یادداشت آمنه آزاد

         داستان زندگی دیماست از اردیبهشت 88 تا روزهای پس از 13 دی 98. حالا دیما جایی حوالی 30 سالگی ایستاده با تجربه‌ی 10 سال زندگی مشترک، زندگی‌ای پر از فراز و فرود که نقطه‌ی عطفش شهادت همسرش عابس است. ثمره‌ی این زندگی 3 بچه‌ی قد و نیم‌قد است که چند ماهی‌ است دیما هم مادرشان است و هم برایشان پدری می‌کند. 
عابس، مردی که دیما می‌پرستیدش، شهریور 98 در سوریه به شهادت می‌رسد و حالا که 3-4 ماهی از شهادتش می‌گذرد، چالش‌های زندگی بدون همسر و بزرگ کردن بچه‌های بدون پدر دارد خودش را نشان می‌دهد. 
تا نیمه‌های کتاب همه چیز خوب بود. شروع خوبی داشت و به شدت درگیرم کرد. بعضی صفحه‌ها را از پشت پرده‌ای از اشک خواندم. پسر کوچولویم را در آغوش پدرش می‌دیدم و به یاد حمزه بغض می‌کردم. هر جا دلم به همسرم گرم می‌شد، به یاد عابس و جای خالی‌اش در زندگی دیما می‌افتادم و دلم فشرده می‌شد. اما... 
ورود نفر سوم به داستان که از قضا خواستگار و عاشقی قدیمی‌ است و بر حسب اتفاق از همسرش جدا شده، همه چیز را به هم ریخت! 
شاید هدف نویسنده فرهنگ‌سازی برای ازدواج مجدد همسران شهداست، که بسیار هم پسندیده و لازم و واجب است. ولی فقط 3 ماه پس از شهادت عابس؟! آن هم با آن عشق افلاطونی میان عابس و دیما؟ گرچه دیما در ابتدا مقاومت می‌کند، انکار می‌کند، ظاهرا سعی در به حداقل رساندن ارتباطش با امید دارد؛ اما باید بگویم نویسنده خیلی موفق نشده این موضوع را واقعی در بیاورد. 
بعضی از دیالوگ‌ها و رفتارها، در یک خانواده‌ی مذهبی حزب‌اللهی، کمی دور از واقعیت و باورناپذیر است. مثلا دیمایی که تظاهر می‌کند دیگر هرگز نمی‌خواهد با امید تماس داشته باشد، به هر بهانه‌ی کوچکی با او تماس می‌گیرد و اسمش را می‌گذارد امتحان خدا! در حالی که اگر نگویم در تمام مواقع، ولی در بیشترشان به سادگی می‌توانست آرزو خواهر امید را واسطه‌ی پیغام‌هایش قرار دهد؛ رفتاری که در چنین خانواده و فرهنگی کاملا مرسوم و البته پسندیده است. اما رفتارهای دیما ضرب المثل با دست پس می‌زند و با پا پیش می‌کشد را به ذهن متبادر می‌کند. 
در مجموع زاویه‌ی دید نویسنده و سرک کشیدنش به عمق احساسات و منویات قلبی یک همسر شهید و چالش‌هایی که با آن مواجه است و سعی در قوی و محکم بودنش، کار بدیعی است و داستان را جذاب و خواندنی کرده. با تمام ضعف‌هایی که برشمردم، دیما ارزش خواندن دارد.