بریده‌های کتاب سه دیدار با مردی که از فراسوی باور ما می آمد: در میانه ی میدان

آرمانِ محدود آرمان نیست، خرده آرزوست، و از آن نیز ریزتر: احتیاج است. و خدای واحدِ بی نهایت، حامی آرمان است نه احتیاج و آرزو...

یک نهضت بزرگ ، بدون ایمان به حق، راه به جایی نخواهد برد. این‌ها، بدون توسل به دیانت و اتّکال به خداوند ، سقوط خواهند کرد ، و این تجربه‌یی خواهد شد برای آیندگان ....

همه اش فکر این هستم که کاری باید کرد؛ اما نمیدونم کدام کار، بی آنکه از کننده ی آن کار قهرمان بسازد، باری از دوش بارکشان درمانده برمی دارد.

بعد از نماز، بنشیند و سر زدن خورشید را بنگرید! این نیز، برای پاک و شاداب نگه داشتنِ روح، از واجبات است.

هر چیز زیبایی لزوما پاک نیست

دین طریقت دوست داشتن خداست، اما طریقتی برای جماعتی راهی که آن را گروهی باید پیمود نه به تنهایی در تجرید اندیشه و عمل

انسان تنها کتابی است که خداوند آن را با دست‌های خود نوشته است.

آزادی هم مثل عدالت است. عدالتِ ظالم، ظلم است و آزادیِ مرحمتیِ حکومتِ ظالم، ضد آزادی. مردم، همان طور که نباید عدالت شاه را بپذیرند، همان طور هم نباید آزادی اهدایی حکومت فاسد را قبول کنند.

وظیفه ی دین، کهنه کردنِ روح نیست؛ شفّاف و شاداب نگه داشتن آن است. خدا قدیم است، اما کهنه نیست؛ چرا که در هستی ِبی نهایت او ظرفیتِ همیشه نو ماندن هست. هستیِ خویش را قدری خدایی کنید تا نو شوید و نوتر شوید! انسان باید که، تا دمِ مرگ، روانِ خود را تازه و جلیل و سرزنده نگه دارد.

فرصت، همیشه، در اختیار آدمیزاد بوده و آدمیزاد کاری از پیش نبرده است. این ایمان است که می تواند از فرصت ها به درستی استفاده کند....

ملکِ پهناورِ درد را میان مادرها و پدرها تقسیم کرده اند. خارستان های فرودستش را به مادران داده اند، ارتفاعات کشت پذیرش را به پدران. این است که عرق ریزی تن به پدران می رسد، تحمل زخم تیغ به مادران. #بریده_کتاب

مثل همه ی تاریخ، جنگ است میان عدل و ظلم.

جهان با نماز و روزه‌ی تنها درست نمی‌شود...

انسان تنها کتابی است که خداوند آن را با دست‌های خود نوشته است.

با موج رفتن، در واقع، رفتن نیست، تسلیم شدن به موج است. بُرده شدن است. سلب اراده کردن از خویشتن است...

دین آیینی است که فرد خدا اندیش را در کنار جمع خدا اندیشان وارد عرصه‌ی اقدام و عمل می‌کند.

دین، هیچ نیست الّا توکل، طهارت و خدمت.

برای ظالم زورمند، سخت است به سوی مرگ رفتن؛ بسیار سخت. ما دیده ییم که مثل سگ، هفت جانشان زنجیر شده به دنیاست. هر قدر عارف آسان می میرد، ستمگر، دشوار. عارف به دیدار می رود، نمی رود، که پرواز می کند، اما شقی، شورِ دیدنِ چه کسی را در سر داشته باشد؟