بریده‌های کتاب صبحانه در تیفانی

می‌شود عاشق کسی بود ، بدون اینکه این فکرها را درباره اش کرد . کافیست اورا غریبه نگه داری ، غریبه ای آشنا .

من عاشق نیویورکم، گرچه آن‌طور که باید و شاید مال من نیست، آن طور که یک درخت یا یک خیابان یا یک خانه میتواند به آدم تعلق داشته باشد، یک چیزی، حالا هرچی، که به من تعلق دارد، چون من به آن تعلق دارم.

آدمی که به همه‌چیز عادت می‌کند هیچ فرقی با مرده ندارد.

من تا روزی که بدانم جایی را پیدا کرده‌ام که من و چیزهایش به هم تعلق داریم، نمی‌خواهم مالک هیچ چیزی باشم. خودم هم درست نمی‌دانم آن‌جا کجاست. اما می‌دانم چه شکلی است.

خیلی میترسم، باستر. آره، بالاخره ترسیدم، چون ممکن است تا ابد طول بکشد. تا وقتی چیزی را دور نینداخته باشی، نمیفهمی مال تو بوده.

معیار خوبی و بدی آدم‌ها برای من این است که با من چطور رفتار کرده‌اند.

شما به هر کسی که به شما اعتمادبه‌نفس می‌دهد، مدیونید.

شما نمی‌توانید به یک موجود وحشی دل ببندید. هرچه بیشتر دل ببندید، آن موجود قوی‌تر می‌شود. خلاصه آن‌قدر قوی می‌شود که به جنگل فرار می‌کند. یا می‌پرد روی شاخۀ درخت. بعد درختی بلندتر. بعد هم آسمان. اگر به خودت اجازه بدهی عاشق یک موجود وحشی بشوی، سرنوشتت این است که به آسمان چشم بدوزی.

تا وقتی چیزی را دور نینداخته باشی نمی‌فهمی مال تو بوده.