بریده‌های کتاب اسب و پسرک او

وقتی کار خیری انجام بدهی، معمولاً پاداشت این است که از تو بخواهند کار خیر دیگری سخت‌تر و بهتر از قبلی انجام دهی.

«... اگر سواری بلد نیستی، دست کم افتادن را که بلدی؟» شستا گفت: «فکر می‌کردم افتادن دیگر بلدی نخواهد.» _ منظورم این است که وقتی افتادی، می‌توانی بدون گریه و زاری دوباره بلند شوی و سواری کنی و دوباره بیفتی و بازهم از افتادن نترسی؟

سپس آنها نیز شروع به تاختن کردند. فاصله میان دو سپاه، هر لحظه کمتر می‌شد؛ سریع و سریع‌تر از پیش. همه شمشیرها را کشیده و سپرها را تا زیر بینی بالا آورده و دعاها را بر لب آورده بودند و دندان‌ها را بر هم می‌ فشردند. شستا سخت ترسیده بود. اما ناگهان این فکر به ذهنش خطور کرد: «اگر این یکی را خراب کنی، طعام نبردهای زندگیت را خراب کرده‌ای. یا حالا بجنگ، یا هرگز نباید بجنگی.»

خوشگذرانی واقعی مال شاهزاده هاست