بریده‌های کتاب چرا ادبیات؟

زندگی واقعی ، که سرانجام در روشنایی آشکار می‌شود ، و تنها زندگی‌مان که به‌تمامی زیسته می‌شود ادبیات است.

معتقدم جامعهٔ بدون ادبیات، یا جامعه‌ای که در آن ادبیات_ مثل مفسده‌ای شرم‌آور _به گوشه‌کنار زندگی اجتماعی و خصوصی آدمی رانده می‌شود و به کیشی انزواطلب بدل می‌گردد، جامعه‌ای است محکوم به توحش معنوی و حتی آزادی خود را به خطر می‌اندازد.

این دنیای بدون ادبیات، دنیای بی‌تمدن بی‌بهره از حساسیت و ناپخته در سخن گفتن، جاهل و غریزی، خامکار در شور و شر عشق این کابوسی که برای شما تصویر می‌کنم مهمترین خصلتش سازگاری و تن دادن انسان به قدرت است از این حیث این دنیا دنیایی مطلقاً حیوانیست، غرایز اصلی تعیین کننده رفتار روزانه می‌شوند و ویژگی عمده این زندگی مبارزه در راه بقا ترس از ناشناخته‌ها و ارضای نیازهای مادی است وجایی برای روح باقی نمی‌ماند

من واقعا باور دارم که مهم ترین رمانم رمانی است که هنوز ننوشته ام. عقیده دارم رمانی که الان دارم مینویسم مهم تر از همه کارهای قبلی است، وگرنه ناچار بودم چیزی را قبول کنم که پذیرفتنش برای هر نویسنده ای دشوار است و آن اینکه دارم سقوط میکنم. نه، خوش دارم فکر کنم هنوز در اوج کار خودم هستم و هر بار نیروی تازه ای برای نوشتن به دست می‌آورم.

ادبیات برای آنان که به آن‌چه دارند خرسند اند، برای آنان که از زندگی بدان‌گونه که هست راضی هستند، چیزی ندارد که بگوید. ادبیات خوراک جان‌های ناخرسند و عاصی است، زبان رسای ناسازاگاران و پناهگاه کسانی است که به آن‌چه دارند خرسند نیستند. "انسان به ادبیات پناه می‌آورد تا ناشادمان ناکامل نباشد." ادبیات خوب، ادبیات اصیل، همواره ویرانگر، تقسیم ناپذیر و عصیانگر است، چیزی است که هستی را به چالش میکشد.

هیچ وقت باور نکردم که چیزی مهم تر از ادبیات وجود دارد :)

معتقدم اگر شعر خوبی یا رمان خوبی بخوانی چیزی از آن در وجود تو می‌ماند، در وجدان تو، در شخصیت تو می‌ماند و از راه‌های مختلف به تو کمک می‌کند.