بریده‌های کتاب استاد: خرده روایت های زندگی استاد شهید دکتر مجید شهریاری

بر آبرویی که اندوختم ز دانش و دین نثار خاک ره آن نگار خواهم کرد

با دستبه پایراستش اشاره کرد و گفت: ((میفهمم چی میگی، اما بدون ماجرا، ماجرای سک پای لنگه...اگر با انقلاب هستی باید اینپای لنگ را بکشی...))

اما هرچه بود، حسابت را از محصل‌های صرف جدا می‌کرد. تبدیلت می‌کرد به آدمی که درس، تنها بخشی از زندگی گسترده اوست. درس، دیگر یک وسیله است. وسیله ای که می‌تواند کمکت کند تا سهم مهمی از اهداف زندگی‌ت را محقق کنی

چو ذره گرچه حقیرم،ببین به دولت عشق که در هوای رخت چون به مهر پیوستم

"حاسبوو قبل ان تحاسبوا" بذار قبل از این که ازمون بخوان، خودمون محاسباتمون راو انجام بدیم که بعدا گیر نیفتیم.

چه خوش است جال مرغی که قفس ندیده باشد چه نکوتر آنکه ز قفس پریده باشد پر و بال ما بریدند و در قفس گشودند چه رها، چه بسته مرغی که پرش بریده باشند

«خدا همیشه داره رحم می‌کنه. لازم نیست اتفاقی بیفته تا بفهمیم. خیلی بی‌انصافیه که آدم، این رو فقط توی اتفاقات یادش بیفته...»

"اگر می‌خواهی چیزی را یاد بگیری، به دیگران یاد بده. وقتی یاد بدهی، می‌بینی باز یاد می‌گیری."

آدم اگه بزرگ‌نباشد همنشین آدم های معمولی نمی شود.

در برخی ادعیه اومده این قدر یارب بگین تا نمیتونم بند بیاد ...غرض از این مطلب اینه در دنیا، سالک الی الله باید اون قدر بدوه تا نفسش بند بیاد...ببینه خبری نیست، عجز و درماندگی های خودش رو ببینه

تواضع او ناشی از این بود که هیچ وقت فراموش نمی کرد در این هستیِ پهناور، تنها ذره ای است...

با دست به پای راستش اشاره کرد و گفت: میفهمم چی میگی، اما بدون ماجرا، ماجرای یک پای لنگه...اگر با انقلاب هستی، باید این پای لنگ رو بکشی... بشین با خودت حساب و کتاب کن، دوتا دوتا چهارتایت رو بکن. اگر میخوای برای این انقلاب کار کنی، باید این پای لنگ رو به هر سختی شده، بکشی...

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود...

آن وقت بود که دفترم را باز کردم و نوشتم: "امروز احساس کردم دنیا برای استادم تنگ شده است..."

«شما وقت کنکور باید اول قصه، هدفت رو معلوم کنی. فرض کن دوسال دیگه شد، ارشدت رو گرفتی... پنج سال بعد هم دکترا گرفتی؛ که چی؟؟ فقط قبول شدن مهم نیست. چرا می خوای قبول بشی؟ می خوای چکاره بشی؟؟ فراموش نکن باید اخلاص داشته باشی. وقتی تصمیمت رو گرفتی، باید برای هدفت تلاش کنی. همین که بفهمی اشتباه یا خطایی کردی، خیلی خوبه. مثلاً وقتی دستت زخمه، احساس درد شاید تلخ باشه، اما اطلاع می ده که به دنبال علاجش بری. اگر درد نباشه، زخمت عفونت می کنه. تو باید دنبال جبران خطای خودت بری، اما نباید مأیوس بشی. گاهی فکر کردن به خرابکاری های خودت، عامل بهتریه برای حرکت رو به جلو. حتی وقتی به راه و اون هدفت علم پیدا کردی، اما یقیین پیدا نکردی، هنوز در مسیرت محکم نیستی و ممکنه سختی ها تو رو از پا دربیاره. پس یقین داشته باش. یقین... توی راه، ممکنه سریع نتیجه رو نبینی. شاید ده سال دیگه نتیجه رو ببینی. پس دلسرد نشو. یقین داشته باش و محکم باش.»

وقتی به درجه استاد تمامی رسید، دوستان و دانشجوها برایش جشن تولد گرفتند. توی جشن، از دکتر خواستند برایشان صحبت کند. ایشان صحبت هایش را با عبارت ( کم من قبیح سترته) شروع کرد که برای من خیلی تاثیرگذار بود. با این حرف، می خواست بگوید فکر نکنید همه چیز من، این درجه یا مدرک است. زشتی هایی هم دارم که خدا آن ها را پوشانده است. معمولا اگر در چنین مجلسی کسی بگوید دود چراغ خوردم یا همسرم بهم کمک کرده و یا خدا لطف کرد و استعدادی به من داد خیلی هم خوب است و دور از انتظار نیست، ولی دکتر اصلا از خوبی های خودش نگفت. این بزرگ ترین درسی است که از دکتر گرفتم. دانشجو

«خیلی فرصت نداریم...!»

چو رسی به طور سینا ،ارنی نگفته مگذر تو صدای یار بشنو ،چه ترا چه لن ترانی

یک آدم علمی، باید ظاهرش هم علمی باشه...