم قادر خواهم بود تو را از یاد ببرم و مهرت را از دل بیرون کنم.

- خدا خودش انتقام مظلومین را از آدم‌های بدجنس و بی‌رحم می‌گیرد. ما باید یاد بگیریم چگونه دشمنان را عفو کنیم. - نه، خدا نمی‌تواند از انتقام گرفتن از وی مانند من لذت ببرد و راضی شود. من در لحظاتی که فکر می‌کنم چگونه باید انتقامم را از این مردک بگیرم، آنقدر سرخوش می‌شوم که هیچ گونه درد و رنجی حس نمی‌کنم.

باید به خودم فشار بیاورم که نفس بکشم...حتی باید به قلبم نهیب بزنم که بتپد! مثل خم کردن یک فنرِ سفت است.کارهایم اگر تابع فکر یگانه ام نباشند، برای انجام دادن کوچک ترین کار هم باید به خودم فشار بیاورم.هیچ چیز، چه مرده، چه زنده، اگر از فکر همیشگی ام دور باشد، اصلا توجهم را جلب نمی کند.

من تو را برای آنچه بر سرم آورده‌ای می‌بخشم. من آن کسی را که موجب بر باد رفتن امیدها و آرزوهایم شده است می‌بخشم، ولی چگونه تو را به خاطر بلایی که بر سر خودت آورده‌ای عفو کنم؟

من زمین زیر پاهای او و هوایی را که استنشاق می‌کند دوست دارم. هر چیز را که دست می‌زند و هر سخنی را که بر زبان می‌آورد دوست دارم. نگاه‌هایش را، تمام حرکاتش را و خودش را، هر طور که هست و همانطور که هست، تمام و کمال دوست دارم.

انسان ها با قلبشان عشق می ورزند ، اما او قلب مرا شکست .حالا چگونه با قلبی که شکسته به او عشق بورزم...؟

من فقط یک آرزو دارم و تمام وجودم و قوای وجودم طالب رسیدن به این آرزوست. مدت‌هاست این آرزو در سر من است، آن هم با چنان شوقی که دیگر مطمئنم به آن می‌رسم... زود هم به آن می‌رسم، چون سراپای وجودم را فراگرفته. من از شوق رسیدن به آرزویم دارم می‌سوزم.