بریده‌های کتاب شنبه آرام؟

تازه فهمیدم محسن درس‌های طلبگی را خوانده و سطح را هم تمام کرده و حالا هم در درس خارج فقه و اصول شرکت می‌کند.

وقتی وصیت نامه های شهدا را آدم نگاه می کند، بیست یا بیست و یک سالش هست،کانّه یک عارف واصل به مقامات عالیه دارد چنین وصیتی می کند؛

جبهه این پایبندی را محکم کرد و رخت یقین پوشاند؛ همین بود که محسن مو بلندِ بدون محاسن ژیگول، محسن پالتو پوش، محسن دروازه‌بان و محسن عاسق قناری را کرد: شهید دکتر محسن فخری‌زاده.

یکبار که راننده آمده بود دنبالش ‌کمی معطل شد، آیفون را زد و سوال کرد: آقای دکتر آماده هستند؟ در جواب گفتم: نه، فعلا دارن جارو می‌کشن.

فرشته! بعضی از آدما خیلی کوچیکن. فکر می کنن دنیا همین چیزیه که دوروبرشونه.

«یک سؤال دارم. چرا شهدا در جوانی سخنانی می گویند که عرفا در کهن سالی؟ البته می دانیم که این سخنان از عمق حکمتِ جاری شده از قلب بر زبان است، نه آنکه سخنانی سطحی است.

تنم پر از ترکش حاصل از انفجار وانت بود. درد در تمام بدنم موج می‌زد؛ ولی همه حواسم پیش محسن بود. محسن را در آغوش گرفته بودم؛ خون از کمرش جاری شده و کف آسفالت پهن شده بود. صحنه کربلا بود. پای برهنه بودم و التماس می‌کردم کسی به فریاد ما برسد.

همه ی این شهدا یک نقطه مشترکی دارند و آن تبلورِ فرمایشی است که این روزها از حاج قاسم نقل می شود: کسی شهید می شود که در زمان حیاتش شهید شده باشد!

آقای فخری‌زاده شما بدون این کلاسها هم مستحق مدرک دکترا هستید.

چه قدر متن وصیتنامه را دوست داشتم. #غریب

محسن خیلی جدی گفت: حمید! من یه روزی کاری می کنم که نام اسلام و ایران زنده بشه.

مدیریت زمان و برنامه‌ریزی فوق‌العاده‌ای داشت. وقت نماز، مطالعه، چای خوردن، تفریح، ورزش و حتی تلویزیون نگاه‌کردنش هم مشخص بود.

در زندگی‌مان همیشه‌ی یه خدا هر بار که صدا می‌زدم آقا محسن، بار دوم نمی‌شد که می‌گفت: «عزیز جان! خانم جان! بگو در خدمتم.» ولی این بار اصلاً جواب مرا نمی‌داد و من نه یک بار، که صد بار صدا زدم: «محسن! منم فرشته، یار غار تو‌. پس چرا جوابم رو نمیدی؟»

کی باور می‌کند مرد اتمی و هسته ای ایران، مردی که نامش در فهرست ترور سرویس های جاسوسی جهانی بوده، عاشق باغبانی باشد. گل پرورش بدهد، سبزی بکارد، شمعدانی قلمه بزند و ... .

گفتم: «محسن جان! دیر میای، بچه ها نگرانت هستن.» لبخندی زد و حرف از صمیم قلبش بیرون آمد؛ حرفی که زبانم را قفل زد. غیرتمند گفت: «هرچی من بیشتر کار کنم، نتانیاهو و ترامپ کمتر خواب راحت به چشمشون میاد؛ پس اجازه بده بیشتر کار کنم.» معنای این حرفش را زمانی فهمیدم که شهید شد؛ وقتی که نتانیاهو توئیت زد و برای یهودی ها شنبه خوبی را آرزو کرد. از شنبه آرام در اسرائیل گفت؛ از شنبه بعد از محسن فخری زاده.تازه آن روز حرف محسن را با پوست و خون درک کردم. محسنِ شهیدم؛ دکتر محسن فخری زاده، آرامش را از صهیونیست ها گرفته بود.

مصلحت دیدِ من آن است که یاران همه کار بِگذارند و خَمِ طُرّه یاری گیرند... حافظ غزل را تا آخر می خواند و وقتی تمام می شد، تفسیرش می کرد: «فکر می کنم بیت دوم غزل در حقیقت بیان این آیه ی قرآن است: وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَمیعًا وَلا تَفَرَّقوا.»

گفت: «فقط ماجرای رفتن به خوزستان نیست. اونا با هرجا که من بخوام برم، خصوصا اگه حس کنن کوچیک ترین خطری تهدیدم می کنه، مخالفت می کنن. اون برادر پاسدار می گفت حتی یه بارم حاج قاسم بهشون گوشزد کرده و گفته من هرگز اجازه نمیدم فخری زاده رو ببرید کربلا؛ دانشمند هسته ایه و احتمال ترورش زیاده. منِ قاسم اگه شهید بشم، ده نفر جای من هستن؛ ولی برای ایشون جایگزین نداریم. حاج قاسم ان قدر تند و محکم جواب داده داده بود که اون برادر پاسدار بُهت زده هیچ جوابی نداشته بده.».