دریک کلام کتابی سرشار از رنج،سوگ و تنهایی که نمی توانید لحظه ای رهایش کنید...
داستان قهرمانی ندارد و  جنگ حتی پس از رفتنش برسر شخصیت های داستان سایه ی شومی انداخته است.
اهالی داستان هرس خودشان را در جنگ گم کرده اند و هر کدام زخمی از جنگ بر تن دارند.
      

        "اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست
 غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد... " 
      

        ... "دلی که از عشق های دیگر پُر است و هزار رنج دارد، از عشق خدا سرشار نمی شود. کوزه به اندازه ای که از هوا خالی شده از آب پر می شود. مغرور نباش که در کنار فراتی و در میان آب... کوزه واژگون در میان آب، از آب خالی است. هوایش مانع سرشاری و لبریزی است. باید از هوا خالی شود که آن وقت پر می شود. تو که رنج میبری که فلانی فلان پست فلان منزل فلان زن فلان مغازه فلان برنامه را دارد تو هنوز وابسته ای و اگر کاری بکنی و قیامی به خاطر همین وابستگی است. نه به خاطر دستور و تکلیف.
مادامی که خودت در گردونه هستی نمی توانی گرداننده باشی اگر تمامی سنگهای بیابانها را یک نفر برای خودش جمع کند تو خنده ات میگیرد و باکت نیست. چرا؟ چون وابستگی نداری پس آنجا که باکت شد و رنج بردی از این علامت، خودت را بشناس و بی خود حرفی را مطرح نکن که دلت پشتوانه اش نیست... "