بریده‌های کتاب جان بها

این خیلی درد داره که نمی دونی آخرین باره که داری میبینیش... باهاش حرف میزنی... مستیقیم تو چشاش نگا میکنی... و از این دردناک تر اینکه تو آخرین نفری هستی که داره باهات صحبت میکنه... و آخرین نفری هستی که میبینه... البته اینم بگم که مفهومش برای این کتاب بود... خودمم یکم بهش اضافه کردم:)

جنگ بزرگ و کوچک نمیشناسد. هرچقدر هم چریک باشی و نترس گاهی غیر ارادی اعضای بدنت از ذهنت دستور نمی گیرد و خودسر عمل میکند تو انسان شجاعی هستی اما پاهایت می لرزد تو از مرگ نمیترسی اما وقتی فکر میکنی که با ملک الموت فاصله چندانی نداری ته دلت خالی میشود!

نگران نباش، آدم‌ها گذشته‌شون رو قاب می‌کنن به دیوار. یادشون نمیره!

مزاج آدم‌های شهر بوی باروت را نمی‌فهمد. برای بینی‌هایشان شمیم بوی خون و خاک غریبه است. اینجا زخم زینت مرد است. شیارهای تیر و ترکش روی سر و صورت رزمندگان کم از مدال‌های رنگی براق ژنرال‌ها آنور آبی ندارد. توی مترو چند ایستگاه نمی‌توانی بایستی، حوصله‌ات به ترافیک اتوبان‌ها قد نمی‌دهد، اما در میدان جهاد ساعت‌ها پشت تویوتا و زیر آفتاب از شهری به شهر دیگر می‌روی تا بجنگی ‌ می دانی؟ عشق چشم و گوش آدم را کور می‌کند

علی نگاهم می‌کند اما من چشم به منظره بیرون از اتاق می دوزم.ابر های تیره تمام آسمان را پر کرده،به این فکر میکنم که زندگی درست همان است که شهید آوینی برایمان ترسیم کرده!و چقدر این عبارات و کلمات حق است و دقیقاً مناسب این روزهایمان؛ ((زنده ترین روزهای زندگی یک مرد،روزهایی است که در مبارزه می‌گذراند و زندگی در تقابل با مرگ است که خودش را نشان می‌دهد.)) به این فکر می‌کنم که برای من فرقی ندارد کجا و چگونه؟ (من زاده شده ام برای مبارزه!برای من مرگ روزی معنا پیدا می‌کند که دست از مبارزه بکشم.)

«همه جای دنیا کسی که می‌خواد از میدون برگرده رو با تیر می‌زنن! اینجا با تیر می‌زنیم که جلوتر نرن!»

آدما خاطرات خودشونو به دیوار میخ میکنند ...

«زنده ترین روزهای زندگی یک مرد، روز هایی است که در مبارزه می گذراند و زندگی در تقابل با مرگ است که خودش را نشان می دهد.»

خودش می‌گوید: وقتی کلام خدا را جایی که باید،بشنوی اثـری چندبــــرابــــر می‌گـذارد!

خدا کند همیشه آبتان سرد باشد و نانتان گرم

ترجیح میدم یه درخت سرو باشم تو بیابونِ خودم تا یه گل خوشگل دو گلخونه بقیه