کتابی که تا اواسطش فکر میکردم روایت یه همسر شهید مدافع حرمه و همش انگشت به دهن بودم که چقدر راحت درباره حسش نسبت به بعضیا (از جمله پدرشوهرش یا شوهرخاله‌ش) حرف زده اما از وسطای کتاب که با خودم گفتم بذار برم اسم این شهید رو گوگل کنم، متوجه شدم کتاب از اساس داستانه! یه داستان تخیلی درباره زندگی یه همسر شهید!

همین داستان بودنش باعث شده بود اون احساسات و واقعیاتی که توی روایت‌های واقعی معمولا سانسور میکنن این همسران شهدا تا از شهیدشون یه تصویر فرشته‌طور بی عیب و نقص بجا بذارن، اینجا حضور داشته باشه و به جای اینکه یه عاشقانه صورتی فانتزی باشه، یه ماجرای رئال باشه! 

اما خب از نیمه‌های کتاب و با ورود یه شخصیتی از گذشته به زندگی قهرمان داستان، انگار ژانر کتاب عوض میشه و باقی قصه رو میم‌مودب‌پور نوشته. یعنی شهید و همسرش فانتزی‌سازی نمیکنن برای مخاطب ولی این شخصیت سوم، کاملا فانتزی‌های ازدواجی بچه‌مذهبی‌ها رو پررنگ میکنه و اونقدر منطقش کمه و حسش زیاد که فقط میتونه با مشورت خالق رمان‌های پریچهر و گندم و یاسمین نوشته شده باشه🤦‍♀

ریتم تند و سرضرب و شخصیت یه‌دنده و قوی ولی در اصل ضعیف و نیازمند حامیِ قهرمان کتاب، بنظرم خوندنیش کرده بود و از نظر من برای خوندن #پیشنهاد_میشه .
        

          روزنگارهای خانوم دیما که بعد از شهادت همسر شون در قالب داستان نوشته شده .
خیلی قشنگه .....
        

          در روزهای سخت و خاصی از زندگی ام همراه این کتاب شدم.
حال من به کنار اما خدا می دونه چند بار اشک ریختم و پاک شون کردم و دوباره ... .
نه از سر ترحم و استیصال
از سر حماسه، خاطراتی که زنده کرد، یاد شهدا و البته روضه ها ... .

هر چند داستان خیالی باشد، اما روایتگر وقایعی است حقیقی. 

اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ‏ يا اَوْلِيآءَ اللَّهِ وَاَحِبَّائَهُ، 
اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَصْفِيآءَ اللَّهِ وَاَوِدَّآئَهُ،
اَلسَّلامُ‏ عَلَيْكُمْ يا اَنْصارَ دينِ اللَّهِ، 
اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَنْصارَ رَسُولِ اللَّهِ،


بِاَبى‏ اَنْتُمْ وَاُمّى‏ طِبْتُمْ، 
وَطابَتِ الْأَرْضُ‏ الَّتى‏ فيها دُفِنْتُمْ،


وَفُزْتُمْ‏ فَوْزاً عَظيماً،
فَيا لَيْتَنى‏ كُنْتُ مَعَكُمْ، فَاَفُوزَ مَعَكُمْ

----

این کتاب به معنای حقیقی من را دیوانه کرد. متن بالا را زمانی نوشتم که در اواسط کتاب بود. این متن را زمانی می نویسم که کتاب تمام شده و حال خوب آن نمی گذارند که پلک های خسته ام روی هم بیاید.

در سخت ترین روز های زندگی‌ام و البته فشرده ترین آنها مهمان کتاب شدم. علی رغم اینکه این روزها کم‌خوابی بیت الغزل و همراه  زندگی ام شده، اما دست گرفتن کتاب مانع خوابم می‌شد.
بالا نوشتم ولی باز تکرار می‌کنم که:
 نمی دانم چند بار ابر اشک ها بارش گرفت. 
نمی دانم بر این خاک خشک تشنه چند بار رحمت خدا بارید و جلا گرفت. 
نمی دانم در خلال اشک ها خندیدم.
نمی دانم چند بار تک تک جزئیات کتاب را تصویر سازی کردم و خود را در میان این تصاویر گم کردم.
اما
می دانم که نوشته، نوشته‌ای خاص و عجیب بود.
می دانم بی نگاه شهدا این حال پیش نمی آمد.
می دانم از کتاب‌هایی بود که به سادگی به اطرافیانم و عزیزانم پیشنهاد می کنم و بل هدیه می دهم.
و می دانم که مسبب الاسباب برایم پیام‌های نهفته‌ی بسیار در خلال متن قرار داده.

مدتی بود کتابی اینگونه به جنون نکشیده بودم که سه چهار ساعت خوابیدن شبانه را به نزدیک نشدن به کتاب ترجیح بدهم.

        

          خیلی کتاب جالبی بود. از این نظر که خانم غفاری نگاه تازه ای به زندگی یک همسر شهید داشته و زندگی  یک همسر شهید را بعد از شهادت  همسرش به تصویر کشیده.همسری که مادر سه فرزند شهید هم هست...💔
        

          دیما نام همسرشهیدمدافع حرمی است که علاوه بر غم فقدان یار مشکلات مربوط به سه فرزند قدونیم قد شهید راهم باید مدیریت کند.مسئولیت پذیری وصبراین مادردراین داستان علاوه براینکه اشک خواننده راجاری میکند ستودنی است ...نامه های پراز مهری که برای همسر شهیدی که اوراناظر زندگی خود و فرزندانش  می بیند
بسیار تلخ  ولی خواندنی است...کاش یادمان بماند که فقط شهدا برسرما حق ندارند ...مادران و همسران و فرزندان شهدا هم  کم سختی نمی کشند بعد از شهدا...قدر شناس آنها هم باشیم