دیما، حرف تازه برای گفتن دارد. علی رغم اغلب کتاب‌هایی که زندگی شهدا را روایت می‌کنند، با شهادت به پایان نمی‌رسد. شهادت عابس، تازه شروع داستان دیماست.
اصل روایت کتاب، سختی‌هایی‌ست که زنی جوان بعد از شهادت شوهرش با آن‌ها مواجه می‌شود. اتفاقاتی که در حالت عادی اصلا مشکل به حساب نمی‌آیند اما وقتی سعی می‌کنی به تنهایی و در کنار سه فرزند خردسالت با آن‌ها دست و پنجه نرم کنی به سخت‌ترین کار دنیا تبدیل می‌شود. در این میان پیدا شدن سر و کله‌ی یک آشنای قدیمی، کشش داستان را  بیشتر می‌کند.

داستان و شخصیت‌های این کتاب واقعی نیستند! و همین مسئله دست نویسنده را در به تصویر کشیدن شخصیت بدون سانسور افراد یا احساسات واقعی دیما، باز گذاشته است.
نویسنده  به زیبایی از ماجراها و بالا و پایین‌هایی که ممکن است در زندگی روزمره رخ دهد صحبت کرده.

می‌خواستم یک ستاره کم کنم؛ اما تازگی ایده و پرداختن به موضوعی که مغفول مانده است ارزش پنج ستاره را دارد.
      

        شب‌های روشن دومین کتابی بود که از داستایفسکی خواندم و از قمارباز بیشتر دوستش داشتم.
داستان، داستانِ خیال‌بافی و تنهایی و غم عشق، یک لحظه‌ی درخشان امید، و در نهایت، ناامیدی بود.
اما «تو را برای آن دقیقه‌ی شادی و سعادتی که به دلی تنها و قدرشناس بخشیدی دعا می‌کنم.
خدای من، یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟»
      

        رسوب، یه رمان تو ژانر جناییه. فضای کتاب به این صورته که یه نویسنده (هانا) داره رمان خودشو مینویسه و به تدریج دست‌نوشته‌هاش رو برای یکی از طرفداراش ارسال میکنه و اون هم متعاقبا نظرش رو درمورد داستان و ماجراهای پیش اومده میگه و هانا رو راهنمایی میکنه. درواقع هر فصل از کتاب رسوب شامل یک فصل از رمان  هانا و نظر دوست ادبیش هست و اصل ماجرای کتاب، رمان هانا حساب میشه.
شخصیت اصلیِ همون داستان هم خودش نویسنده است که این باعث میشه اولش آدم یه کوچولو گیج بشه ولی در ادامه عادی میشه.
داستان حول چهار نفر میچرخه که توی کتابخونه عمومی بوستون با همدیگه آشنا و دوست میشن و طی اتفاقی وارد یه ماجرای قتل میشن. یکی از اونا مظنون به قتل میشه و اتفاقاتی که در پروسه حل معمای جنایی رخ میده تا آخر داستان که قاتل پیدا بشه.
تا اواسط کتاب، هیجان داستان روی یه موج سینوسی پیش میره و تا کسل کننده میشه نویسنده یه حقیقتی رو عنوان میکنه که کشش و جذابیت بده به داستان.
پایانش قابل حدس نیست و تقریبا تا آخر داستان، خواننده درمورد قاتل توی شک و شبهه است و به شخصیتهای مختلف مظنون میشه.
      

        زخم داوود؛
روایت داستانی و پر احساس چهار نسل زندگی در فلسطین. از سال ۱۹۴۱ تا ۲۰۰۲.

«...قصه‌ی آوارگی، قصه‌ی تحقیر  شدن تا مغز استخون، قصه‌ی اینکه ما رو مثل یه تیکه آشغال پرت کرده بودن به جایی که حتی به درد موش‌ها هم نمی‌خورد. قصه‌ی اینکه بدون هیچ حقی، بدون خونه، بدون زمین و بدون ملیت، کم کم از تاریخ زمین محو می‌شدیم و همه‌ی دنیا تولد یه کشور تازه رو تبریک می‌گفتن، کشوری که روی استخونای ما ساخته می‌شد...»

کتاب خوبیه برای شروع. برای این که از توی تصورات و توهمات خودمون بیایم بیرون. که هنوز که هنوزه یه جایی توی دنیا داره چنین اتفاقات وحشتناکی می‌افته. که یه عده از مردم بی‌گناه دارن برای زندگی کردن می‌جنگن.

« -هدی، دنیا نمی‌ذاره همه‌چی همین‌جوری پیش بره. بالاخره یه نفر یه کاری می‌کنه.
_دنیا؟! از کی تا حالا دنیا ما رو آدم حساب می‌کنه؟ بگیر بخواب أمل. تو خیلی وقته اینجا نبودی. الانم که برگشتی، زیادی آمریکایی شدی. »