بریده‌های کتاب چای نعنا: سفرنامه و عکس های مراکش

ترجیح می‌دهم خوشبین باشم. خیلی وقت‌ها خوش‌بینی بهترین راه عبور از مسیر اعصاب‌ خردی هاست.

یک روز صبح( در مراکش) وقتی دارم مربایم را روی نان می‌مالم، نسیم ملایمی می‌وزد و یک شکوفه‌ی پرتقال را درست می‌اندازد وسط ظرف مربا! شکوفه را برمی‌دارم و مربای رویش را با زبان پاک می‌کنم. بویش می‌کنم. عطرش مرا می‌برد تا دورترین کوچه‌پس‌کوچه‌های شیراز. انگار پیغامی‌ست از سرزمین مادری که مبادا فراموشم کنی!

چشم‌هایش غمی دارد که گاه به خشم پهلو می‌زند اما چون پای عشق در میان است، طبیعی است که خشم در موضع ضعف قرار بگیرد.

اگر رویاهای آدم برایش اهمیت داشته باشد، آن را می‌گذارد در صدر فهرست کارهایی که باید بکند، هزینه‌اش را هم می‌پردازد. حتی اگر ضرر کند. حتی اگر شکست بخورد. اما سرش را بالا می‌گیرد که من راه را رفتم و شکست خوردم. راهِ نرفته شکست ندارد اما پیروزی هم ندارد!

عطر ماهی تن همه جا را پر میکند و بوی دود و ماهی در نسیم خنکی که میوزد هر رهگذری را جلب میکند. اگر روزی به بهشت بروم تصور میکنم صحنه ی مشابهی را ببینم. آنجا ترجیح میدهم به جای جوی عسل رودخانه ای باشد که در آن ماهیهای تن شنا کنند و به جای آنکه با حوریان بهشتی محشور شوم ترجیح میدهم همسایه ی حسن آقا باشم، مشروط بر آنکه آتش روشن کردن در فضای بهشت ممنوع نباشد. در غیر این صورت شاید مجبور باشم برای خوردن کباب ماهی به جهنم بروم که منقل و آتش در آنجا همیشه به راه است.

راه نرفته شکست ندارد اما پیروزی هم ندارد!

ماهی را رها می کند و دستش را دراز می کند به سویم که دست بدهد و می گوید: سلام علیکم، اللّه اکبر. این عادت بسیاری از مسلمان ها در جهان است که وقتی می فهمند مسلمان هستی اللّه اکبر می گویند.

در دنیا فقط احمق ها هستند که حرفشان را عوض نمی کنند.

گاهی شهر پر می‌شود از صدای پیرمردهایی که الله‌اکبر می‌گویند. هر کدام با لحنی...با صدایی...با احساسی! وقت اذان انگار خدا خودش حاکم مراکش است..‌.

به کسی که برای انجام کاری که رویایش است، کارها و گرفتاری‌های خودخواسته و خودساخته‌اش را بهانه می‌کند، هیچ‌وقت حق نمی‌دهم.

کافه‌های اینجا هم مثل کافه‌های همه‌جای جهان انتظار یک مفهوم رایج است.در هیچ نقطه‌ای نمی‌توان این همه آدم منتظر دید که گاه انتظار آدم دیگری را می‌کشند یا در انتظار اتفاقی هستند که هیچ‌گاه نمی‌افتد.

هتل صبحانه ندارد و این اتفاقا خوب است. صبحانه‌های هتل‌ها هیچ‌وقت چیزی از شهر به تو نشان نمی‌دهند و همه‌جای دنیا تقریبا شبیه هم‌اند.

شهرها آدم ها را تغییر می دهند و هر چقدر فاصله ی شهر ها بیشتر باشد، انگار این تغییر بیشتر است.

اگر چیزی را نمی توانم تغییر دهم، حرص نخورم و از شرایط موجود لذت ببرم.